به گزارش مشرق، «اصلِ مهم فتح کردن نیست، بلکه خوب جنگیدن
است» این حرف اصلی مسابقات المپیک از سال ۱۸۹۶ است، سالی که این مسابقات
بعد از دوران باستان یونان دوباره احیا شده بود. حضور ورزشکاران در مسابقات
المپیک مهم‌تر از مدال‌آوری آن‌هاست و این چیزی است که به نظر می‌رسد دست
کم در چند سال اخیر فراموش شده است.
سی و یکمین دوره مسابقات المپیک در ریودوژانیرو برزیل در حالی برگزار می‌شود که اوضاع عمومی جهان خوش به نظر نمی‌رسد، از حمله‌ها و انفجارهای انتحاری متعدد در عراق و افغانستان و سوریه تا حملات تروریستی در فرانسه و ترکیه نشان از ناآرامی اوضاع جهانی دارد. اصلا همین برگزار شدن المپیک با دردسرهای زیادی همراه بود تا مشعل اصلی آن روشن شود! برزیلی‌هایی که معتقد بودند برگزاری این مسابقات در کشورشان خرج اضافه است تا گروهک‌های مخالف که سعی در خاموش کردن مشعل المپیک داشتند، از طرفی روز افتتاحیه هم به اتوبوس خبرنگاران چینی حمله کردند که گفته می‌شود در این درگیری ۶ برزیلی جان خود را از دست دادند.
اما «المپیک» رویای بزرگی برای همه ورزشکاران است، حضور در کشور میزبان و رژه با کاروان کشورشان غرور ملی دارد و همه ورزشکاران نهایت تلاش خود برای حضور در این برنامه دارند. اما گاهی ممکن است این طور به نظر برسد شرایط اجتماعی و سیاسی یک کشور مانع از ورود و حضور برخی از کشورها در این تورنومنت جهانی باشد.
برای مثال کشورهایی مانند فلسطین، عراق و افغانستان که سال‌هاست با جنگ دست و پنجه نرم می‌کنند، هر بار با حضور در تورنومنت‌های بزرگ یادآوری کنند که در میان همه ناامیدی‌ها هم می‌توان امیدوار بود و با انگیزه برای پیروزی تلاش کرد، حتی اگر مدالی نبرند، اما حضور این کشورها مسئله بزرگی است که نباید فراموش کرد روزهایی بوده که آن‌ها مرگ را به چشم و در کنار عزیزان‌شان دیده و تجربه کرده‌اند.
در چند سال گذشته کشورهای سوریه، لیبی و یمن هم به این دسته وارد شدند، حملات بی‌شمار و پر از خسارت تروریست‌ها در سوریه بخش زیادی از این کشور را از بین برده است، اما حضور ورزشکاران آن‌ها در المپیک و رژه افتتاحیه نشان از روحیه‌ای دارد که می‌گوید آن‌ها مقاومت می‌کنند، انگیزه دارند و برای بودن تلاش دارند.
جدای از این‌ها جنگ‌ها، مهاجرانِ دنیا را هم افزایش داده، حالا روزانه شاهد جابه جایی خانواده‌های زیادی هستیم که تَرک دیار می‌کنند و در جایی که دیگر نشانی از سرزمین واقعی خودشان ندارد، زندگی می‌کنند، همین موضوع بهانه‌ای شد تا امسال و در المپیک دوره سی‌و یکم «تیم بی‌سرزمین» داشته باشیم. تیمی متشکل از چند ملیت محتلف در کنار هم.
پناهجوها
سودان جنوبی، با پنج ورزشکار، سوریه با دو ورزشکار، جمهوری دموکراتیک کنگو با دو ورزشکار و اتیوپی با یک ورزشکار، ترکیب تیم پناهنده‌ها را تشکیل می‌دهند. در این تیم شش نفر دونده، دو نفر شناگر، و دو نفر جودو کار، چهار زن و شش مرد هستند که هر کدامشان داستانی منحصر به فرد دارند. هر کدام از آن‌ها تلاش غیرقابل تصوری کرده‌اند تا خودشان را به سرزمینی برسانند که در آن جنگ نباشد و در وضعیتی باقی بمانند که بتوانند به المپیک امسال برسند.تیم پناهنده‌ها با تلاش‌های کمیته‌های ملی المپیک در کشورهای مهاجر پذیر ایجاده شده است. پس از تصمیم کمیته بین‌المللی المپیک در این مورد، کمیته‌های ملی از پناهنده‌ها خواستند تا اگر در خودشان امکان شرکت در المپیک تابستانی امسال را می‌بییند، در کمیته‌های ملی ثبت نام کنند. کمیته‌های ملی المپیک به آن‌ها کمک کردند تا برای این رقابت‌ها آماده شوند.در صورتی که اعضای این تیم بتوانند مدالی به دست بیاورند، پرچم المپیک به افتخارشان بالا خواهد رفت.
عراق
کاروان ورزشی عراق با ۲۶ ورزشکار در ۵ رشته ورزشی حضور دارد. تعداد بالای ورزشکاران مقابل تنها ۵ رشته به این دلیل است که عراق با تیم ملی فوتبال کشورش به این مسابقات آمده است. عراق جنگ‌زده در رشته‌های بوکس، جودو، قایقرانی، شنا و وزنه‌برداری نماینده دارد.
افغانستان
کشور افغانستان سال‌هاست با مشکلات جنگ داخلی و خارجی دست و پنجه نرم می‌کند و اخبار زیادی از اتفاقات تلخ این کشور به گوش می‌رسد. کمتر از دو هفته قبل بود که در راهپیمایی جنبش روشنایی داعش کار دست افغان‌ها داد و در خیابان‌ها خون راه انداخت. اما ورزشکاان این کشور هرچند کم تعداد در این مسابقات حاضر شده‌اند، سه ورزشکار در رشته‌ها دومیدانی و جودو این روزها مهمان ریو هستند.
فلسطین
فلسطین سال‌ها و سال‌هاست که با جنگ دست و پنجه نرم می‌کند، دست درازی رژیم صهیونیستی به خاک فلسطین مدت‌هاست که مردم فلسطین را درگیر جنگ تحمیلی کرده و آن‌ها هم دست از مقاومت نمی‌کشند. آن‌ها در تورنومنت‌های مختلف با ورزشکارانی در رشته‌های متفاوت حضور دارند و امسال در المپیک ۲۰۱۶، ۶ ورزشکار برای چهار رشته ورزشی دارند؛ جودو، شنا، دومیدانی و اسب‌سواری. حضور ورزشکارانی در رشته اسب‌سواری از فلسطین نکته جالب توجهی است.
لیبی
این کشور پس از جنگ داخلی که چهار سال پیش تجربه کرد و طی آن معمر قذافی حکومت را واگذار کرد، حالا در این کشور دو دولت بر سر کار آمده‌اند که رقیب یکدیگر محسوب می‌شوند. حالا گروه‌های شبه‌نظامی مختلفی در این کشور برای در دست گرفتن قدرت با هم رقابت کنند؛ از جمله اخوان المسلمین، القاعده و دولت اسلامی. اما هیچ‌کدام از این‌ها مانع این نشد که ورزشکاران لیبیایی خودشان را برای المپیک حاضر نکنند، هفت ورزشکار در رشته‌های تیراندازی با کمان، جودو، دومیدانی، قایقرانی، شنا و تکواندو این روزها در دهکده المپیک به سر می‌برند.
سوریه
سوریه در یکی دو سال گذشته درگیری‌های زیادی با داعش داشته و پایگاه‌های اصلی این گروهک تروریستی در سوریه قرار گرفته‌اند، حملات، انفجارهای انتحاری، بمباران و جنگ داخلی در این کشور اصلا شرایط مناسبی برای زندگی به نظر نمی‌رسد و تعداد مهاجران سوری در کشورهای دیگر هم رو به افزایش است، با این حال هفت ورزشکار سوری در رشته‌های وزنه برداری، تنیس روی میز، شنا، جودو و دومیدانی در مسابقات المپیک ریو حضور دارند.
یمن
کشور یمن مستعمره عربستان است و از آن‌جایی که یمنی‌ها می‌خواهند استقلال داشته باشند و عربستانی‌ها از این اتفاق راضی نیستند، جنگ در این کشور آغاز شد. طی حملات پی در پی عربستان به یمن این کشور زیر بار موشک‌ها و گلوله‌ها با اینکه تاب آورده، اما خسارات زیادی داده است. ولی هیچ‌کدام از این‌ها باعث نشد تا چهار ورزشکار یمنی خودشان را برای المپیک حاضر نکنند، آن‌ها در رشته‌های جودو، شنا و دومیدانی به رقابت می‌پردازند.
