به گزارش مشرق، محمدرضا قادری دوچرخه‌سوار پیشین تیم ملی که چند سال قبل به بیماری سرطان ریه مبتلا شد، هم‌اکنون در کشور آمریکا بسر می‌برد تا دوران درمانی‌اش را کامل کند.
نام قادری دو سال قبل بر سر زبان‌ها افتاد و بسیاری از مسئولان و چهره‌های سرشناس با او دیدار کردند تا کمک‌هایی صورت بگیرد. کمک‌هایی خوبی نیز در ایران به او شد اما قادری مجبور شد برای بهبودی کامل به آمریکا برود و هم‌اکنون 6 ماه است که در ینگه دنیا حضور دارد و تلاش می‌کند یک‌بار تنفس راحت و بی‌دغدغه را تجربه کند.
قادری که چند روز قبل تحت عمل جراحی قرار گرفت، از دوستانی سخن گفت که او را تنها نگذاشتند و البته از کسانی هم گله داشت که می‌توانستند به او کمک کنند اما حتی یک نامه هم ندادند تا سلامتی‌اش به خطر بیفتد. او در صحبت‌های خود یک هدف را دنبال می‌کرد: «حرف‌هایم نه به خاطر خودم، بلکه به خاطر آن است که اگر ورزشکاری بیمار شد، دیگر اینگونه با او رفتار نشود. حرف‌هایم برای آن است که همه متوجه شویم ورزشکار روی سکو را عشق است!»
قادری در تشریح وضعیتش گفت: از طریق بیت رهبری به وزارت بهداشت نامه زده و همان زمان یک جلسه اضطراری در اتاق کیومرث هاشمی تشکیل شد. در آن جلسه همه مجاب شدند که کارهای مربوط به درمان بیماری‌ام انجام شود و بتوانم به آمریکا بروم. با توجه به اینکه از بیمارستان هیوستون دعوت‌نامه آمده بود، احمد دنیامالی به هاشمی پیشنهاد داد که کمیته ملی المپیک کارهای اداری را انجام دهد و مسائل مالی به خودشان سپرده شود.
وی ادامه داد: در همان جلسه خسرو قمری، رئیس فدراسیون دوچرخه‌سواری به نوید کثیریان، مسئول روابط بین‌الملل فدراسیون زنگ زد و گفت که نامه‌ای برایم آماده شود. کثیریان نامه را آماده کرد و به قول معروف یک کار فرمالیته بود که فدراسیون دوچرخه‌سواری تمام هزینه‌های مرا تقبل می‌کند و این نامه را به سفارت آمریکا زد. روز آخری که قصد داشتم برای انجام کارهای مربوط به سفر آمریکا به ترکیه بروم، با ما تماس گرفتند که این نامه مُهر فدراسیون را ندارد و باید مُهر شود.
قهرمان پیشین دوچرخه‌سواری ایران عنوان کرد: ساعت 2 بعدازظهر روز چهارشنبه که تازه هم از بیمارستان مرخص شده بودم، با قمری تماس گرفتم تا این مشکل حل شود. قمری هم گفت که نامه را ببرم تا مُهر شود. من نامه را با پیک فرستادم، چون قادر به رفتن نبودم. زمانی که نامه دوباره به دست رسید، دیدم که عوض شده است. در واقع در بخشی از نامه که عنوان شده بود «ما همه هزینه‌های محمدرضا قادری را می‌دهیم»، عبارت «بخشی از» اضافه شده بود. هم نامه عوض شده و هم اینکه این بار به جای قمری، خالقی دبیر فدراسیون زیر آن را امضا کرده بود. هرچه زنگ زدم، دیگر هیچکسی جوابم را نداد و به همین دلیل دست به دامان دوچرخه‌سواران مطرح شدم تا این مسئولان را پیدا کنند اما متاسفانه جواب هیچ کدام از آنها را ندادند.
قادری افزود: با همان «نامه اَلَکی» به ترکیه رفتم. در آنجا دنیامالی خیلی با من تماس می‌گرفت و دلداری می‌داد و عنوان می‌کرد که وقت سفارت را عقب بیندازم تا نامه را بگیرد. این در شرایطی بود که حالم اصلاً مساعد نبود، هوا سرد بود و پرستار هم نداشتم. در آن ماجرا قمری خودش را پنهان کرد و نامه‌ام را نداد. من با همان نامه به سفارت آمریکا رفتم. در آنجا اولین جمله‌ای گفتند، این بود که دقیقاً هزینه را چه کسی متقبل می‌شود؟ من هم جواب دادم بخشی را خودم و بخشی را فدراسیون می‌دهد تا آن مرحله را رد کنم. آنجا پرسیدند که فدراسیون چقدر قرار است کمک کند؟ عبارت «بخشی از هزینه‌ها» یک دلار است؟ هزار دلار است؟ پس از آن نامه را به سمت من پرت کردند. بعد از آن ماجراها سفرم و در اصل مداوایم یک سال به عقب افتاد. البته در ایران خیلی به من لطف شد و دنیامالی و هدایتی هزینه‌های درمانم را قبول کردند.
وی گفت: یکی از دوستان که در فدراسیون کشتی نیز حضور داشت، با من تماس گرفت و ماجرا را برایش شرح دادم. او با تعجب گفت که چرا این حرف‌ها را می‌زنم، چون با رئیس فدراسیون دوچرخه‌سواری که صحبت می‌کرده، قمری گفته که 100 میلیون تومان برایم گرفته است. من هم گفتم که قمری دروغ می‌گوید.
نفر چهارم دوچرخه‌سواری آسیا تصریح کرد: روز سوم عید بود که با یک خط دیگر به قمری زنگ زدم و او هم جواب داد. از قمری پرسیدم که 100 میلیون برایم پول گرفته است؟ چرا هر جا می‌نشیند، این مسئله را عنوان می‌کند؟ قمری در پاسخ گفت «چرا نمی‌میری تا از دستت راحت شویم؟»
قادری گفت: با هیچ‌کس خصومت ندارم. از زمان حضورم در آمریکا حتی یک نفر از فدراسیون تماس نگرفته تا حالم را بپرسد. می‌خواهم این را بگویم که ورزشکار تا زمانی که روی سکو می‌رود، اهمیت دارد. من مجبورم با این حال و وضعیت کار کنم و حتی بابت عمل جراحی بدهکارم.
وی در پاسخ به این سوال که آیا قادر است درمانش را در ایران پیگیری کند؟ گفت: پزشکان گفته‌اند حداقل باید 3،4 سال در اینجا تحت درمان باشم.
نام قادری دو سال قبل بر سر زبان‌ها افتاد و بسیاری از مسئولان و چهره‌های سرشناس با او دیدار کردند تا کمک‌هایی صورت بگیرد. کمک‌هایی خوبی نیز در ایران به او شد اما قادری مجبور شد برای بهبودی کامل به آمریکا برود و هم‌اکنون 6 ماه است که در ینگه دنیا حضور دارد و تلاش می‌کند یک‌بار تنفس راحت و بی‌دغدغه را تجربه کند.
قادری که چند روز قبل تحت عمل جراحی قرار گرفت، از دوستانی سخن گفت که او را تنها نگذاشتند و البته از کسانی هم گله داشت که می‌توانستند به او کمک کنند اما حتی یک نامه هم ندادند تا سلامتی‌اش به خطر بیفتد. او در صحبت‌های خود یک هدف را دنبال می‌کرد: «حرف‌هایم نه به خاطر خودم، بلکه به خاطر آن است که اگر ورزشکاری بیمار شد، دیگر اینگونه با او رفتار نشود. حرف‌هایم برای آن است که همه متوجه شویم ورزشکار روی سکو را عشق است!»
قادری در تشریح وضعیتش گفت: از طریق بیت رهبری به وزارت بهداشت نامه زده و همان زمان یک جلسه اضطراری در اتاق کیومرث هاشمی تشکیل شد. در آن جلسه همه مجاب شدند که کارهای مربوط به درمان بیماری‌ام انجام شود و بتوانم به آمریکا بروم. با توجه به اینکه از بیمارستان هیوستون دعوت‌نامه آمده بود، احمد دنیامالی به هاشمی پیشنهاد داد که کمیته ملی المپیک کارهای اداری را انجام دهد و مسائل مالی به خودشان سپرده شود.
وی ادامه داد: در همان جلسه خسرو قمری، رئیس فدراسیون دوچرخه‌سواری به نوید کثیریان، مسئول روابط بین‌الملل فدراسیون زنگ زد و گفت که نامه‌ای برایم آماده شود. کثیریان نامه را آماده کرد و به قول معروف یک کار فرمالیته بود که فدراسیون دوچرخه‌سواری تمام هزینه‌های مرا تقبل می‌کند و این نامه را به سفارت آمریکا زد. روز آخری که قصد داشتم برای انجام کارهای مربوط به سفر آمریکا به ترکیه بروم، با ما تماس گرفتند که این نامه مُهر فدراسیون را ندارد و باید مُهر شود.
قهرمان پیشین دوچرخه‌سواری ایران عنوان کرد: ساعت 2 بعدازظهر روز چهارشنبه که تازه هم از بیمارستان مرخص شده بودم، با قمری تماس گرفتم تا این مشکل حل شود. قمری هم گفت که نامه را ببرم تا مُهر شود. من نامه را با پیک فرستادم، چون قادر به رفتن نبودم. زمانی که نامه دوباره به دست رسید، دیدم که عوض شده است. در واقع در بخشی از نامه که عنوان شده بود «ما همه هزینه‌های محمدرضا قادری را می‌دهیم»، عبارت «بخشی از» اضافه شده بود. هم نامه عوض شده و هم اینکه این بار به جای قمری، خالقی دبیر فدراسیون زیر آن را امضا کرده بود. هرچه زنگ زدم، دیگر هیچکسی جوابم را نداد و به همین دلیل دست به دامان دوچرخه‌سواران مطرح شدم تا این مسئولان را پیدا کنند اما متاسفانه جواب هیچ کدام از آنها را ندادند.
قادری افزود: با همان «نامه اَلَکی» به ترکیه رفتم. در آنجا دنیامالی خیلی با من تماس می‌گرفت و دلداری می‌داد و عنوان می‌کرد که وقت سفارت را عقب بیندازم تا نامه را بگیرد. این در شرایطی بود که حالم اصلاً مساعد نبود، هوا سرد بود و پرستار هم نداشتم. در آن ماجرا قمری خودش را پنهان کرد و نامه‌ام را نداد. من با همان نامه به سفارت آمریکا رفتم. در آنجا اولین جمله‌ای گفتند، این بود که دقیقاً هزینه را چه کسی متقبل می‌شود؟ من هم جواب دادم بخشی را خودم و بخشی را فدراسیون می‌دهد تا آن مرحله را رد کنم. آنجا پرسیدند که فدراسیون چقدر قرار است کمک کند؟ عبارت «بخشی از هزینه‌ها» یک دلار است؟ هزار دلار است؟ پس از آن نامه را به سمت من پرت کردند. بعد از آن ماجراها سفرم و در اصل مداوایم یک سال به عقب افتاد. البته در ایران خیلی به من لطف شد و دنیامالی و هدایتی هزینه‌های درمانم را قبول کردند.
وی گفت: یکی از دوستان که در فدراسیون کشتی نیز حضور داشت، با من تماس گرفت و ماجرا را برایش شرح دادم. او با تعجب گفت که چرا این حرف‌ها را می‌زنم، چون با رئیس فدراسیون دوچرخه‌سواری که صحبت می‌کرده، قمری گفته که 100 میلیون تومان برایم گرفته است. من هم گفتم که قمری دروغ می‌گوید.
نفر چهارم دوچرخه‌سواری آسیا تصریح کرد: روز سوم عید بود که با یک خط دیگر به قمری زنگ زدم و او هم جواب داد. از قمری پرسیدم که 100 میلیون برایم پول گرفته است؟ چرا هر جا می‌نشیند، این مسئله را عنوان می‌کند؟ قمری در پاسخ گفت «چرا نمی‌میری تا از دستت راحت شویم؟»
قادری گفت: با هیچ‌کس خصومت ندارم. از زمان حضورم در آمریکا حتی یک نفر از فدراسیون تماس نگرفته تا حالم را بپرسد. می‌خواهم این را بگویم که ورزشکار تا زمانی که روی سکو می‌رود، اهمیت دارد. من مجبورم با این حال و وضعیت کار کنم و حتی بابت عمل جراحی بدهکارم.
وی در پاسخ به این سوال که آیا قادر است درمانش را در ایران پیگیری کند؟ گفت: پزشکان گفته‌اند حداقل باید 3،4 سال در اینجا تحت درمان باشم.
