به گزارش مشرق، مهدی آیتی در مصاحبه با سایت خاورستان گفت: دولت به خاطر مسئله هستهای از
سایر مسائل کشور غفلت کرد. مشکلی که اتفاق افتاد این بود چون دولت متمرکز
موضوع هستهای شد از سایر مسائل کشور غفلت پیدا کرد و امروز شاهد هستیم که
سه سال از دولت میگذرد و غیر از برجام در هیچ بخش دیگری از مسئولیت و
برنامههای دولت پیشرفتی دیده نمیشود.
نماینده دوره ششم مجلس از بیرجند
با بیان اینکه باید شاخصهای توسعه نیافتگی دولتهای فعلی و قبلی مورد
بررسی قرار بگیرد، بیان داشت: ما یکی از کارهایی که از نظر کارشناسی
میتوانیم انجام دهیم این است که شاخصهای توسعه یافتگی و شاخصهای توسعه
نیافتگی را در دو دولت در یک جدول و در کنار یکدیگر قرار دهیم.
وی
میافزاید: «اگر چنین کاری انجام دهیم؛ خواهیم دید که متأسفانه دولت آقای
روحانی در چهار بخش سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی نتوانسته است به
موفقیت برسد و شاخصهای توسعه نسبت به زمان احمدینژاد و یا شاخصهای منفی
یعنی توسعه نیافتگی نشان میدهد که رشدی اتفاق نیفتاده و موفقیت بزرگی کسب
نشده است. به عنوان مثال اگر بگوییم آیا بیکاری کمتر شده است، جواب این است
که خیر. اگر بگوییم که آیا وضع مسکن افراد بدون مسکن بهتر شده است؟ جواب
این است که خیر.»
وی در ادامه افزود: در بخشهای اقتصادی در دولت آقای
روحانی حدود 60 درصد کارخانجات و واحدهای تولیدی به تعطیلی کشیده شد و
بیکاری و اعتیاد و ناهنجاریهای اجتماعی و فساد اقتصادی بیشتر شده و نشان
میدهد که دولت در سه سال گذشته از موضوعات مختلفی که برعهدهاش بوده است،
غفلت کرده است.
در دولت روحانی نه سفره مردم بزرگ شد نه جیبشان. اینها
نشان میدهد که دولت نتوانست مدیریت لازم را انجام دهد و برنامهریزی کند و
فقط در موضوع هستهای یک موفقیتی حاصل شد که آن هم کامل نشده است و زمانی
میتوانیم مسئله برجام را یک سند موفق و برگ زرینی بدانیم که از قبل آن
بتوانیم مشکلات مختلف معیشتی، فرهنگی و اقتصادی را حل کنیم که نشد.
آیتی
با بیان اینکه آقای روحانی فکر و خیال میکرد اگر با آمریکا و اروپا به
مذاکره و صلح و آشتی برسد، میتواند مشکلات فرهنگی و اقتصادی و اجتماعی را
حل کند، اظهار داشت: ما بعدها دیدیم که این اتفاق نیفتاد و آمریکا و اروپا
همان طوری که سالهای سال بر دشمنی خود با ایران اسلامی اصرار داشتند، الان
هم این دشمنی از طرف آنها وجود دارد.
این نماینده اصلاحطلب مجلس ششم
اظهار کرد: امروز در خانوادههای ما جوانان تحصیل کرده و بیکار داریم که
این جوانان حدود 4 الی 5 میلیون نفر هستند؛ همه اینها احتیاج به شغل،
ازدواج و مسکن دارند، در حالی که هیچ کدام را ندارند و اینها جزو وظایف
دولت بود که در سه سال گذشته باید در خصوص آنها برنامهریزی و مدیریت
میکرد ولی متأسفانه بسیار ضعیف عمل کرده است.