به گزارش مشرق - در فهرست ۱۰ شهری که هرگز نباید به
آنه سفر کرد، نام سیوداد خوارس رویت می‌شود. شهری در شمال مکزیک روی خط صفر مرزی
میان فلات آستک و آمریکا، جایی برای تجربه جهنم، رویت الهه فساد و بیچارگی انسان، درک عمیق ابتذال و خیانت و
فقر و فحشا و قدم زدن در سرزمین ترس و جنایت.
مردم این شهر مرزی، سرخپوستان فراموش شده و غرق در اعتیاد، مردان و زنان بریده از زندگی هستند که نسبشان در نه توی تاریخ، قرن‌ها پیش شاید هزار سال پیش به تمدن باشکوه و تکرارناشدنی قوم اخلاق گرای آستک می‌رسد. سرخ پوستانی که امروز، گردشگران حتی برای خرید از بازار سنتی شان نیز رغبتی برای حضور در خاک خطرناکشان ندارند.
ژوئن ۲۰۱۱ بود که روزنامه نیویورک تایمز نوشت: حمله‌های مسلحانه در شهر سیوداد خوارس مکزیک پانزده قربانی گرفت.
در ذیل آن خبر سیاه، یک کامنت از سوی شهروندی مکزیکی، به سوژه خبری تبدیل شد، نوشته بودند: همه آنها زن بودند، مهم نیست. هر روز همینطور است، شما یک روز از سیوداد خوارس را دیده‌اید!
این شهر اگر برای گردشگران بوی مرگ می‌دهد در عوض برای قاچاقچیان مواد مخدر یکی از بهترین و امن ترین نقاط دنیاست، فاسد ترین پلیس دنیا و ابته هماهنگ‌ترین پلیس دنیا با نیروهای امنیتی آمریکا.
این شهر مرزی مکزیک هر روز صحنه نبرد قاچاقچیان مواد مخدر است بنابراین معضلات دیگری از جمله آدم ربایی، ترور و درگیری‌های خشونت‌بار میان گنگستر‌ها را به همراه دارد. حداقل ۵۰ سازمان مردم نهاد مکزیکی در چند سال گذشته علیه خشونت در سیوداد خوارس تشکیل شده و تاثیر این همه تلاش مردمی این است که میزان قتل‌ها از سال گذشته تاکنون کاهش یافته و امید را به این شهر غمگین و فقیر تزریق کرده است.
17 ژوئيه 2010، شنبه سیاه دیگری در تاریخ منطقه شمالی مکزیک بود، روزنامه پایتخت نوشت: انفجار مرگبار بمب در سیوداد خوارس مکزیک!
پلیس مکزیک کارتل مواد مخدر خوارس را عامل آن بمب گذاری می دانست و ناظران این واقعه را نشانه تشدید درگیری ها بین کارتل های مواد مخدر و دولت مکزیک ارزیابی می کردند. بعدها مشخص شد که آمریکا از چند ماه پیش از آن حادثه خونین، دو طرف مافیایی را با اخبار دروغ و خبرچینی به جان هم انداخته بود.
در ۵ سال میلادی اخیر حداقل هفت هزار نفر در درگیری های نیروهای دولتی با کارتل های قدرتمند مواد مخدر در مکزیک جان خود را از دست داده اند.
اين شهر با جمعيتي بالغ بر يك ميليون و 300هزار نفر طي سال هاي اخير يكي از كانون هاي درگيري بين كارتل ها و باند هاي قاچاق مواد مخدر با نيروهاي دولتي بوده است. بنابرگزارشها و آمارهای رسمی از سال 2006 تا 2011 ميلادي جنگ با كارتل هاي قاچاق مواد مخدر در اين كشور بيش از 47هزار كشته شامل نيروهاي دولتي، قاچاقچيان و افرادي غيرنظامي برجاي گذاشته است.
سیوداد خوارس٬ Ciudad Juárez شهر مرگ در ایالت چیئوائوا درشمال مکزیک، در کنار رودخانه ریوگرانده در کنار خاک آمریکا و همسایه با شهر ال پاسو در تگزاس. این شهر بزرگترین و پر جمعیت ترین شهر ایالت چیئوائوا در مکزیک به شمار می رود.
سیوداد خوارس با نام "ال پاسو دل نورته" (El paso del Norte) "راه عبور شمالی" در سال ۱۶۵۹ میلادی توسط اسپانیایی های مهاجر٬ که به دنبال یک مسیر از جنوب کوه های راکی بودند تاسیس شد.
البته این هم از آن حرف‌ها است! در واقع این شهر تاسیس نشد، بلکه پس از ویرانی و جنایت سربازان اسپانیایی آن طور که دلخواه استعمارگران بود، دوباره روی اجساد سرخپوستان آمریکایی ساخته شد، کتابخانه‌های مهمی در همان حمله به آتش کشیده شد و مکتب با شکوه آستک در آن زمان یکی از سیاه‌ترین بازه های زمانی خود را تجربه کرد.
پس از استقلال مکزیک در سال ۱۸۲۱ میلادی (۱۲۰۰ خورشیدی) و جنگ آمریکا و مکزیک در سال‌های ۱۸۴۶ تا ۱۸۴۸ میلادی (۱۲۲۴ تا ۱۲۲۵ خورشیدی)٬ جنگی که در آن مکزیک قسمت بزرگی از خاک خود را در شمال به همسایه خود آمریکا واگذار کرد مقرر شد نا با توجه به قرارداد ننگین گوادالوپه ایدالگو (Treaty of Guadalupe Hidalgo)٬ این شهر به مرز بین آمریکا و مکزیک تبدیل شود٬ به طوری که رودخانه ریوگرانده مرز این دو کشور باشد.
نام نخست این شهر در زمان تاسیس "ال پاسو دل نورته" (El paso del Norte) "راه عبور شمالی" بود، و نام فعلی آن "سیوداد خوارس" (شهر خوارس) در سال ۱۸۸۸ میلادی (۱۲۶۶ خورشیدی) به این شهر داده شد، که به افتخار بنیتو خوارس و به خاطر توقف موقت نیروهای جمهوری خواه او در زمان حمله فرانسه به مکزیک اعطا شد.
سیوداد خوارس٬ یکی از سریع ترین شهرهای در حال رشد در جهان است، در این حال٬ این شهر به عنوان "خشونت آمیزترین شهر در جهان که خارج از منطقه جنگ" است شناخته شده است٬ و یکی از نا امن ترین شهرهایی مکزیک به شمار می رود.
در میان انبوه ناامیدی و فساد مالی و اخلاقی، فوتبال آخرین امید مردم این شهر است، مردمی که کلیساهای شهر خود را هم تنها گذاشته و از ترس جانشان حتی برای عبادت از خانه خارج نمی‌شوند. فوتبال شاید آخرین امید مردمی باشد که به حکم مکزیکی بودن عاشق آن هستند و دوست ندارند زندگی منهای فوتبال داشته باشند، حتی اگر فوتبال منهای زندگی نصیبشان شود.
کمپین "همه ما سوارس هستیم" اکنون به یکی از مهمترین مراکز مبارزه با مواد مخدر و تروریسم بین الملل تبدیل شده است. داوطلبان جوانی که در این کمپین بزرگ عضو هستند، به خاطر کشته شدن چند نوجوان در فوتبال بار دیگر دست به اعتراض زدند و اعتصاب غذای آنها، باعث شد تا مقامات حکومتی مکزیک تا مرز عذرخواهی رسمی سر خم کنند و فوتبال در این میان بیشترین سهم را در رشد حرکت مردمی مکزیک علیه سیاهی داشته و ایفا کرده است.
تیم فوتبال اف.سی خوارس تصمیم دارد به یکی از بهترین تیم‌های فوتبال آمریکای جنوبی تبدیل شود. تیمی که قرار است از دل خون و سرنگ و فساد و فقر، به قله موفقیت برسد و بهانه ای باشد برای نجات جوانان مکزیکی، جوانانی که با حسرت به آن سوی مرز ریو گرانده خیره می شوند و در حالی که تماشاگر پرچم کشور متجاوز آمریکا را تماشا می‌کنند، مواد تازه خریداری شده از قاچاقچیان آمریکایی – مکزیکی را به رگ‌های آستکی خود دعوت کرده و پذیرای رخوت و خاموشی می‌شوند.
