به گزارش مشرق، گلزن دربی، برنده اسکار فوتبال است. اگر در سینما، 95 درصد بزرگان بیش از یک بار فرصت بردن جایزه آن هم بعد از قدم زدن روی فرش قرمز را به دست نمی‌آورند در فوتبال هم از مارادونا گرفته تا وین رونی، هر بزرگی به صرف بزرگ بودن موفق به جلوه‌نمایی تمام و کمال در اسکار فوتبال نمی‌شود.

در فوتبالی با گذشته با محبت و اکنون پرخیانت و بی‌عاطفه‌اش، فرش قرمز و اسکار فوتبال، همین دربی بزرگ پایتخت بوده و هست؛ با هر نوع کیفیتی. از این مراسم باشکوه 90 و چند دقیقه‌ای چند افسانه باقی مانده. در روزگاری که سینماهای ما، فیلم‌های اسطوره جایزه بردن در اسکار را نشان می‌دادند، افسانه« اسکار بر» فوتبال، روزی از روزها بی حضور حتی یک دوربین متولد شد.

تنها اکیپ فیلمبرداری صدا و سیما در سال 1352 به سالن برگزاری روز آخر مسابقات کشتی آزاد قهرمانی جهان رفته بود اما اتفاق اصلی در اولین دربی تاریخ ورزشگاه آزادی کنونی رخ داد؛ جایی که همایون بهزادی پرسپولیسی مقابل استقلال هت‌تریک کرد.

بعدها همان مختصر تصاویر به نمایش درآمده دربی شماره 12 در روز 16 شهریور 1352 هم تقلبی خوانده شد. سرطلایی پرسپولیس کاری کرده بود که رویاپردازترین عاشقان فوتبال هم جرات تصورش را ندارند.

وقتی او و نسل نجیب دهه 50 رفتند، وقتی هر شنبه صبح کیهان ورزشی و دنیای فوتبال اوایل دهه 70 را ورق می‌زدیم، بهزادی برایمان یک اسطوره بود؛ چیزی در حد قهرمانان همه فیلم‌های تخیلی.شخصی شبیه مبارزان ژاپنی. رازبرتری یک نفره مبارزان قهرمان ژاپنی و کره‌ای بر یک لشکر به اندازه کار بهزادی در دربی رازآلود و دست نیافتنی به نظر می‌رسید. هنوز چند نفر از ستاره‌های واقعا بزرگ در دربی‌های سطح اول اروپا آرزوی هت‌تریک در دربی را دارند؟

بهزادی ورای این «قهرمان بازی» در دربی، انسان محجوبی شناخته می‌شد. در روزهایی که پاها بیش از دست ها و کلمات در زمین کاربرد داشت، او هرگز تا آخر عمرش هم عدد 3 را به رقیب نشان نداد. بهزادی برای تبدیل شدن به قهرمان ملی، خوش سلیقگی به خرج داد و نقش آفرین زیباترین و خوشحال‌ترین روز ورزشگاه امجدیه شد.

گل اول فینال معروف جام ملت‌های آسیا مقابل رژیم صهیونیستی را به ثمر رساند و بعد از گل قلیچ‌خانی، یکی از آن‌هایی شد که طبق گفته فوتبالیست‌های آن دوره، سوار بر شانه مردم به خانه رسید. راقم اولین هت‌تریک در دربی و زننده یکی از گل‌های تنها 3 قهرمانی ایران در جام ملت‌های آسیا! دلربای اسکار فوتبال ایرانی به همتایان سینمایی‌اش طعنه ‎‌‎زد و زمین فوتبال را جایی برای طنازی خود انتخاب کرد، نه پرده نقره‌ای را. چه اینکه جادوییش در دنیای واقعی‌تر فوتبال، بیش از همه بزک‌های سینمایی به دل می‌نشست.

مردی که به خاطر اصرار مادر و امتحان فرزندش با از دست دادن حضور در بازی‌های آسیایی، 3 سال اولین بازی ملی خود را به تاخیر انداخت، پای ارزش‌هایش ایستاد و در روزهای بازیگر شدن عزیز اصلی مرحوم در اوج شهرت ناشی از هت‌تریک در دربی، پیشنهاد بازی در فیلم سینمایی را رد کرد. او می‌‌گفت من بازیگر فوتبال هستم و به همین دلیل شناخته می‌شوم. پس چرا باید در رشته دیگری فعالیت کنم؟ خوش به حال خودش و افکارش.

حالا او رفته و هنوز دست یک ایرانی به دستاوردش نرسیده. هت‌تریک در دربی هم اگر بوده، توسط یک گمنام خارجی رقم خورده. گویا، خدای فوتبال دلش هت‌تریک دیگر در دربی می‌خواست اما چون دوست نداشت همایون سرطلایی از منحصر به فرد بودن خارج شود، یک چهره گمنام را برای برآوردن آررزویش انتخاب کرد!

بهزادی سر طلایی، اولین زننده 4 گل در 4 بازی ملی متوالی ایران، این تحصیل‌کرده نجیب و بی‌سر و صدا در دوران بازنشستگی، اگر در عصرحاضر بازی می‌کرد، احتمالا خبر آب خوردنش هم از سوی رسانه ها به روزرسانی می‌شد اما خوشبختانه شانس این را داشت که در عصری دیگر مطابق میلش زندگی کند و به جای گول زدن، گل بزند، و شاید به همین دلیل بود که AFC در ایام پیری، نام بهزادی را در تالار مشاهیر کنفدراسیون آسیا جای داد و سرطلایی فوتبال ایران را مورد تقدیر قرار داد.

بهزادی از بنیانگذاران اصلی باشگاه پرسپولیس بود که در درد و دل‌های دوستانه همواره ناگفته های بسیاری از این تیم سرخ پوش داشت و خیلی ها را بیان نکرد تا رازهای این تیم با سرطلایی فوتبال ایران به خاک سپرده شود.