چـه نـافـذ است نگـاه تمـام معنايش
سياه نه كه سپيد است بخت يلدايش

سلاله اي ز خليل است شيخ ابراهيم
نژاد اوست ز جـوْن و حسين آقايش

چهـار دسته گلش داده نـذر ام بنين
سـر گــلايه ندارد ولـي ز غـم هايش

اميدوار بُـود تا ميان خـون، اربـاب
سرش نهاده به بالين كند تماشايش

اگر معاويه ها دوره اش كنند اصلاً
به عشـق حيدر كرار نيست پـروايش

به هر كُجاي جهان بنگريد؛ دريابيد
هنوز شيعه غريب است مثل مولايش

به سينه چاک على، فاطمه نظر دارد
جهانيـان بگـذارند اگـر چـه تنهايش

اگر چه همسر او را ميان خانه زدند
ولـى فــداى عـلى و فــداى زهـرايش

آهاى عالميان شيعه ي على اين است
که در طـريق نـلـرزيده است پاهايش