به گزارش مشرق، گاردین در گزارشی نوشت: «هنری میلر،» نویسنده آمریکایی متولد منطقه بروکلین در نیویورک، زمانی که پس از یک دهه زندگی در پاریس به شهرش بازگشت، احساس تنهایی کرد. او در این زمینه نوشت: در نیویورک همیشه مانند حیوانی در قفس احساس تنهایی کرده‌ام.
دلیل دلتنگی میلر را نمی‌توان نداشتن دوست یا خانواده دانست؛ زیرا وی 5 بار ازدواج کرده بود. این خود شهر بود که در وی چنین حسی را برمی‌انگیخت.
آیا بر اساس گفته‌های او می‌توان گفت نیویورک، مکانی که بسیاری به دنبال یافتن شهرت، کار، عشق و حتی خودشان به آن جا سفر کرده‌اند، منزوی‌ترین شهر جهان است؟
بنابر این گزارش، به طور کلی به دلیل فضای پر استرس زندگی شهری، انزوا در مناطق شهری رواج بیشتری نسبت به مناطق روستایی دارد. تحقیقی که در بوسیله «ایج یوکِی» انجام شد، به بررسی دلایل تنهایی انسانها در شهرها پرداخته است. بر اساس این تحقیق، جنسیت و تحصیلات در ایجاد احساس تنهایی بی‌تأثیر هستند؛ البته به استثنای افرادی که سطح تحصیلات بسیار بالایی دارند و اغلب تنهاتر از دیگران هستند. میزان درآمد و نگه‌داری از حیوانات خانگی نیز تأثیر بسزایی ندارند.
اما سایز خانه با احساس تنهایی رابطه معکوس دارد. هرچه خانه کوچک‌تر باشد، احساس تنهایی عمیق‌تر است. اجاره خانه نیز در ایجاد احساس تنهایی مؤثر است. شاید این مسئله به دلیل احساس ناپایداری بیشتر و احتمال ایجاد رابطه اجتماعی کمتر باشد. اجاره‌نشینی در شهرهای بزرگی مانند لندن، نیویورک، لس‌آنجلس، سان فرانسیسکو و شهرهای آلمان بسیار رایج است.
در ادامه این گزارش آمده است: نکته دیگر افزایش تمایل برای زندگی مجردی در شهرهاست. در آمریکا 27 درصد مردم تنها زندگی می‌کنند. این مسئله در کانادا و اروپا نیز بسیار رواج دارد. به طور مثال 58 درصد مردم استکهلم تنها زندگی می‌کنند. مقامات استرالیا نیز تخمین می‌زنند تا سال 2025، 1 میلیون و 300 هزار نفر دیگر به زندگی به صورت تنها روی بیاورند. گرچه بر اساس یک تحقیق، این فاکتور تأثیر چندانی در ایجاد احساس تنهایی ندارد. در واقع کیفیت روابط بیشتر از کمیت آن اهمیت دارد. اما در افراد مسن و سالخورده زندگی تنها ممکن است منجر به احساس تنهایی شود.
یک بنیاد مشورتی در ونکوور کانادا از مقامات این کشور و سازمان‌های خیریه خواست مشکل مردم این شهر را شناسایی کند. به گفته این بنیاد، مشکل مردم ونکوور نه فقر یا بی‌خانمانی، بلکه انزواست. دلیل این مسئله نیز ناتوانی در یافتن دوست عنوان شده است.
مردم توکیو نیز به قدری در یافتن دوست مشکل دارند که حاضر هستند در ازای پرداخت پول، دوست اجاره کنند. در این شهر مؤسساتی هستند که به کار دوست‌یابی برای مردم اشتغال دارند.
یکی از تحقیقات بسیار مهم در زمینه تنهایی انسانها بوسیله «جان کاکیوپو،» استاد روانشناسی دانشگاه شیکاگو، انجام شد. او کتابی نیز در این رابطه با نام «تنهایی» را به رشته تحریر درآورد. کاکیوپو در این تحقیق عقیده تنهایی بیشتر در شهر نسبت به روستا را به بحث می‌گذارد.
او در این تحقیق نوشت: در کمال تأسف اطلاعاتی نداریم که بتوانیم این مسئله را با قطعیت تأیید کنیم. عده‌ای معتقدند تنهایی در شهر زودگذر است؛ اما عده‌ای دیگر مانند میلر آن را همیشگی می‌دانند. تلاش میلر برای اخت گرفتن با شهر زادگاهش بی‌نتیجه ماند و او نیویورک را در سال 1944 به قصد کالیفرنیا ترک کرد.
دلیل دلتنگی میلر را نمی‌توان نداشتن دوست یا خانواده دانست؛ زیرا وی 5 بار ازدواج کرده بود. این خود شهر بود که در وی چنین حسی را برمی‌انگیخت.
آیا بر اساس گفته‌های او می‌توان گفت نیویورک، مکانی که بسیاری به دنبال یافتن شهرت، کار، عشق و حتی خودشان به آن جا سفر کرده‌اند، منزوی‌ترین شهر جهان است؟
بنابر این گزارش، به طور کلی به دلیل فضای پر استرس زندگی شهری، انزوا در مناطق شهری رواج بیشتری نسبت به مناطق روستایی دارد. تحقیقی که در بوسیله «ایج یوکِی» انجام شد، به بررسی دلایل تنهایی انسانها در شهرها پرداخته است. بر اساس این تحقیق، جنسیت و تحصیلات در ایجاد احساس تنهایی بی‌تأثیر هستند؛ البته به استثنای افرادی که سطح تحصیلات بسیار بالایی دارند و اغلب تنهاتر از دیگران هستند. میزان درآمد و نگه‌داری از حیوانات خانگی نیز تأثیر بسزایی ندارند.
اما سایز خانه با احساس تنهایی رابطه معکوس دارد. هرچه خانه کوچک‌تر باشد، احساس تنهایی عمیق‌تر است. اجاره خانه نیز در ایجاد احساس تنهایی مؤثر است. شاید این مسئله به دلیل احساس ناپایداری بیشتر و احتمال ایجاد رابطه اجتماعی کمتر باشد. اجاره‌نشینی در شهرهای بزرگی مانند لندن، نیویورک، لس‌آنجلس، سان فرانسیسکو و شهرهای آلمان بسیار رایج است.
در ادامه این گزارش آمده است: نکته دیگر افزایش تمایل برای زندگی مجردی در شهرهاست. در آمریکا 27 درصد مردم تنها زندگی می‌کنند. این مسئله در کانادا و اروپا نیز بسیار رواج دارد. به طور مثال 58 درصد مردم استکهلم تنها زندگی می‌کنند. مقامات استرالیا نیز تخمین می‌زنند تا سال 2025، 1 میلیون و 300 هزار نفر دیگر به زندگی به صورت تنها روی بیاورند. گرچه بر اساس یک تحقیق، این فاکتور تأثیر چندانی در ایجاد احساس تنهایی ندارد. در واقع کیفیت روابط بیشتر از کمیت آن اهمیت دارد. اما در افراد مسن و سالخورده زندگی تنها ممکن است منجر به احساس تنهایی شود.
یک بنیاد مشورتی در ونکوور کانادا از مقامات این کشور و سازمان‌های خیریه خواست مشکل مردم این شهر را شناسایی کند. به گفته این بنیاد، مشکل مردم ونکوور نه فقر یا بی‌خانمانی، بلکه انزواست. دلیل این مسئله نیز ناتوانی در یافتن دوست عنوان شده است.
مردم توکیو نیز به قدری در یافتن دوست مشکل دارند که حاضر هستند در ازای پرداخت پول، دوست اجاره کنند. در این شهر مؤسساتی هستند که به کار دوست‌یابی برای مردم اشتغال دارند.
یکی از تحقیقات بسیار مهم در زمینه تنهایی انسانها بوسیله «جان کاکیوپو،» استاد روانشناسی دانشگاه شیکاگو، انجام شد. او کتابی نیز در این رابطه با نام «تنهایی» را به رشته تحریر درآورد. کاکیوپو در این تحقیق عقیده تنهایی بیشتر در شهر نسبت به روستا را به بحث می‌گذارد.
او در این تحقیق نوشت: در کمال تأسف اطلاعاتی نداریم که بتوانیم این مسئله را با قطعیت تأیید کنیم. عده‌ای معتقدند تنهایی در شهر زودگذر است؛ اما عده‌ای دیگر مانند میلر آن را همیشگی می‌دانند. تلاش میلر برای اخت گرفتن با شهر زادگاهش بی‌نتیجه ماند و او نیویورک را در سال 1944 به قصد کالیفرنیا ترک کرد.
