به گزارش مشرق، مبارزه با فساد اولین و مهمترین درخواست مردم و رسانه‌ها از دستگاه‌های اجرایی است به همین دلیل گزارشی به صورت اختصاصی از کمیسیون اصل ۹۰ منتشر کردیم این روزها با بازخوردهای بسیاری مواجه شده است. با این وجود باید به نکاتی اشاره کرد که در گزارش، با وجود چیزی حدود ۵ سال وقت صرف کردن مورد انتقاد است و ابهام‌های زیادی دارد که به آنها خواهیم پرداخت:
تعریف فساد و اتهام
اولین و بزرگ‌ترین ابهامی که به گزارش فساد در کمیسیون اصل ۹۰ وارد می شود تعریف فساد است. به عنوان مثال اینکه فلان باشگاه مدرک حسابدارش کشاورزی است شاید تخلف یا اشتباه باشد اما فساد محسوب نمی‌شود.
اما در بسیاری موارد که در گزارش کمیسیون آمده این موارد یا شبیه به آنها دیده می‌شوند که به نظر می‌رسد نباید در گزارش فساد عنوان می‌شد و شاید با نوعی بزرگ‌نمایی پیش از انتخابات مواجه هستیم که چندان درست نیست. نکته دیگر در این مورد آن است که در سراسر گزارش اتهام‌های مختلفی می‌بینید که هرگز قضایی نشده و اثبات هم نشده‌اند.
انتقاد به نمایندگان در گزارش کمیسیون دیده نمی‌شود
تا جایی که ما می‌دانیم هستند نمایندگانی که با تیم‌های ورزشی و فوتبالی به سفرهای مختلف می‌روند اما در این رابطه نکته‌ای در گزارش کمیسیون نیست. آیا اتهام زدن به خبرنگار، مجری و تهیه کننده تلویزیونی و مدیر خوب است اما یک خط توضیح در آستانه انتخابات در این رابطه لازم نبوده است؟
نکته دیگر این گزارش اشاره به مهمترین دلیل وجود فساد که دولتی بودن باشگاه هاست که درست هم هست اما چرا در این گزارش کسی به جمع آوری ۱۳۵ امضا توسط نمایندگان جهت لغو واگذاری استقلال و پرسپولیس به بخش خصوصی در آخرین روزهای واگذاری اشاره نمی کند؟
اگر دولتی بودن بد است چرا خود نمایندگان اجازه خصوصی شدن را از آن گرفتند و بالاتر از آن اگر دولتی بودن بد است و فسادآور چرا بسیاری از نمایندگان برای عضویت در هیات مدیره همین باشگاه های دولتی با هم رقابت می کنند؟ آیا این رقابت و آن حضور نمی توانست در گزارش کمیسیون ۹۰ وارد شود؟
این درست که کمیسیون اصل ۹۰ بخش قضایی دارد اما اتهام های بسیاری در این گزارش هست که به هیچ دادسرایی ارجاع داده نشده و رسیدگی نشده و اتهام خورندگان از خود دفاع نکرده‌اند. اتهام هم فساد نیست، شاید جرم فساد باشد اما اتهام که در سراسر این گزارش ساری و جاری است هرگز فساد محسوب نمی شود.
شایسته بود که کمیسیون اصل ۹۰ ابتدا این پرونده ها را به دستگاه های قضایی می سپرد تا حقی از کسی ضایع نشود. امروز در کمیسیون موارد بسیاری مطرح شده که هنوز در مرحله اتهام است. فراموش نکنید مفسدهای بزرگ کشور را هنوز با حروف «الف و ب» معرفی می کنند تا جرمشان قطعی شود اما اتهام زدن دسته جمعی و اطلاق کلماتی مثل: فوتبالیست ها، مدیران، خبرنگاران و ... رایج است که نشر آن ها در گزارش کمیسیون زیبنده نیست.
ضعف مجلس به گردن مدیران فوتبال
برخی نقدها وجود دارد که نیاز به توضیح دارد. مثلا اینکه در گزارش کمیسیون آمده صفایی فراهانی لیگ را حرفه ای کرده و آن را رها کرده و رفته و این زیر بنای بسیاری از فساد ها در این فوتبال بوده است. صرف نظر از جرم های غیر ورزشی فرد فوق الذکر باید گفت: اولا ایشان پس از حرفه ای کردن لیگ و بعد از شکست در صعود به جام جهانی در سال ۲۰۰۲ استعفا داد و رفت، کسی که شکست خورده و رفته قاعدتاً نمی تواند یک مسیر را دنبال و تعقیب کند.
او کلنگ حرفه ای شدنی را زد که نیاز شدید فوتبال ایران بود تا در مقابل اعراب و تیم های شرق آسیا و مهمترین ورزش کشور عقب نمانیم اما پرسش ما از اعضای کمیسیون محترم این است که آیا نباید مجلس این تصمیم را در همان زمان وتو می کرد؟
اگر وتو می کرد امروز همچنان آماتور بودیم که اتفاق خوبی نبود اگر هم وتو نکرده باید قانون گذاری در این رابطه انجام می داد«حق پخش تلویزیونی و کپی رایت» که نکرده است. در این میان جرم صفایی یا فساد او چه بوده است؟ این نوع نگاه در بخش های دیگری هم در گزارش کمیسیون دیده می شود.
مثلا اینکه بحث بزرگی مطرح شد مبنی بر آن که فدراسیون فوتبال برای اردوهای خارج از کشور تیم های ملی پول را به حساب شخصی دو تابعیتی واریز می کرده تا تحریم ها را دور بزند. به این ماجرا کاملا رسیدگی شد اما نتیجه اش این بود که کفاشیان همچنان سر جای خودش نشسته است و این لابد به معنای تبرئه شدن او بوده.
البته ممکن است تخلفی در این رابطه برای دور زدن تحریم ها و انتقال پول صورت گرفته باشد اما این تخلف است نه فساد که البته دلیل محکمی هم داشته و با این وجود باید به آن رسیدگی شود.
گزارش فساد بدون عدد و رقم و اسم
کاش در گزارش کمیسیون این همه کلی گویی وجود نداشت و مصداق‌ها و اسامی دیده می شد و جرم ها ثابت شده بود. این نوع گزارش دادن در واقع همه ذهن ها را به سمتی می برد که در آستانه انتخابات این کمیسیون در حال تصویرسازی برای انتخابات است وگرنه نه عددی از فساد نه شخص مشخص و معلومی با جرم اثبات شده و نه فساد اخلاقی که با انگشت اشاره دقیق او را نشان بدهند در این گزارش نیست.
اشتباه در گزارش
در برخی موارد به نظر می‌رسد در کمیسیون اشتباه‌هایی هم صورت گرفته است، به عنوان مثال باید تاکید کرد که در یکی از بندها آمده که ذیحساب باشگاه های استقلال و پرسپولیس مدرک دانشگاهی‌شان مرتبط نبوده است.
صرف نظر از اینکه در میان وزرا و خود نمایندگان و هم مدرک غیرمرتبط برای احراز پست وجود دارد اما باید گفت ذیحساب را اصالتا خود باشگاه ها انتخاب نمی کنند و از سوی وزارت ورزش ذیحساب انتخاب می شود.
این یکی از نمونه های اشتباهات است که اگر در بخش های دیگر هم وجود داشته باشد گزارش با پرسش های جدی تری مواجه می شود.
نتیجه گیری: فوتبال از بسیاری بخش‌های دیگر پاک‌تر است
اگر به صورت موضوعی و بدون در نظر گرفتن اتهام‌های ثابت نشده و باز با توجه به اینکه بعد از ۵ سال در گزارش کمیسیون اصل ۹۰ جرم و فساد بسیار بزرگ ثبت شده و مستندی دیده نمی‌شود باید عنوان کرد که فوتبال به قول علی‌دایی پاک‌تر از بسیاری از بخش‌های دیگر است، اگرچه برخی از مصداق‌های کمیسیون در مورد فینال جام حذفی و یا رشوه گرفتن داور و یا عدم برخورد با یقه سفید‌ها را باید تا حصول نتیجه دقیق در دستگاه‌های مرتبط تعقیب کرد.
تعریف فساد و اتهام
اولین و بزرگ‌ترین ابهامی که به گزارش فساد در کمیسیون اصل ۹۰ وارد می شود تعریف فساد است. به عنوان مثال اینکه فلان باشگاه مدرک حسابدارش کشاورزی است شاید تخلف یا اشتباه باشد اما فساد محسوب نمی‌شود.
اما در بسیاری موارد که در گزارش کمیسیون آمده این موارد یا شبیه به آنها دیده می‌شوند که به نظر می‌رسد نباید در گزارش فساد عنوان می‌شد و شاید با نوعی بزرگ‌نمایی پیش از انتخابات مواجه هستیم که چندان درست نیست. نکته دیگر در این مورد آن است که در سراسر گزارش اتهام‌های مختلفی می‌بینید که هرگز قضایی نشده و اثبات هم نشده‌اند.
انتقاد به نمایندگان در گزارش کمیسیون دیده نمی‌شود
تا جایی که ما می‌دانیم هستند نمایندگانی که با تیم‌های ورزشی و فوتبالی به سفرهای مختلف می‌روند اما در این رابطه نکته‌ای در گزارش کمیسیون نیست. آیا اتهام زدن به خبرنگار، مجری و تهیه کننده تلویزیونی و مدیر خوب است اما یک خط توضیح در آستانه انتخابات در این رابطه لازم نبوده است؟
نکته دیگر این گزارش اشاره به مهمترین دلیل وجود فساد که دولتی بودن باشگاه هاست که درست هم هست اما چرا در این گزارش کسی به جمع آوری ۱۳۵ امضا توسط نمایندگان جهت لغو واگذاری استقلال و پرسپولیس به بخش خصوصی در آخرین روزهای واگذاری اشاره نمی کند؟
اگر دولتی بودن بد است چرا خود نمایندگان اجازه خصوصی شدن را از آن گرفتند و بالاتر از آن اگر دولتی بودن بد است و فسادآور چرا بسیاری از نمایندگان برای عضویت در هیات مدیره همین باشگاه های دولتی با هم رقابت می کنند؟ آیا این رقابت و آن حضور نمی توانست در گزارش کمیسیون ۹۰ وارد شود؟
این درست که کمیسیون اصل ۹۰ بخش قضایی دارد اما اتهام های بسیاری در این گزارش هست که به هیچ دادسرایی ارجاع داده نشده و رسیدگی نشده و اتهام خورندگان از خود دفاع نکرده‌اند. اتهام هم فساد نیست، شاید جرم فساد باشد اما اتهام که در سراسر این گزارش ساری و جاری است هرگز فساد محسوب نمی شود.
شایسته بود که کمیسیون اصل ۹۰ ابتدا این پرونده ها را به دستگاه های قضایی می سپرد تا حقی از کسی ضایع نشود. امروز در کمیسیون موارد بسیاری مطرح شده که هنوز در مرحله اتهام است. فراموش نکنید مفسدهای بزرگ کشور را هنوز با حروف «الف و ب» معرفی می کنند تا جرمشان قطعی شود اما اتهام زدن دسته جمعی و اطلاق کلماتی مثل: فوتبالیست ها، مدیران، خبرنگاران و ... رایج است که نشر آن ها در گزارش کمیسیون زیبنده نیست.
ضعف مجلس به گردن مدیران فوتبال
برخی نقدها وجود دارد که نیاز به توضیح دارد. مثلا اینکه در گزارش کمیسیون آمده صفایی فراهانی لیگ را حرفه ای کرده و آن را رها کرده و رفته و این زیر بنای بسیاری از فساد ها در این فوتبال بوده است. صرف نظر از جرم های غیر ورزشی فرد فوق الذکر باید گفت: اولا ایشان پس از حرفه ای کردن لیگ و بعد از شکست در صعود به جام جهانی در سال ۲۰۰۲ استعفا داد و رفت، کسی که شکست خورده و رفته قاعدتاً نمی تواند یک مسیر را دنبال و تعقیب کند.
او کلنگ حرفه ای شدنی را زد که نیاز شدید فوتبال ایران بود تا در مقابل اعراب و تیم های شرق آسیا و مهمترین ورزش کشور عقب نمانیم اما پرسش ما از اعضای کمیسیون محترم این است که آیا نباید مجلس این تصمیم را در همان زمان وتو می کرد؟
اگر وتو می کرد امروز همچنان آماتور بودیم که اتفاق خوبی نبود اگر هم وتو نکرده باید قانون گذاری در این رابطه انجام می داد«حق پخش تلویزیونی و کپی رایت» که نکرده است. در این میان جرم صفایی یا فساد او چه بوده است؟ این نوع نگاه در بخش های دیگری هم در گزارش کمیسیون دیده می شود.
مثلا اینکه بحث بزرگی مطرح شد مبنی بر آن که فدراسیون فوتبال برای اردوهای خارج از کشور تیم های ملی پول را به حساب شخصی دو تابعیتی واریز می کرده تا تحریم ها را دور بزند. به این ماجرا کاملا رسیدگی شد اما نتیجه اش این بود که کفاشیان همچنان سر جای خودش نشسته است و این لابد به معنای تبرئه شدن او بوده.
البته ممکن است تخلفی در این رابطه برای دور زدن تحریم ها و انتقال پول صورت گرفته باشد اما این تخلف است نه فساد که البته دلیل محکمی هم داشته و با این وجود باید به آن رسیدگی شود.
گزارش فساد بدون عدد و رقم و اسم
کاش در گزارش کمیسیون این همه کلی گویی وجود نداشت و مصداق‌ها و اسامی دیده می شد و جرم ها ثابت شده بود. این نوع گزارش دادن در واقع همه ذهن ها را به سمتی می برد که در آستانه انتخابات این کمیسیون در حال تصویرسازی برای انتخابات است وگرنه نه عددی از فساد نه شخص مشخص و معلومی با جرم اثبات شده و نه فساد اخلاقی که با انگشت اشاره دقیق او را نشان بدهند در این گزارش نیست.
اشتباه در گزارش
در برخی موارد به نظر می‌رسد در کمیسیون اشتباه‌هایی هم صورت گرفته است، به عنوان مثال باید تاکید کرد که در یکی از بندها آمده که ذیحساب باشگاه های استقلال و پرسپولیس مدرک دانشگاهی‌شان مرتبط نبوده است.
صرف نظر از اینکه در میان وزرا و خود نمایندگان و هم مدرک غیرمرتبط برای احراز پست وجود دارد اما باید گفت ذیحساب را اصالتا خود باشگاه ها انتخاب نمی کنند و از سوی وزارت ورزش ذیحساب انتخاب می شود.
این یکی از نمونه های اشتباهات است که اگر در بخش های دیگر هم وجود داشته باشد گزارش با پرسش های جدی تری مواجه می شود.
نتیجه گیری: فوتبال از بسیاری بخش‌های دیگر پاک‌تر است
اگر به صورت موضوعی و بدون در نظر گرفتن اتهام‌های ثابت نشده و باز با توجه به اینکه بعد از ۵ سال در گزارش کمیسیون اصل ۹۰ جرم و فساد بسیار بزرگ ثبت شده و مستندی دیده نمی‌شود باید عنوان کرد که فوتبال به قول علی‌دایی پاک‌تر از بسیاری از بخش‌های دیگر است، اگرچه برخی از مصداق‌های کمیسیون در مورد فینال جام حذفی و یا رشوه گرفتن داور و یا عدم برخورد با یقه سفید‌ها را باید تا حصول نتیجه دقیق در دستگاه‌های مرتبط تعقیب کرد.
