به گزارش مشرق، تیم ملی هندبال ایران در رقابت‌های قهرمانی آسیا و انتخابی جام‌جهانی نتوانست عنوانی بهتر از پنجمی به دست بیاورد تا حضورش در رقابت های جام جهانی 2017 فرانسه در هاله ای از ابهام باشد.
هنوز فراموش نکرده‌ایم که تیم ملی هندبال ایران در رقابت‌های انتخابی المپیک چطور توانست تیم‌های عربی را شکست دهد و تنها در بازی فینال برابر تیم چند ملیتی قطر بازنده شد و در جایگاه دوم قرار گرفت؛ جایگاهی که از دید مسئولان فدراسیون هندبال کمتر از قهرمانی نبود و در واقع ایران توانسته بود قهرمان آسیا شود.
بعید به نظر می‌رسد که این روزها کسی در خانواده هندبال و حتی شاید ورزش باشد که از وضعیت هندبال ایران و مخصوصاً تیم ملی آن نگران نباشد؛ تیمی که همین چند ماه پیش توانست گوشه‌ای از توانایی‌ها خود را نشان دهد و پس از آن به فکر غلبه بر قطر و کسب عنوان قهرمانی آسیا بود. هنوز یادمان نرفته است که مهدوی، رئیس فدراسیون هندبال چطور در صحبت‌هایش خوش‌بین بود و می‌گفت که پتانسیل هندبال ایران زیاد است و می‌تواند حتی قطر را هم شکست دهد! اما حالا این رشته ظاهراً بازهم به روزهای افول خود نزدیک شده است تا اهالی توپ و تور حسابی از این اتفاق دلخور باشند.
بزرگی می‌گفت؛ «هیچ اتفاقی، اتفاقی نیست» و با این شرایط باید بررسی کرد که چرا چنین بلا‌هایی سر هندبال می‌آید. پیش از این و در عرصه ورزش، ورزشکاران ایرانی در رقابت‌های انفرادی قابلیت حضور در سطح یک جهانی را داشتند، اما در رشته های شاید تنها تیم هایی مانند والیبال و فوتسال بودند که چنین قابلیتی داشتند، اما صحبت‌های آقای رئیس به گونه‌ای بود که همه انتظار درخشش هندبال ایران هم در جهان بودند و حتی دیگر به آسیا هم فکر هم نکنند، اما در شرایط کنونی باید بپذیریم که هندبال ایران در سراشیبی قرار گرفته است و این موضوع برای تورنمنت‌هایی مانند جام جهانی و المپیک که می‌تواند آینده هندبال ایران را تضمین کند خیلی دردآور است.
شاید پاسخ به این پرسش که چه اتفاقی موجب شده تا هندبال ایران چنین افت فاحشی کند تقریباً ساده باشد. ناری، کارشناسان هندبال ایران یکی از مهم‌ترین عوامل ناکامی تیم ملی ایران را عرفان اسماعیلاگیچ، سرمربی تیم ایران دانست و گفت: مربی که در صحبت‌هایش نکاتی را می‌گوید که گویی بهترین مربی هندبال جهان است باید بداند با تمام توانایی‌هایی که ادعا می‌کند در وجودش نهفته است به درد هندبال ایران نمی‌خورد.
وی ادامه داد: به نظر می‌رسد عرفان کاریزما و تجربه کافی ندارد و اگر توانست در مسابقات انتخابی المپیک عنوان نایب قهرمانی را کسب کند شاید تنها به دلیل استعداد، غیرت و تکنیک فردی بازیکنان ایرانی بود و زمانی که در رقابت‌های انتخابی جام جهانی (قهرمانی آسیا در بحرین) بازیکنان با تجربه در تیم ملی حضور نداشتند مشخص شد که عرفان تاکتیک مناسبی برای تیم ایران نداشت. هرچند عرفان اسماعیلاگیچ یکی از مهم‌ترین عوامل افول تیم ملی هندبال است، اما همه آن نیست. بدون شک عواملی مانند مدیریت و حتی سایر اعضای کادر فنی هم مواردی هستند که می‌توان روی آنها بحث کرد.
هندبال ایران در بازی مقابل عربستان و بحرین بازنده شد و چیزی که در این میان خیلی عجیب بود، درماندگی عرفان بود؛ مربی که گویا برای لحظات سخت هیچ ترفندی در آستینتش نداشت و این صحبتی است که خیلی از کارشناسان تاییدش کردند.
نقی ناری هم یکی از این کارشناسان است می گوید که مشکل بزرگ عرفان این است که آن تأثیر و کاریزمای لازم را در تیم ندارد. او در لحظات حساس خودش را می‌بازد و همین روی تیم تأثیر می‌گذارد. همچنین نداشتن شخصیت کاریزماتیک موجب شده تا گاهاً ستاره‌های در زمین پررنگ‌تر از او به نظر برسد و همین موجب می‌شود تا در خیلی از مواقع، بازیکنان باشند که زمام امور را به دست بگیرد و کار از دست عرفان خارج شود.
البته شاید از سرمربی که به بازیکنانش اعتقاد ندارد و خطاب به آنها می‌گوید که شما در حدی نیستید که من بخواهم به شما تاکتیک بدهم نباید توقع بیشتر از این هم داشت، اما آقای رئیس! فراموش نکنید که برخی تصمیم‌های اشتباه، انتخاب‌های نادرست و مشورت گرفتن از افرادی که با سواستفاده از نام هندبال می‌خواهند خودشان را مطرح کنند می‌تواند به تیم ملی یک کشور و در نتیجه به یک خانواده بزرگ به نام خانواده هندبال و ورزش ایران لطمه بزند.
موضوع دیگری که باید به آن اشاره کنیم تنهایی سرمربی تیم ملی روی نیمکت است، همان بلایی که بر سر کواچ، سرمربی سابق تیم ملی والیبال ایران آمد. عرفان روی نیمکت یک مربی ایرانی به نام محسن طاهری را داشت که به گفته مسعود ظهرابی، دبیر سازمان تیم های ملی هندبال در یک برنامه زنده تلویزیونی، در لحظات حساس توقع می‌رود به سرمربی تیم ملی مشاوره بدهد، اما این اتفاق رخ نداد!
همه این عوامل دست به دست هم می‌دهد تا عرفان آن تاثیر لازم در مواقع حساس بحرانی را نداشته باشد و به همین دلیل تیم ملی ایران برای حریفانش کاملاً قابل پیش‌‌بینی باشد. تمام اهالی هندبال امیدوارند تا سر فدراسیون نشینان به سنگ خورده باشد و تا قبل از اینکه شعار «عرفان حیا کن، تیم ملی را رها کن» بین علاقمندان رواج پیدا کند در انتخاب و تصمیم های بعدی خود کمی دقت نظر بیشتری داشته باشند.
هنوز فراموش نکرده‌ایم که تیم ملی هندبال ایران در رقابت‌های انتخابی المپیک چطور توانست تیم‌های عربی را شکست دهد و تنها در بازی فینال برابر تیم چند ملیتی قطر بازنده شد و در جایگاه دوم قرار گرفت؛ جایگاهی که از دید مسئولان فدراسیون هندبال کمتر از قهرمانی نبود و در واقع ایران توانسته بود قهرمان آسیا شود.
بعید به نظر می‌رسد که این روزها کسی در خانواده هندبال و حتی شاید ورزش باشد که از وضعیت هندبال ایران و مخصوصاً تیم ملی آن نگران نباشد؛ تیمی که همین چند ماه پیش توانست گوشه‌ای از توانایی‌ها خود را نشان دهد و پس از آن به فکر غلبه بر قطر و کسب عنوان قهرمانی آسیا بود. هنوز یادمان نرفته است که مهدوی، رئیس فدراسیون هندبال چطور در صحبت‌هایش خوش‌بین بود و می‌گفت که پتانسیل هندبال ایران زیاد است و می‌تواند حتی قطر را هم شکست دهد! اما حالا این رشته ظاهراً بازهم به روزهای افول خود نزدیک شده است تا اهالی توپ و تور حسابی از این اتفاق دلخور باشند.
بزرگی می‌گفت؛ «هیچ اتفاقی، اتفاقی نیست» و با این شرایط باید بررسی کرد که چرا چنین بلا‌هایی سر هندبال می‌آید. پیش از این و در عرصه ورزش، ورزشکاران ایرانی در رقابت‌های انفرادی قابلیت حضور در سطح یک جهانی را داشتند، اما در رشته های شاید تنها تیم هایی مانند والیبال و فوتسال بودند که چنین قابلیتی داشتند، اما صحبت‌های آقای رئیس به گونه‌ای بود که همه انتظار درخشش هندبال ایران هم در جهان بودند و حتی دیگر به آسیا هم فکر هم نکنند، اما در شرایط کنونی باید بپذیریم که هندبال ایران در سراشیبی قرار گرفته است و این موضوع برای تورنمنت‌هایی مانند جام جهانی و المپیک که می‌تواند آینده هندبال ایران را تضمین کند خیلی دردآور است.
شاید پاسخ به این پرسش که چه اتفاقی موجب شده تا هندبال ایران چنین افت فاحشی کند تقریباً ساده باشد. ناری، کارشناسان هندبال ایران یکی از مهم‌ترین عوامل ناکامی تیم ملی ایران را عرفان اسماعیلاگیچ، سرمربی تیم ایران دانست و گفت: مربی که در صحبت‌هایش نکاتی را می‌گوید که گویی بهترین مربی هندبال جهان است باید بداند با تمام توانایی‌هایی که ادعا می‌کند در وجودش نهفته است به درد هندبال ایران نمی‌خورد.
وی ادامه داد: به نظر می‌رسد عرفان کاریزما و تجربه کافی ندارد و اگر توانست در مسابقات انتخابی المپیک عنوان نایب قهرمانی را کسب کند شاید تنها به دلیل استعداد، غیرت و تکنیک فردی بازیکنان ایرانی بود و زمانی که در رقابت‌های انتخابی جام جهانی (قهرمانی آسیا در بحرین) بازیکنان با تجربه در تیم ملی حضور نداشتند مشخص شد که عرفان تاکتیک مناسبی برای تیم ایران نداشت. هرچند عرفان اسماعیلاگیچ یکی از مهم‌ترین عوامل افول تیم ملی هندبال است، اما همه آن نیست. بدون شک عواملی مانند مدیریت و حتی سایر اعضای کادر فنی هم مواردی هستند که می‌توان روی آنها بحث کرد.
هندبال ایران در بازی مقابل عربستان و بحرین بازنده شد و چیزی که در این میان خیلی عجیب بود، درماندگی عرفان بود؛ مربی که گویا برای لحظات سخت هیچ ترفندی در آستینتش نداشت و این صحبتی است که خیلی از کارشناسان تاییدش کردند.
نقی ناری هم یکی از این کارشناسان است می گوید که مشکل بزرگ عرفان این است که آن تأثیر و کاریزمای لازم را در تیم ندارد. او در لحظات حساس خودش را می‌بازد و همین روی تیم تأثیر می‌گذارد. همچنین نداشتن شخصیت کاریزماتیک موجب شده تا گاهاً ستاره‌های در زمین پررنگ‌تر از او به نظر برسد و همین موجب می‌شود تا در خیلی از مواقع، بازیکنان باشند که زمام امور را به دست بگیرد و کار از دست عرفان خارج شود.
البته شاید از سرمربی که به بازیکنانش اعتقاد ندارد و خطاب به آنها می‌گوید که شما در حدی نیستید که من بخواهم به شما تاکتیک بدهم نباید توقع بیشتر از این هم داشت، اما آقای رئیس! فراموش نکنید که برخی تصمیم‌های اشتباه، انتخاب‌های نادرست و مشورت گرفتن از افرادی که با سواستفاده از نام هندبال می‌خواهند خودشان را مطرح کنند می‌تواند به تیم ملی یک کشور و در نتیجه به یک خانواده بزرگ به نام خانواده هندبال و ورزش ایران لطمه بزند.
موضوع دیگری که باید به آن اشاره کنیم تنهایی سرمربی تیم ملی روی نیمکت است، همان بلایی که بر سر کواچ، سرمربی سابق تیم ملی والیبال ایران آمد. عرفان روی نیمکت یک مربی ایرانی به نام محسن طاهری را داشت که به گفته مسعود ظهرابی، دبیر سازمان تیم های ملی هندبال در یک برنامه زنده تلویزیونی، در لحظات حساس توقع می‌رود به سرمربی تیم ملی مشاوره بدهد، اما این اتفاق رخ نداد!
همه این عوامل دست به دست هم می‌دهد تا عرفان آن تاثیر لازم در مواقع حساس بحرانی را نداشته باشد و به همین دلیل تیم ملی ایران برای حریفانش کاملاً قابل پیش‌‌بینی باشد. تمام اهالی هندبال امیدوارند تا سر فدراسیون نشینان به سنگ خورده باشد و تا قبل از اینکه شعار «عرفان حیا کن، تیم ملی را رها کن» بین علاقمندان رواج پیدا کند در انتخاب و تصمیم های بعدی خود کمی دقت نظر بیشتری داشته باشند.
