برای دهه های متمادی آمریکا دارنده بلامنازع این عنوان بود. سال گذشته، چین به دلیل افزایش تقاضا و بالا رفتن تولید نفت شیل در آمریکا  برای اولین بار این عنوان را به دست آورد. سپس نفت 30 دلاری اتفاق افتاد. شرکت های نفت شیل آمریکا تعداد زیادی از سکوهای حفاری خود را تعطیل کردند و با کاهش میزان تولید، مجددا واردات نفت این کشور نیز افزایش یافت. شرکت های نفت چینی نیز تولید را کاهش دادند و تقاضای آنها همچنان بالا باقی ماند. اکنون دو کشور با فاصله اندکی در حال رقابت برای این عنوان هستند.

جان دریسکول، استراتژیست ارشد موسسه جی تی دی انرژی سرویسز در سنگاپور گفت: «من فکر نمی کنم کشوری بخواهد به اینکه بزرگترین وارد کننده نفت جهان است به خود ببالد... چه کشوری در طول نشست های اوپک نگران تر است؟ چه کشوری بیشتر در معرض اختلالات ناگهانی در زمینه عرضه، ریسک های ژئوپلتیک و ناسیونالیستی آسیب پذیرتر است؟»

گروهی که دلیلی برای نگرانی در این زمینه ندارد، سازمان کشورهای صادر کننده نفت است که برای برطرف کردن مازاد عرضه در بازار که قیمت ها را در طی 2 سال گذشته به نصف کاهش داده، به خریداران قدرتمند نیازمند است.

بر اساس آمارهای اداره اطلاعات انرژی آمریکا، این کشور در ماه مارس روزانه 8.04 میلیون بشکه نفت وارد کرد که بیشترین رقم از اوت 2013 تاکنون است و حدود 330 هزار بشکه بیشتر از واردات نفت چین در همین ماه است. تولید نفت آمریکا از زمان رسیدن به اوج خود در آوریل 2015، 5.9 درصد کاهش یافته است و شرکت های حفاری از اکتبر 2014 تاکنون، 80 درصد از سکوهای نفتی این کشور را تعطیل کرده اند.

افزایش واردات نفت آمریکا پس از آن اتفاق می افتد که خرید نفت این کشور در سال های اخیر به دلیل افزایش تولید نفت شیل همواره رو به کاهش بود. در همین حال، افزایش رشد اقتصادی چین واردات نفت این کشور را از ابتدای سال 2005 تاکنون 4 برابر کرده و این کشور را به دومین مصرف کننده بزرگ نفت جهان تبدیل کره است. چین در ماه های آوریل و فوریه 2015 برای اولین بار بیشتر از آمریکا نفت وارد کرد.