به گزارش مشرق، فسخ قرارداد رامین رضاییان و البته جدایی مهدی طارمی از پرسپولیس باعث دلخوری هوارادان شده اما بررسی این موضوع نشان می‌دهد شاید این دو بازیکن اخلاقی و معرفتی عمل نکرده‌اند اما تصمیم‌شان حرفه‌ای بوده و مقصر اتفاقات را باید در جایی دیگر جستجو کرد.
درست است که طارمی و رضاییان از نظر اخلاقی عملکرد مناسبی نداشتند و می‌توانستند با اتخاذ تصمیمی درست این حواشی را ایجاد نکنند اما با در نظرگرفتن این موضوع که این دو حق دارند به آینده خود فکر کنند، نشان می‌دهد آنها حرفه‌ای عمل کرده‌اند بنابراین این دو حق دارند برای خود تصمیم بگیرند و برای پیشرفت به هر باشگاهی که می‌خواهند بروند.
درمورد رضاییان باید به نکاتی توجه کنیم. او با وجود قرارداد دو ساله‌ای که داشت و بر اساس بندی که در قراردادش بود توانست از سازمان لیگ برگه فسخ قراردادش را بگیرد. حال باید از مسوولان نقل و انتقالات باشگاه پرسپولیس پرسید بر اساس چه منطقی در زمان انعقاد قرارداد با گنجاندن این بند در قرارداد رضاییان موافقت کردند؟ آیا چنین بندی در قرارداد همه بازیکنان وجود دارد یا رامین رضاییان با زیرکی توانست چنین بندی در قرارداد خود بیاورد؟
البته موضوع مهدی طارمی با رضاییان کاملا متفاوت است. پس از پایان فصل ۹۴-۹۵ که قرارداد طارمی با پرسپولیس به پایان رسید او از طریق وکیلش به باشگاه اعلام کرد قصد تمدید قرارداد ندارد و می‌خواهد فوتبالش را در اروپا دنبال کند. اما در این میان بی‌تدبیری پرسپولیس در نقل‌وانتقالات باعث شد این باشگاه نتواند در زمان موجود جایگزین مناسبی برای آقای گل لیگ پیدا کند تا به ناچار به دنبال تمدید قرارداد طارمی باشد. اصرارهای پی‌درپی باعث شد پای هوادار مشهور پرسپولیس هم به ماجرا باز شود تا او با تدارک قرارهایی در یکی از رستوران‌های تهران برای تمدید قرارداد طارمی مذاکراتی را انجام دهد و حتی بنا به گفته صاحب این رستوران (!) رقم طارمی تا ۴ میلیارد و ۴۰۰ میلیون تومان هم به صورت کاذب بالا رفت.
این که مدیران پرسپولیس و برانکو چطور اجازه دادند فرد دیگری خارج از باشگاه به مذاکره با بازیکن مورد نظرشان بپردازد و اخبار آن را از طریق اینستاگرامش رسانه‌ای کند، سوال مهمی است اما مهم‌تر از آن این که آیا درست بود باشگاه بزرگی چون پرسپولیس که هر بازیکنی آرزوی پوشیدن پیراهنش را دارد و مهاجمان زیادی را به فوتبال ایران معرفی کرده است، در انتظار "بله" یک بازیکن جوان و تازه‌کار باشد؟
بررسی همه این موارد نشان می‌دهد طارمی و رضاییان بر اساس قوانین، کاملا حرفه‌ای عمل کرده‌اند و ضعف مسوولان نقل و انتقال پرسپولیس باعث بروز چنین حواشی شده است. بنابراین بهتر است به جای سرزنش این دو بازیکن و مطرح کردن شایعه‌های بی ربط در فضای مجازی و مقصر جلوه دادن افرادی که نقشی در این جدایی ندارند، از مدیران باشگاه پرسید با وجود این اتفاقات چرا روزه سکوت گرفته‌اند و پاسخگوی افکار عمومی نیستند؟ شاید اگر از همان ابتدا قرارداد محکمی که در آن منافع باشگاه نیز لحاظ می‌شد با این دو بازیکن بسته می‌شد، بر اساس همان قوانین سفت و سخت حرفه‌ای، رضاییان و طارمی نمی‌توانستند این چنین با احساسات میلیون‌ها هوادار بازی کنند.
البته درباره طارمی هم اگر باشگاه هنر به خرج می‌داد و به جای اصرار به تمدید قرارداد، جایگزین مناسبی جذب می‌کرد و به اصطلاح ناز بازیکن خود را نمی‌کشید، دیگر هواداران هم نگران نبودند و این همه حواشی ایجاد نمی‌شد. شاید ریزه‌کاری‌های مدیریت اینگونه زمان‌ها خودش را نشان بدهد که اگر آن رعایت می‌شد، هم شأن باشگاه پرسپولیس حفظ می‌شد و هم این چنین خون به دل هواداران نمی‌شد.
درست است که طارمی و رضاییان از نظر اخلاقی عملکرد مناسبی نداشتند و می‌توانستند با اتخاذ تصمیمی درست این حواشی را ایجاد نکنند اما با در نظرگرفتن این موضوع که این دو حق دارند به آینده خود فکر کنند، نشان می‌دهد آنها حرفه‌ای عمل کرده‌اند بنابراین این دو حق دارند برای خود تصمیم بگیرند و برای پیشرفت به هر باشگاهی که می‌خواهند بروند.
درمورد رضاییان باید به نکاتی توجه کنیم. او با وجود قرارداد دو ساله‌ای که داشت و بر اساس بندی که در قراردادش بود توانست از سازمان لیگ برگه فسخ قراردادش را بگیرد. حال باید از مسوولان نقل و انتقالات باشگاه پرسپولیس پرسید بر اساس چه منطقی در زمان انعقاد قرارداد با گنجاندن این بند در قرارداد رضاییان موافقت کردند؟ آیا چنین بندی در قرارداد همه بازیکنان وجود دارد یا رامین رضاییان با زیرکی توانست چنین بندی در قرارداد خود بیاورد؟
البته موضوع مهدی طارمی با رضاییان کاملا متفاوت است. پس از پایان فصل ۹۴-۹۵ که قرارداد طارمی با پرسپولیس به پایان رسید او از طریق وکیلش به باشگاه اعلام کرد قصد تمدید قرارداد ندارد و می‌خواهد فوتبالش را در اروپا دنبال کند. اما در این میان بی‌تدبیری پرسپولیس در نقل‌وانتقالات باعث شد این باشگاه نتواند در زمان موجود جایگزین مناسبی برای آقای گل لیگ پیدا کند تا به ناچار به دنبال تمدید قرارداد طارمی باشد. اصرارهای پی‌درپی باعث شد پای هوادار مشهور پرسپولیس هم به ماجرا باز شود تا او با تدارک قرارهایی در یکی از رستوران‌های تهران برای تمدید قرارداد طارمی مذاکراتی را انجام دهد و حتی بنا به گفته صاحب این رستوران (!) رقم طارمی تا ۴ میلیارد و ۴۰۰ میلیون تومان هم به صورت کاذب بالا رفت.
این که مدیران پرسپولیس و برانکو چطور اجازه دادند فرد دیگری خارج از باشگاه به مذاکره با بازیکن مورد نظرشان بپردازد و اخبار آن را از طریق اینستاگرامش رسانه‌ای کند، سوال مهمی است اما مهم‌تر از آن این که آیا درست بود باشگاه بزرگی چون پرسپولیس که هر بازیکنی آرزوی پوشیدن پیراهنش را دارد و مهاجمان زیادی را به فوتبال ایران معرفی کرده است، در انتظار "بله" یک بازیکن جوان و تازه‌کار باشد؟
بررسی همه این موارد نشان می‌دهد طارمی و رضاییان بر اساس قوانین، کاملا حرفه‌ای عمل کرده‌اند و ضعف مسوولان نقل و انتقال پرسپولیس باعث بروز چنین حواشی شده است. بنابراین بهتر است به جای سرزنش این دو بازیکن و مطرح کردن شایعه‌های بی ربط در فضای مجازی و مقصر جلوه دادن افرادی که نقشی در این جدایی ندارند، از مدیران باشگاه پرسید با وجود این اتفاقات چرا روزه سکوت گرفته‌اند و پاسخگوی افکار عمومی نیستند؟ شاید اگر از همان ابتدا قرارداد محکمی که در آن منافع باشگاه نیز لحاظ می‌شد با این دو بازیکن بسته می‌شد، بر اساس همان قوانین سفت و سخت حرفه‌ای، رضاییان و طارمی نمی‌توانستند این چنین با احساسات میلیون‌ها هوادار بازی کنند.
البته درباره طارمی هم اگر باشگاه هنر به خرج می‌داد و به جای اصرار به تمدید قرارداد، جایگزین مناسبی جذب می‌کرد و به اصطلاح ناز بازیکن خود را نمی‌کشید، دیگر هواداران هم نگران نبودند و این همه حواشی ایجاد نمی‌شد. شاید ریزه‌کاری‌های مدیریت اینگونه زمان‌ها خودش را نشان بدهد که اگر آن رعایت می‌شد، هم شأن باشگاه پرسپولیس حفظ می‌شد و هم این چنین خون به دل هواداران نمی‌شد.
