* از عملکردت در المپیک راضی بودی؟

اسم المپیک که می‌آید، ورزشکاران هر چقدر هم که بزرگ باشند، حالت خاصی پیدا می‌کنند. این تورنمنت یکسری حساسیت‌ها و شرایط خاص دارد که آن را از سایر مسابقات متمایز می‌کند. من در ریو از خودم انتظار بیشتری داشتم. دوست داشتم حداقل به فینال برسم، چون پتانسیلش را داشتم. پیش از این رکورد 10.04 ثانیه را به ثبت رساندم. در المپیک هم اگر 10.01 ثانیه می‌دویدم به فینال می‌رفتم. مرحله مقدماتی رو 10.17 ثانیه دویدم و با کمترین انرژی به نیمه نهایی رفتم، البته در این مرحله خوب نبودم و با رکود نه چندان خوبی آخر شدم.این مسئله دلایل مختلفی از جمله شرایط آب و هوایی و زمانی می‌تواند داشته باشد، ولی فکر می‌کنم پس از عدم موفقیت مطرح کردن آنها جالب نیست. کسی که به دنبال موفقیت در المپیک است، باید فکر همه شرایط را بکند.

با توجه به امکاناتی که ما داشتیم، کار بیشتر از دستم برنمی‌آمد. می‌شد که حداقل یک ماه یا 20 روز رودتر به برزیل یا کشورهای اطراف آن اعزام می‌شوم که شرایط فراهم نبود. در نهایت اینکه برای المپیک باید خیلی، خیلی تلاش کرد. من خیلی سختی کشیدم و روزهای سختی داشتم. اردوهای بلند مدتی را سپری کردم که کمتر ورزشکاری دوام می‌آورد. همیشه در حال تمرین بودم و شرایط خسته کننده بود؛ به ویژه برای رشته‌ای همچون دوومیدانی که شرایط تاکتیکی متنوعی ندارد و یک تکنیک خاص باید تکرار شود.

* قبل از المپیک صحبت از فینال المپیک بود. آیا بلندپروازی نمی‌کردی؟

نه، من ورزشکار بلندپروازی نیستم  و واقع‌گرا هستم، چون در خودم این پتانسیل را دیدم، این حرف رو زدم. هیچ وقت پیش‌بینی نکردم، چون اتفاقات مهمی ممکن است رخ بدهد. پتانسیل این را داشتم که زیر 10 ثانیه رکورد بزنم، چون در تمرینات بارها این رکورد را تکرار کردم.

* جو ورزشگاه در علمکردت تاثیرگذار بود؟

تاثیر مثبت داشت. زمانی که آن وسط می‌ایستی، اگر بیرون از ورزشگاه سرد باشد، آنجا گرم است، چون جمعیت زیادی حضور دارد و البته من هم از حضور این جمعیت انرژی می‌گیرم.

* دوست داشتی با بولت در المپیک هم رقابت کنی؟

امسال یک بار با او مسابقه دادم، البته در المپیک نتیجه برایم مهم بود. خوشحال می‌شدم با بولت در یک گروه قرار می‌گرفتم، اما در نهایت این شرایط فراهم نشد.

* آیا با یک سال تلاش قبل از المپیک می توان در این بازی‌ها موفق شد؟

برای موفقیت در المپیک 10 سال هم کم است. من 12 سال است که کار می‌کنم و هنوز تکنیکم مشکل دارد. دوومیدانی ورزش زمانبری است. برخی رشته‌ها یک ماه قبل از اعزام تیم جمع شود، شاید به موفق هم برسند، اما دوومیدانی اینگونه نیست. در حال حاضر و پس از پایان المپیک مسابقاتی همچون دایموند لیگ، داخل سالن و ... برگزار خواهد شد. به نظرم یک سال خیلی کم است، باید از حالا برای المپیک 2020 شروع کنیم. اینکه قبل از مسابقات بگوییم ورزشکار چه چیزی نیاز دارد، اینها در حد انگیزه دادن است و کار به جایی نمی‌برد

* فدراسیون از شما برای تورنمنت‌های آینده برنامه گرفته است؟

بله، در همان برزیل جلساتی داشتیم و با کیهانی صحبت‌هایی شد. امیدوارم سریع بتوانیم کاری انجام بدهیم و اتفاقات خوبی رخ بدهد.

* دوندگان کشورمان از امکانات می‌نالند. شرایط قبل از اعزام به المپیک چگونه بود؟

قبل از المپیک هر آنچه در حد توان فدراسیون بود، اتفاق افتاد. حتی برای کسانی که هدف‌شان کسب سهمیه بود، شرایط خوبی به وجود آمد. من به شخصه از آبان ماه در اردو بودم و هر جایی که صلاح مسابقه دادن و تمرین کردن بود، رفتم، البته به جز سفر به آمریکا که شرایطش فراهم نشد. به نظرم شرایط خوب بود،  ولی باید ببینیم چه انتظاری در قبال این امکانات داریم.

باید ببینیم امکانات و کارمان در حد مدال المپیک بوده است یا خیر. فکر می‌کنم بهتر از امکانات نتیجه گرفتم و رسیدن به این مسئله چیزی نبوده جز تلاش و زحمت و نظم خودم. من 4،5 ماه در کنار خانواده نبودم و اردو بودم. حتی روز «سیزده به در» هم در اردو حضور داشتم. دوست دارم مسئولان هم درک کنند که اگر امکانات در اختیار ورزشکاران گذاشته شود، نتایج خیلی بهتر خواهد شد.

 

 

* انتظارات حالا از شما بالا رفته، آیا می‌توانی این انتظارات را برآورده کنی؟

از این موضوع خوشحالم. قبل از المپیک گفتند که انتظارات از من بالا رفته است. حالا خوشحالم که دوومیدانی جزو رشته‌هایی است که مردم دنبال می‌کنند، چون این وضعیت قبلاً بدین شکل نبود. البته من ورزشکار استرسی نیست و کار خودم را می‌کنم. همه چیز برای آینده بستگی به شرایط تا بازی‌های آسیایی دارد. آن چیزی که از دستم می‌آمده، انجام دادم. و کم‌کاری نکردم، ولی یک‌سری چیزها هم هست که باید در اختیار باشد که مهمترین‌ آنها برنامه ریزی دقیق و بلند مدت و همچنین صرف هزینه است.

* امکانات ایران با سیار کشورها را می‌توان مقایسه کرد؟

واقعاً قابل قیاس نیست. خیلی از مسابقات تنها بودم ولی رقیبم سه نفر بالای سرش حضور داشتند. درست است که یک نفر روی تخته استارت می‌رود، ولی خیلی‌ها همان یک نفر را پشتیبانی می‌کنند. برای مثال اوسین بولت یک تیم 5 نفره دارد و خُب باید هم نتیجه بگیرد.

* از بحث فنی مربی‌ات راضی بودی؟ قصد تغییر نداری؟

از مربی‌ام تشکر می‌کنم، او زحمت زیادی برایم کشید اما ادامه همکاری دیگر میسر نیست. احساس می‌کنم به یک مربی قوی‌تر نیاز دارم. مربی‌ام این‌قدر که باید، تجربه برای مسابقاتی همچون المپیک ندارد. او توانسته مرا به این سطح برساند، اما اگر بخواهم در المپیک و بازی‌های آسیایی کار بزرگ انجام بدهم، نیاز به یک مربی با تجربه و عقبه دارم که دانش لازم را داشته باشد.

* یعنی به دنبال کار با مربی خارجی هستی؟

مربی خارجی واقعاً برای دوهای سرعت نیاز است. با چند گزینه صحبت کرم که یکی از آنها «لانس براومن» مربی «تایسون گای» است. با این مربی در المپیک صحبت کردم و اتفاقاً خیلی هم خوشحال شد. او از این موضوع ابراز رضایت کرد، اما گفت که نمی‌تواند به ایران بیاید، چون بیش از 10 شاگرد قهرمان جهان و المپیک دارد. به همین منظور باید برای کار با او به آمریکا یا اروپا بروم. در جلساتی که در زمان برگزاری المپیک داشتیم، حتی مجید کیهانی رئیس فدراسیون هم حضور داشت. ایمیل هم گرفتیم تا مکاتباتی انجام بدهیم. به دنبال یک مربی خوب هستم تا برای بازی‌های آسیایی در مواد 100 و 200 متر که شانس مدال داریم، به موفقیت برسیم.

ما حتی می‌توانیم در ماده 4 در 100 متر هم اتفاق بزرگی را در بازی‌های آسیایی رقم بزنیم و این پتانسیل وجود دارد. من و رضا قاسمی که هستیم، سایر دوندگان هم رکوردهای خوبی در حد خودشان دارن که به تیم کمک می‌کنند.به نظرم می‌توانیم به نتیجه برسیم. کشتی را همه به اسم ایران می شناسند؛ دوی سرعت هم مهدش آمریکاست. اگه به دنبال پیشرفت هستیم، باید سرمنشأ را پیدا کنیم. اگر خودمان بخواهیم این راه را برویم، سخت است. آنها راه را پیدا کرده و تجربه زیادی دارند. آمریکا همیشه مدعی بوده و می‌تواند در دوی سرعت از تجربه‌اش استفاده کنیم.

خوشبختانه نگاه کیهانی هم به انجام کار بزرگ مثبت است. او برایم والیبال را مثال می‌زند که با اعتماد به خولیو ولاسکو و اجرای برنامه‌های او به موفقیت رسید. اگه بخواهیم در دوومیدانی هم این شرایط رقم بخورد، باید کسی را بیاوریم که از نتیجه‌اش مطمئن باشیم. تحقق این مسئله باعث می‌شود کارمان برای بازی‌های آسیایی و سپس المپیک آسان شود.

* هزینه یک مربی سطح بالا برای دوی سرعت چقدر است؟

7 تا 10 هزار دلار در ماه. واقعاً کار سختی است که بخواهیم برای دوومیدانی یک مربی بزرگ به ایران بیاوریم. والیبال ته‌مایه لازم را برای موفقیت در جهان داشت، ولی ما اینجا امکانات نداریم و زمانی که یک مربی بزرگ بخواهد در اینجا حضور داشته باشد، باید هر آنچه که مد نظرش است را در اختیارش بگذاریم و به نکاتی که می گوید، گوش کنیم و آن وقت از او نتیجه بخواهیم.

* بولت را الگوی خود می‌دانی؟

او را الگوی ورزشی‌ام قرار می‌دهم، اما الگوی زندگی نه.

* منتظر مدال طلایت در بازی‌های آسیایی باشیم؟

آرزوی هر کسی است که این اتفاق بیفتد. من هم دوست دارم و خیلی تلاش می‌کنم. امیدوارم کسانی هم که مرتبط با مدال گرفتن هستند، شرایط را فراهم کنند. به خودم ایمان دارم و پتانسیلش را هم دارم. می‌توان طلای 100 و 200 را گرفت و این مسئله دور از دسترس نیست.

در قاره آسیا تیم چین با همه امکاناتی که دارد، در آمریکا تمرین می‌کند. رقیب قطری هم که البته اصالت قطری ندارد، فقط سه بار  به این کشور سفر کرده و همیشه در آمریکاست و آنجا تمرین می‌کند و برایش پول می‌فرستند. ورزشکار بحرین هم که نفر پنجم جامائیکا بوده و حتی امسال در قهرمانی کشورش شرکت کرد، فقط به اسم بحرین مسابقه می‌دهد.

* از نحوه برخورد مردم و مسئولان راضی بودی؟

باید از مردم تشکر کنم که خیلی، خیلی لطف داشتند. آنها با مدال گرفتن اشک شوق می‌ریختند و با شکست ناراحت می‌شدند. مردم ایران مهربان هستند و خیلی لطف دارند و این شرایط به ما 100 برابر انگیزه می‌دهد. درخصوص مسئولان هم مراسم‌هایی گرفته شده است. همچنین قرار است فردا مراسم تقدیر و استقبال در مشهد و تربت حیدریه برگزار شود.

تشکر ویژه هم از اهالی تربت حیدریه دارم. روز مسابقه من یک تلویزیون در باغ ملی شهر زده بودند و در آن 30 دقیقه‌ای که حضورم در نیمه نهایی المپیک مشخص شود، نمی‌دانید که چه حالی داشتند. این شرایط را در هر جای دنیا نمی‌توان دید. این موج مثبتی است که تاثیر زیادی در عملکرد ما دارد. باور کنید در سر خط این قدر که خوشحالی مردم برایم مهم است، صعود به فینال مهم نیست.

 

 

* بعد از المپیک در فضای مجازی چقدر با استقبال  روبه‌رو شدی؟

در فضای مجازی و تلویزیون تبلیغات زیادی شد و بازخورد مثبتی از این مسئله می‌گیرم. تعداد فالورهایم افزایش پیدا کرده است.

* اخیراً هم به جمع ورزشکانی پیوسته‌ای که برند خاص خودت را داری.

این بین ورزشکاران مطرح دنیا وجود دارد که یک لوگوی متناسب با رشته و فرهنگ خود را در اختیار دارند. من هم در این برند و لوگو از نماد یوز پلنگ ایرانی، دو ستاره به نشانه دو طلای آسیا، عدد 100، نام خودم و حسی از سرعت استفاده کرده ام، البته کارهای زیادی مد نظرم است از جمله پوشیدن لباس مخصوص خودم و غیره.

* حرکتی که در المپیک 2016 در زمان استارت انجام دادی، چه بود؟

این یک عادت است که ورزشکاران 100 متر برای خالی کردن استرس انجام می‌دهند. من حالت بستن کمربند و آماده شدن برای پرواز را انجام دادم. این کار تاثیر روانی زیادی هم دارد.

* آینده دوومیدانی ایران را چطور می‌بینی؟ آیا شرایط برای گروه‌های سنی پایه راضی‌کننده است؟

متاسفانه قبلاً روی بحث پایه کار نشده و الان پشت المپیکی‌ها خالی است و نفرات اول با بقیه فاصله زیادی دارند که پر کردن این فاصله زمان‌بر و سخت است، البته اخیراً در جریان قرار گرفتم که کارهایی انجام شده و تست‌هایی در قالب طرح ملی استعدادیابی گرفته شده است. مربیان هم باید در کشور توزیع شوند، چون آوردن این همه استعداد کم سن و سال به تهران عاقلانه نیست. در مراکز استان ها باید یک نفر باشد. فکر می‌کنم استعدادیابی رها شده بود اما الان دارد پیگیری می‌شود. امیدوارم بازده داشته باشد و پشتوانه‌سازی صورت بگیرد. باشد شرایط به شکلی باشد که اگر ورزشکاری آسیب دید، دیگر کاسه چه کنم، چه کنم به دست نگیریم.