به گزارش مشرق، از مرگ غلامرضا تختی، بزرگمرد ورزش ایران، سال‌ها می گذرد و همواره هر وقت قرار است از منش پهلوانی حرفی به میان بیاید صحبت اوست که پیش کشیده می شود و اینکه به سمت پای مصدوم رقیبش حمله نکرد؛ قصه ای که اگرچه همواره شنیدنی است، اما تازه نیست.
بیشتر ورزشگاه‌های ایران به نام آقا تختی است که همه اینها نشان از ارزش این بزرگ پهلوان در ورزش ما دارد. اما سوال این است که با گذشت نزدیک به پنج دهه از مرگ تختی، چرا ورزش ما نتوانسته پهلوان دیگری به جامعه معرفی کند؟
در سال های اخیر به ویژه در یک دهه گذشته، ورزش پهلوانی ما در سراشیبی قرار گرفته و حتی در مواردی ترمز بریده است. درگیری های ورزش در رشته هایی مثل فوتسال و والیبال که حتی کار به زد و خورد هم کشیده شده است؛ و البته بسکتبال و فوتبال و کشتی که از آفت حاشیه در امان نبوده اند و بارها و بارها شاهد بروز حاشیه در حین برگزاری مسابقات بوده ایم.
آنچه بهانه‌ای شد برای تحریر این نوشتار، حرکت پسندیده‌ای بود که از پتر چک، دروازه بان آرسنال، سر زده است. وی در بازی با بورنموث موفق شد رکورد «دیوید جیمز» در خصوص بسته نگه داشتن دروازه را بشکند و با ۱۷۰ کلین شیت اکنون رکورددار بهترین لیگ فوتبال جهان است.
اما نکته اینجاست که رسانه های انگلیسی در ماه سپتامبر خبر از رکوردشکنی این دروازه‌بان اهل جمهوری چک داده بودند. ولی چک بر روی صفحه توییتر خود نوشت که در چهار بازی به طور کامل بازی نکرده بنابراین او نمی‌تواند رکورددار باشد. این موضوع اگرچه به ظاهر کوچک است اما مفهومی بزرگ در بردارد و آن اینکه این دروازه بان که هرگز با مفاهیم پهلوانی هم آشنا نیست حاضر نشده با خودش کنار بیاید تا حق شخص دیگری پایمال شود و این اوج جوانمردی و پهلوانی است. اگر یک ورزشکار به این درجه از معرفت برسد که روح ورزش با راستی سنخیت دارد، آنگاه ارزش ورزش کردن را فهمیده است.
چه خوش گفت حکیم توس : ز نیرو بود مرد را راستی/ ز سستی کژی زاید و کاستی
در روزهای منتهی به پایان سال میلادی، بازیکنان تیم های لیگ برتر انگلستان به رسم هر ساله با حضور در بیمارستان کودکان، برای آنها هدایای کریسمس می‌برند. این اتفاق در دیگر نقاط جهان هم روی می‌دهد. اکنون سوال این است که باشگاه‌های ایرانی که عمدتا پسوند فرهنگی - ورزشی را هم یدک می‌کشند چرا همواره در این راه پا پیش نمی‌گذارند. آخرین حرکت جوانمردانه در فوتبال ما مربوط می شود به بازی فجر سپاسی و استیل آذین که امین متوسل زاده به دلیل آسیب دیدگی دروازه‌بان استیل، توپ را در موقعیتی خوب به خارج زد. البته شاید موارد دیگری هم بوده که دست کم انقدر اندک بوده به یاد آورده نمی‌شوند.
با این اوصاف باید گفت به نظر می‌رسد اجنبی‌ها که ادعایی در عرصه پهلوانی ندارند، گوی رقابت را از ما ایرانی‌ها ربوده‌اند. انگار دیگر آقا تختی‌ها قرار نیست ایرانی باشند. ورزش ایران فعلا - جز موارد نادری - در سراشیبی سقوط قرار گرفته است و معلوم نیست کی قرار است ترمز کند.
بیشتر ورزشگاه‌های ایران به نام آقا تختی است که همه اینها نشان از ارزش این بزرگ پهلوان در ورزش ما دارد. اما سوال این است که با گذشت نزدیک به پنج دهه از مرگ تختی، چرا ورزش ما نتوانسته پهلوان دیگری به جامعه معرفی کند؟
در سال های اخیر به ویژه در یک دهه گذشته، ورزش پهلوانی ما در سراشیبی قرار گرفته و حتی در مواردی ترمز بریده است. درگیری های ورزش در رشته هایی مثل فوتسال و والیبال که حتی کار به زد و خورد هم کشیده شده است؛ و البته بسکتبال و فوتبال و کشتی که از آفت حاشیه در امان نبوده اند و بارها و بارها شاهد بروز حاشیه در حین برگزاری مسابقات بوده ایم.
آنچه بهانه‌ای شد برای تحریر این نوشتار، حرکت پسندیده‌ای بود که از پتر چک، دروازه بان آرسنال، سر زده است. وی در بازی با بورنموث موفق شد رکورد «دیوید جیمز» در خصوص بسته نگه داشتن دروازه را بشکند و با ۱۷۰ کلین شیت اکنون رکورددار بهترین لیگ فوتبال جهان است.
اما نکته اینجاست که رسانه های انگلیسی در ماه سپتامبر خبر از رکوردشکنی این دروازه‌بان اهل جمهوری چک داده بودند. ولی چک بر روی صفحه توییتر خود نوشت که در چهار بازی به طور کامل بازی نکرده بنابراین او نمی‌تواند رکورددار باشد. این موضوع اگرچه به ظاهر کوچک است اما مفهومی بزرگ در بردارد و آن اینکه این دروازه بان که هرگز با مفاهیم پهلوانی هم آشنا نیست حاضر نشده با خودش کنار بیاید تا حق شخص دیگری پایمال شود و این اوج جوانمردی و پهلوانی است. اگر یک ورزشکار به این درجه از معرفت برسد که روح ورزش با راستی سنخیت دارد، آنگاه ارزش ورزش کردن را فهمیده است.
چه خوش گفت حکیم توس : ز نیرو بود مرد را راستی/ ز سستی کژی زاید و کاستی
در روزهای منتهی به پایان سال میلادی، بازیکنان تیم های لیگ برتر انگلستان به رسم هر ساله با حضور در بیمارستان کودکان، برای آنها هدایای کریسمس می‌برند. این اتفاق در دیگر نقاط جهان هم روی می‌دهد. اکنون سوال این است که باشگاه‌های ایرانی که عمدتا پسوند فرهنگی - ورزشی را هم یدک می‌کشند چرا همواره در این راه پا پیش نمی‌گذارند. آخرین حرکت جوانمردانه در فوتبال ما مربوط می شود به بازی فجر سپاسی و استیل آذین که امین متوسل زاده به دلیل آسیب دیدگی دروازه‌بان استیل، توپ را در موقعیتی خوب به خارج زد. البته شاید موارد دیگری هم بوده که دست کم انقدر اندک بوده به یاد آورده نمی‌شوند.
با این اوصاف باید گفت به نظر می‌رسد اجنبی‌ها که ادعایی در عرصه پهلوانی ندارند، گوی رقابت را از ما ایرانی‌ها ربوده‌اند. انگار دیگر آقا تختی‌ها قرار نیست ایرانی باشند. ورزش ایران فعلا - جز موارد نادری - در سراشیبی سقوط قرار گرفته است و معلوم نیست کی قرار است ترمز کند.
