مشرق- المپيك ريو با تمام فراز و نشيب ها، اشكها و لبخندهايش نه تنها براي ما بلكه براي ٢٠٧ كشور ديگري هم كه حضور داشتد تمام شد و جز خاطره و چند ورزشگاه و دهكده كه تازه معلوم نيست به سرنوشت ورزشگاههاي ٢٠٠٤ آتن دچار شوند يا خير چيزي باقي نماند.
روزي كه پيردوگوبرتن بنيان اين گردهمايي بزرگ، آن را بر اساس صلح و دوستي، برابري و برادري، رقابت جوانمردانه و خيلي شعارهاي ارزشي و فرهنگي ديگر گذاشت فكرش را نمي كرد كه اين رويداد بزرگ هم روزي دستمايه دلالي، نامردي، ناداوري، قضاوت ناعادلانه ، دوپينگ و خيلي مسايل ديگر شود.
مسايلي كه زحمت چهار سال يك ورزشكار، مربي و حتي يك مجموعه و كشور را تحت الشعاع قرار مي دهد.
المپيك برزيل براي كاروان ايران ٨ مدال را بهمراه داشت كه انصافا مي توانست حداقل به عدد ١٠ هم برسد. مدال های بهداد سليمي، مجتبي عابديني و حتي رضا يزداني را ندادند و نمي خواستند هم بدهند چراكه هر كدام را از قبل به كشور و نماينده ديگري تخصیص داده بودند. ديگر هيچ كسي نيست كه معادلات و مافياي پشت پرده فدراسيون هاي جهاني مخصوصا كشتي و وزنه برداري را نشنيده و نشناخته باشد.
به هر حال اين المپيك هم تمام شد و درس ها و پيام هاي خوبي براي مان بهمراه داشت كه مي توان به اهم آن اشاره نمود.
١. مجموعه اي كه مي خواهد در المپيك ٢٠٢٠ نتيجه بگيرد بايد از همين فردا استارت بزند. همين فردا برنامه ريزي و فعاليت اجرايي خود را براي دوره چهارساله همراه با ارزيابي و نظارت ويژه شروع كند تا به نتيجه برسد.
٢. المپيك نه جاي حضور باتجربه هاست نه جاي جوان هاي جوياي نام. المپيك ورزشكار المپيكي مي خواهد، مربي المپيكي و حتي مدير المپيكي. ورزشكار و مربي در اين ميدان موفق است كه بتواند در كنار توانايي هاي ويژه فن و تكنيكي و آمادگي بالاي بدني، هيجان و استرس خود را كنترل كرده و بر فضاي پرفشار بازي ها غلبه كند.
٣. بايد در فدراسيون جهاني رشته هاي مدال آور و موثر همانند كشتي، وزنه برداري و تكواندو كه نتيجه كاروان ايران را مشخص مي كنند به هر ترتيبي هم كه شده كرسي بدست بياوريم، آنهم كرسي تاثير گذار تا حداقل اگه حق خوري نمي كنيم نگذاريم حقان را به همين راحتي پايمال كنند.
٤. توجه ويژه و سرمايه گذاري روي رشته هاي مدال آوري مثل شنا، دو و ميداني، قايقراني، تيراندازي كه نصف مدالهاي المپيك رو را به خودشان اختصاص مي دهند. سالهاست كه تمام تمركز ما روي ١٢ مدال كشتي آزاد و فرنگي، ٨ دسته وزنه برداري و ٤ وزن تكواندوست يعني تمام سرمايه گذاريمان براي ٢٤ ، ٢٤ مدال است و هيچ سهمي در سبد مدالي ساير رشته ها نداريم. قطعا با داشتن استعدادهاي ناب و سرمايه هاي درخشاني كه داريم مي توان با ١ برنامه مدون و طي فرايندي حداق هشت ساله در اين نوع رشته ها نيز صاحب مدال شد.
٥. بحث آخر هم توجه به ورزش بانوان است.يك نگاه به جدول مدالي كشورهاي صاحب نام نشان مي دهد كه برخي از انها نصف و حتي بيشتر مدالها خود را توسط بانوان بدست آورده اند كه متاسفانه ما در اين بحث به دليل خيلي از مسايل و محدوديتها غافل و بي توجه بوده ايم. اين يعني همينطوري و در شرايط عادي نيمي از ظرفيت خيلي از كشورها را نداريم اما مي شود حداقل در رشته هايي كه مشكلي با ححاب اسلامي ندارند سرمايه گذاري و اعتماد كرد و مدالهاي ارزشمندي مثل مدال كيمياي ورزش را بدست آورد.
و اما نكته پاياني. در المبيك ٢٠٢٠ توكيو هم سهم ما بيش از ٣ مدال طلاي ريو و ٤ مدال طلاي لندن نخواهد يود چراكه سبدي كه ما مدالهايمان در آن گنجانده شده ظرفيتش تنها ٢٤ تا ٢٦ مدال است كه خيلي از كشورها نيز در آن سهيمند. اگر همين فردا استارت نزنيم، همين فردا برنامه ريزي و توجه به رشته هاي مدال آور و ورزش بانوان را جدي نگيريم و به فكر تقويت جايگاهمان در فدراسيونهاي جهاني نباشيم در توكيو هم نبايد منتظر اتفاق تازه اي باشيم.
نتيجه همان نتيجه اي خواهد بود كه از ٤٨ لندن گرفته ايم تا حالا. يعني همان بي طلايي لندن ١٩٤٨يا نهايت چهار طلايي لندن ٢٠١٢.
به اميد استارت زودهنگام مجموعه ورزش ايران براي موفقيت در ٢٠٢٠ توكيو.
روزي كه پيردوگوبرتن بنيان اين گردهمايي بزرگ، آن را بر اساس صلح و دوستي، برابري و برادري، رقابت جوانمردانه و خيلي شعارهاي ارزشي و فرهنگي ديگر گذاشت فكرش را نمي كرد كه اين رويداد بزرگ هم روزي دستمايه دلالي، نامردي، ناداوري، قضاوت ناعادلانه ، دوپينگ و خيلي مسايل ديگر شود.
مسايلي كه زحمت چهار سال يك ورزشكار، مربي و حتي يك مجموعه و كشور را تحت الشعاع قرار مي دهد.
المپيك برزيل براي كاروان ايران ٨ مدال را بهمراه داشت كه انصافا مي توانست حداقل به عدد ١٠ هم برسد. مدال های بهداد سليمي، مجتبي عابديني و حتي رضا يزداني را ندادند و نمي خواستند هم بدهند چراكه هر كدام را از قبل به كشور و نماينده ديگري تخصیص داده بودند. ديگر هيچ كسي نيست كه معادلات و مافياي پشت پرده فدراسيون هاي جهاني مخصوصا كشتي و وزنه برداري را نشنيده و نشناخته باشد.
به هر حال اين المپيك هم تمام شد و درس ها و پيام هاي خوبي براي مان بهمراه داشت كه مي توان به اهم آن اشاره نمود.
١. مجموعه اي كه مي خواهد در المپيك ٢٠٢٠ نتيجه بگيرد بايد از همين فردا استارت بزند. همين فردا برنامه ريزي و فعاليت اجرايي خود را براي دوره چهارساله همراه با ارزيابي و نظارت ويژه شروع كند تا به نتيجه برسد.
٢. المپيك نه جاي حضور باتجربه هاست نه جاي جوان هاي جوياي نام. المپيك ورزشكار المپيكي مي خواهد، مربي المپيكي و حتي مدير المپيكي. ورزشكار و مربي در اين ميدان موفق است كه بتواند در كنار توانايي هاي ويژه فن و تكنيكي و آمادگي بالاي بدني، هيجان و استرس خود را كنترل كرده و بر فضاي پرفشار بازي ها غلبه كند.
٣. بايد در فدراسيون جهاني رشته هاي مدال آور و موثر همانند كشتي، وزنه برداري و تكواندو كه نتيجه كاروان ايران را مشخص مي كنند به هر ترتيبي هم كه شده كرسي بدست بياوريم، آنهم كرسي تاثير گذار تا حداقل اگه حق خوري نمي كنيم نگذاريم حقان را به همين راحتي پايمال كنند.
٤. توجه ويژه و سرمايه گذاري روي رشته هاي مدال آوري مثل شنا، دو و ميداني، قايقراني، تيراندازي كه نصف مدالهاي المپيك رو را به خودشان اختصاص مي دهند. سالهاست كه تمام تمركز ما روي ١٢ مدال كشتي آزاد و فرنگي، ٨ دسته وزنه برداري و ٤ وزن تكواندوست يعني تمام سرمايه گذاريمان براي ٢٤ ، ٢٤ مدال است و هيچ سهمي در سبد مدالي ساير رشته ها نداريم. قطعا با داشتن استعدادهاي ناب و سرمايه هاي درخشاني كه داريم مي توان با ١ برنامه مدون و طي فرايندي حداق هشت ساله در اين نوع رشته ها نيز صاحب مدال شد.
٥. بحث آخر هم توجه به ورزش بانوان است.يك نگاه به جدول مدالي كشورهاي صاحب نام نشان مي دهد كه برخي از انها نصف و حتي بيشتر مدالها خود را توسط بانوان بدست آورده اند كه متاسفانه ما در اين بحث به دليل خيلي از مسايل و محدوديتها غافل و بي توجه بوده ايم. اين يعني همينطوري و در شرايط عادي نيمي از ظرفيت خيلي از كشورها را نداريم اما مي شود حداقل در رشته هايي كه مشكلي با ححاب اسلامي ندارند سرمايه گذاري و اعتماد كرد و مدالهاي ارزشمندي مثل مدال كيمياي ورزش را بدست آورد.
و اما نكته پاياني. در المبيك ٢٠٢٠ توكيو هم سهم ما بيش از ٣ مدال طلاي ريو و ٤ مدال طلاي لندن نخواهد يود چراكه سبدي كه ما مدالهايمان در آن گنجانده شده ظرفيتش تنها ٢٤ تا ٢٦ مدال است كه خيلي از كشورها نيز در آن سهيمند. اگر همين فردا استارت نزنيم، همين فردا برنامه ريزي و توجه به رشته هاي مدال آور و ورزش بانوان را جدي نگيريم و به فكر تقويت جايگاهمان در فدراسيونهاي جهاني نباشيم در توكيو هم نبايد منتظر اتفاق تازه اي باشيم.
نتيجه همان نتيجه اي خواهد بود كه از ٤٨ لندن گرفته ايم تا حالا. يعني همان بي طلايي لندن ١٩٤٨يا نهايت چهار طلايي لندن ٢٠١٢.
به اميد استارت زودهنگام مجموعه ورزش ايران براي موفقيت در ٢٠٢٠ توكيو.
* محمود عبدالهی
