به گزارش مشرق، منصور نظری بمناسبت شهادت عاشقانه سید مصطفی بدرالدین ملقب به «سید ذوالفقار» فرمانده شاخه نظامی حزب‌الله لبنان شعری سروده است با نام«قصۀِ خونینِ علمدار عشق» و آن را تقدیم کرده است به به علمداران کربلای دمشق، مدافعان حرم آل الله:

خبر عاشقان را رسید از دمشق  -  که شد کُشته میر و علمدارِ عشق

خبر قاصدک دارد از داغ یار  –   یهودا کِشیده مسیحا به دار

یهودا به‌رسم سعودی گری  –   شبیخون زده لشکر حیدری

سیه کرده بر تن حرم را سروش  -  رسد ماتم و شور و غوغا به گوش 
  
پریشان به غم کرده زینب نگاه   -  به تن کرده بَر خرقۀِ اشک و آه

به یاریِ آل سعودیِ پست   -  جدا کرده صهیون قمر را دو دست 

زِ پا سرو رعنایِ حیدر نشست  -  زِ سید حسن دل یهودا شکست 

مسیحی دگر بر صلیب آمده – غزل‌خوانِ غم ،عندلیب آمده

یهودا زده بوسه بر رویِ حق – به خون کِشته گیسویِ شب‌بوی حق

 دو دم ذوالفقارِ علی، بَدرِ دین  –  علمدارِ وادی عین‌الیقین

رسید آرزو را که بودش طلب  –  نیامد مگر او شهید از حلب

به تن کرده بر خرقۀِ عاشقی  –  به خون غرقه مست از می عاشقی

سپر کرده سینه به بانوی عشق  –  شد آخر شهید او به جنگ دمشق

به دستانِ سید حسن ذوالفقار -  زمین گشته از خون او لاله‌زار

به لبنان و ایران و شام و عراق  –  چه دل‌ها که آشوبِ از درد و داغ

علمدار زینب به خون غرقه باز  –  به نیزه سری چون قمر سرفراز

دل شیعه از غم لبالب شده  –  پریشان چو گیسویِ زینب شده

به آن ذوالفقار دو دَم صیقلی  -   چکد خون ز چشمانِ سید علی

به خاک آمده قامتِ مردِ عشق  –    به خون خفته آن ماهِ شبگردِ عشق

دلِ عاشقان غرقِ درد است و رنج   -  روان خونِ یوسف زِ دست و ترنج

سحر رنگ خون دارد از داغِ یار  – سیه کرده بر تن زِ ماتم بهار

 به رنگ شقایق همه کوه و دشت  –  به سر شیعه را بَس که ماتم گذشت

شده قامت شیعه خَم از فراق  –  زند سر زِ دل آتشِ اشتیاق

شب و روزِ شیعه شده انتظار  –  دل او عطشناکِ دیدارِ یار

 چه دل‌ها که تنگ است و جان‌ها به لب – چه گُل‌ها که پرپر به دشت حلب

سعودی و صهیون به یاریِ هم – روان‌کرده لشکر به‌سوی حرم

چه گل‌های عاشق که پرپر شدند – چه بی‌بال و پرها کبوتر شدند 

خدا را دگر تا کجا انتظار – سحر کِی شود آخر این شام تار؟

به دست خزان تا کجا مرگِ یاس؟ – شود کِی دگر شیعه از غم خلاص؟

خبر تا کجا مرگِ یارانِ ما ؟– به خون غرقه تا کِی بهاران ما؟

دل آمد به تنگ از غریبی دگر – نیاید چرا بویِ سیبی دگر؟

دل شیعه لبریز از عشق و شور - چه شد یوسف فاطمه پس ظهور؟ 

زِ بس گشته دورِ فراقت مَدید -  شده مویِ سید علی‌مان سفید

به در دیده تا کی بدوزد دگر – که شاید بیایی تو باز از سفر

کجایی کجا یوسف فاطمه – دهی تا غم شیعه را خاتمه

شده شیعه از داغ تو خون‌جگر - نشد وقت آن تا بیایی دگر؟

بیا دیگر آقا فراقت بس است  -  به دل‌های ما درد و داغت بس است

 ببین ما که عاشق به زهرا شدیم -  چه سان بی‌کَس‌وکار و تنها شدیم

بیا دیگر آقا غمت کُشتِمان – گره‌کرده تا کِی زِ غم مُشتِمان

بیا بس کن آقا دگر دوریَ‌ات – به دل تا کجا داغِ مستوریَ‌ات

ز بس طعنه زد بر تو ما را عدو – شده جانِ شیعه زِ غم بر گلو

 جهان تشنه‌کام ولی عهدی‌َات  -  رسد کِی نوای اَنَالمَهدیَ ات؟

نشد وقت آنکه بیایی دگر؟ – دهی شیعه را از رهایی خبر

بیا ای که دل‌ها عطشناکِ توست – جهان را تمنایِ ادراکِ توست

 خدا را خدا را تو را التماس  - بیا دیگر آقا تو را جانِ یاس

 تو را جانِ زهرا فقط یک نظر - نگه کن به عُشاق خونین‌جگر

  به ره تا کجا شیعه دوزد نگاه  - دگر وقت آن شد بیایی ز راه

به لب جانِ شیعه ز غم آمده - ز غم قامتِ شیعه خَم آمده

 چنین شیعه تنها و بی‌کَس چرا ؟ - خدایا دگر بس کن این ماجرا 

 به لب آمده جانِ شیعه زِ شور -  خدایا خدایا خدایا ظهور

خدایا به ماه و به نار و به نور -  به مستانِ  بزمِ شرابِ طَهور  

به درگاهِ تو مَحرمانِ حُضور - ظهورش ظهورش ظهورش ظهور

خدایا خدایا امان از فراق – امان از ظهور و تبِ اشتیاق

بِکُش یا تمامیِ شیعه زِ داغ – به پایان رسان یا ز مهدی فراق

تو را جانِ زهرا گلِ یاسِ عشق -  به آن فرقِ خونین عباسِ عشق

به شورِ شهادت، به احساسِ عشق – به جان دادگانِ رهِ پاسِ عشق

 به خونِ شهیدانِ جنگ ِحلب – به مردانِ مردِ شهادت‌طلب

به این راهِ بسته سعودی به حج -  تو را جانِ مهدی که عَجِّل فرج 

به امید ظهور حضرت یار ...
 سحرگاه هفتم شعبان المعظم 1437