به گزارش مشرق، پرویز امینی کارشناس مسائل سیاسی در کانال تلگرام خود نوشت:
«شعار»، وجه نمادی و در حکم «برند» یک مجموعه سیاسی و نامزد انتخاباتی است که در حداقل‌ترین کلمات، معرف «جهت‌گیری و اولویت‌های» آنهاست. شعار «ائتلاف ۹۲؛ گام دوم» به عنوان شعار مجموعه‌ای از نامزدهای اصلاح‌طلب و حامی دولت در انتخابات پیش رو، علی‌رغم اینکه سرجمع از شعار «معیشت، امنیت و پیشرفت» جریان رقیب پخته‌تر به نظر می‌رسد، اما با محدودیت‌هایی مواجه است که ضریب نفوذ و اثر اجتماعی آن را محدود می‌کند.
این شعار بر تداعی جهت‌گیری‌ها و اولویت‌های جریان و نامزد پیروز انتخابات سال ۹۲ (نجات اقتصاد، احیای اخلاق و تعامل با جهان) متکی است و انتخابات هفتم اسفند را به عنوان گام دوم آن پیروزی هدف گذاری کرده است.
محدودیت اول
اولین محدودیت این شعار، تداعی اجتماعی محدود همین معنا از شعار برای توده عمومی مردم است. به غیر جریان‌های نخبگانی و کسانی که سیاست مشغله روزمره آنها چه در رسانه‌ها و چه در محیط سیاسی است، بعید است قاطبه عمومی مردم که عمدتا دلمشغول زندگی جاری و دغدغه‌های آن هستند، بتوانند چنین تداعی از شعار برای خود ایجاد کنند. مگر اینکه شعار، یک پیوست توضیحی داشته باشد تا مخاطب را به این معنا برساند. که خوب چنین کاری اگر ممکن باشد ضد فلسفه انتخاب شعار است. چرا که در این صورت شعار کارکرد نمادین خود را از دست داده است. شعار با این هدف اساسا انتخاب می‌شود که آن توضیحات در حداقل کلمات نمادسازی شود و بنابراین اگر برای فهم شعار به پیوست توضیحی نیاز باشد فلسفه شعار انتخاب کردن منتفی شده است.
محدودیت دوم
محدودیت دوم این شعار مربوط به شکافی است که با واقعیت دارد. واقعیت این است که دولت یازدهم به عنوان محصول ائتلاف انتخابات ۹۲ با ریزش‌هایی در این دو سال و نیم مواجه بوده است که از نظر اجتماعی عدد قابل توجهی است. این شعار ولو ادراک بشود، از همان نقطه اول، صف ناراضیان از دولت و ریزش‌هایی که در اثر نارضایتی از عملکرد دولت در رأی دهندگان به روحانی پدید آمده است را از این جریان جدا خواهد کرد.
واقعیت مهم دیگر این است که در صحنه اولویت‌های مردم در این ۹۰۰ روز بعد از استقرار دولت یازدهم، تغییراتی بوجود آمده است که این شعار نمی‌تواند آن را بازتاب بدهد. مثلا شدت «رکود» در کشور که به عنوان «ام المسایل» کشور، اجتماعی شده است، در سال ۹۲ این میزان موضوعیت نداشت یا مسئله آلودگی هوا در شهرهایی مثل تهران یک اولویت اساسی است که شعار «ائتلاف ۹۲؛ گام دوم» نمی‌تواند آن را پوشش دهد. استفاده از شعار «رونق اقتصادی» در برنامه تبلیغاتی برخی نامزدهای این جریان، مؤید شکاف این شعار با واقعیت است که آنها برای پر کردن این خلاء به آن روی آورده اند.
در واقع شعار «ائتلاف ۹۲؛ گام دوم»، شبیه هلی کوپتری است که همه چیزش ظاهرا درست است و تنها یک مشکل دارد و آن هم این است که پرواز نمی‌کند! چون شعاری که از لحاظ اجتماعی «دشوار فهم» و از نظر «تناسب با واقعیت»، پرچالش باشد، هر کاری ازش بر بیاید، انتظارات شعار را برآورده نمی‌کند.
شکاف با توده عمومی مردم و نیز شکاف با واقعیت در مجموعه اصلاح‌طلبان به انتخاب این شعار محدود نیست بلکه با شدت و ضعف، وجه زیرساختی در این جریان دارد که البته طی یک دهه گذشته تلاش‌هایی برای ترمیم آن صورت گرفته است. اما عمق مسئله در حدی هست که بعید است در کوتاه مدت تغییری در این زیرساخت صورت گیرد.
«شعار»، وجه نمادی و در حکم «برند» یک مجموعه سیاسی و نامزد انتخاباتی است که در حداقل‌ترین کلمات، معرف «جهت‌گیری و اولویت‌های» آنهاست. شعار «ائتلاف ۹۲؛ گام دوم» به عنوان شعار مجموعه‌ای از نامزدهای اصلاح‌طلب و حامی دولت در انتخابات پیش رو، علی‌رغم اینکه سرجمع از شعار «معیشت، امنیت و پیشرفت» جریان رقیب پخته‌تر به نظر می‌رسد، اما با محدودیت‌هایی مواجه است که ضریب نفوذ و اثر اجتماعی آن را محدود می‌کند.
این شعار بر تداعی جهت‌گیری‌ها و اولویت‌های جریان و نامزد پیروز انتخابات سال ۹۲ (نجات اقتصاد، احیای اخلاق و تعامل با جهان) متکی است و انتخابات هفتم اسفند را به عنوان گام دوم آن پیروزی هدف گذاری کرده است.
محدودیت اول
اولین محدودیت این شعار، تداعی اجتماعی محدود همین معنا از شعار برای توده عمومی مردم است. به غیر جریان‌های نخبگانی و کسانی که سیاست مشغله روزمره آنها چه در رسانه‌ها و چه در محیط سیاسی است، بعید است قاطبه عمومی مردم که عمدتا دلمشغول زندگی جاری و دغدغه‌های آن هستند، بتوانند چنین تداعی از شعار برای خود ایجاد کنند. مگر اینکه شعار، یک پیوست توضیحی داشته باشد تا مخاطب را به این معنا برساند. که خوب چنین کاری اگر ممکن باشد ضد فلسفه انتخاب شعار است. چرا که در این صورت شعار کارکرد نمادین خود را از دست داده است. شعار با این هدف اساسا انتخاب می‌شود که آن توضیحات در حداقل کلمات نمادسازی شود و بنابراین اگر برای فهم شعار به پیوست توضیحی نیاز باشد فلسفه شعار انتخاب کردن منتفی شده است.
محدودیت دوم
محدودیت دوم این شعار مربوط به شکافی است که با واقعیت دارد. واقعیت این است که دولت یازدهم به عنوان محصول ائتلاف انتخابات ۹۲ با ریزش‌هایی در این دو سال و نیم مواجه بوده است که از نظر اجتماعی عدد قابل توجهی است. این شعار ولو ادراک بشود، از همان نقطه اول، صف ناراضیان از دولت و ریزش‌هایی که در اثر نارضایتی از عملکرد دولت در رأی دهندگان به روحانی پدید آمده است را از این جریان جدا خواهد کرد.
واقعیت مهم دیگر این است که در صحنه اولویت‌های مردم در این ۹۰۰ روز بعد از استقرار دولت یازدهم، تغییراتی بوجود آمده است که این شعار نمی‌تواند آن را بازتاب بدهد. مثلا شدت «رکود» در کشور که به عنوان «ام المسایل» کشور، اجتماعی شده است، در سال ۹۲ این میزان موضوعیت نداشت یا مسئله آلودگی هوا در شهرهایی مثل تهران یک اولویت اساسی است که شعار «ائتلاف ۹۲؛ گام دوم» نمی‌تواند آن را پوشش دهد. استفاده از شعار «رونق اقتصادی» در برنامه تبلیغاتی برخی نامزدهای این جریان، مؤید شکاف این شعار با واقعیت است که آنها برای پر کردن این خلاء به آن روی آورده اند.
در واقع شعار «ائتلاف ۹۲؛ گام دوم»، شبیه هلی کوپتری است که همه چیزش ظاهرا درست است و تنها یک مشکل دارد و آن هم این است که پرواز نمی‌کند! چون شعاری که از لحاظ اجتماعی «دشوار فهم» و از نظر «تناسب با واقعیت»، پرچالش باشد، هر کاری ازش بر بیاید، انتظارات شعار را برآورده نمی‌کند.
شکاف با توده عمومی مردم و نیز شکاف با واقعیت در مجموعه اصلاح‌طلبان به انتخاب این شعار محدود نیست بلکه با شدت و ضعف، وجه زیرساختی در این جریان دارد که البته طی یک دهه گذشته تلاش‌هایی برای ترمیم آن صورت گرفته است. اما عمق مسئله در حدی هست که بعید است در کوتاه مدت تغییری در این زیرساخت صورت گیرد.
