به گزارش مشرق، تیم ملی فوتسال ایران در حالی از روز ۲۳ شهریور اولین دیدار خود در رقابتهای جام جهانی کلمبیا را آغاز می‌کند که در راه آماده سازی برای این رقابتها، حسرت و محدودیت کم نداشت.
تدارکات گسترده کمیته فوتسال و برنامه‌های آماده سازی متنوع قبل از حضور تیم ملی در جام ملتهای آسیا که منجر به قهرمانی در این رقابتها شد، کادر فنی را بر آن داشت که خیلی زود دست به کار شود و فرمول مشابهی برای موفقیت در جام جهانی بنویسد. این فرمول سخت و پیچیده نبود. شروع زودهنگام لیگ برتر از اردیبهشت یا خرداد و برگزاری چند بازی تدارکاتی مناسب برای آماده سازی ملی پوشان.
با این حال تنها چیزی که عملی نشد، برنامه‌های سرمربی تیم ملی بود. لیگ برتر نه در اردیبهشت و خرداد و تیر که در مردادماه آغاز شد. هیات رئیسه سازمان لیگ فوتسال نخواست و یا نتوانست این بازی‌ها را زود شروع کند تا صدای مربیان تیم ملی در بیاید.
برگزاری بازی‌های تدارکاتی با تیم‌های اروپایی مثل روسیه، اوکراین، اسلوونی، کرواسی، پرتغال، ایتالیا و اسپانیا هم عملی نشد چرا که زمان شروع لیگ ایران با این کشورها هماهنگ نبود.
نداشتن سالن برای تمرین و هتل برای اقامت تیم در طول اردوهای آماده سازی دیگر مشکل تیم ملی بود که در مقطعی از زمان حتی منجر به تعطیلی تمرینات شد!
محدودیت‌های تیم ملی به این مشکلات ختم نشد. مصدومیت بازیکنان اصلی از جمله حسن زاده، کشاورز و احمدی در تورنمنت تایلند و نداشتن امکانات مناسب از جمله لباس‌های بازیکنان از دغدغه‌های دیگر بازیکنان و مربیان بوده است. کیفیت برگزاری مراسم بدرقه ملی پوشان فوتسال به جام جهانی هم که نیازی به توضیح ندارد. تمام این موارد یادشده آنقدر اهمیت دارد که می‌تواند عملکرد تیم ملی را در کلمبیا تحت تاثیر قرار بدهد؛ مورادی که ممکن است تا ۱۰ روز دیگر برای مردم ایران «کاش»های سوخته و «اگر»های بی نتیجه داشته باشد.
چیزی که فوتسال‌دوستان را امیدوار می‌کند، بی حاشیه و همدل بودن تیم ملی است؛ بازیکنانی که با وجود کمبودهای بسیار در این مدت، کمتر لب به اعتراض گشودند و به حداقل‌ها قانع بودند چرا که هدفی بزرگتر در سر داشتند. آنها امیدوارند با پشتوانه قهرمانی در جام ملتهای آسیا و کارنامه ایران در دوره های گذشته جام جهانی، اینبار به هدف اصلی خود یعنی صعود به نیمه نهایی و قرار گرفتن در جمع چهار تیم برتر برسند.
تدارکات گسترده کمیته فوتسال و برنامه‌های آماده سازی متنوع قبل از حضور تیم ملی در جام ملتهای آسیا که منجر به قهرمانی در این رقابتها شد، کادر فنی را بر آن داشت که خیلی زود دست به کار شود و فرمول مشابهی برای موفقیت در جام جهانی بنویسد. این فرمول سخت و پیچیده نبود. شروع زودهنگام لیگ برتر از اردیبهشت یا خرداد و برگزاری چند بازی تدارکاتی مناسب برای آماده سازی ملی پوشان.
با این حال تنها چیزی که عملی نشد، برنامه‌های سرمربی تیم ملی بود. لیگ برتر نه در اردیبهشت و خرداد و تیر که در مردادماه آغاز شد. هیات رئیسه سازمان لیگ فوتسال نخواست و یا نتوانست این بازی‌ها را زود شروع کند تا صدای مربیان تیم ملی در بیاید.
برگزاری بازی‌های تدارکاتی با تیم‌های اروپایی مثل روسیه، اوکراین، اسلوونی، کرواسی، پرتغال، ایتالیا و اسپانیا هم عملی نشد چرا که زمان شروع لیگ ایران با این کشورها هماهنگ نبود.
نداشتن سالن برای تمرین و هتل برای اقامت تیم در طول اردوهای آماده سازی دیگر مشکل تیم ملی بود که در مقطعی از زمان حتی منجر به تعطیلی تمرینات شد!
محدودیت‌های تیم ملی به این مشکلات ختم نشد. مصدومیت بازیکنان اصلی از جمله حسن زاده، کشاورز و احمدی در تورنمنت تایلند و نداشتن امکانات مناسب از جمله لباس‌های بازیکنان از دغدغه‌های دیگر بازیکنان و مربیان بوده است. کیفیت برگزاری مراسم بدرقه ملی پوشان فوتسال به جام جهانی هم که نیازی به توضیح ندارد. تمام این موارد یادشده آنقدر اهمیت دارد که می‌تواند عملکرد تیم ملی را در کلمبیا تحت تاثیر قرار بدهد؛ مورادی که ممکن است تا ۱۰ روز دیگر برای مردم ایران «کاش»های سوخته و «اگر»های بی نتیجه داشته باشد.
چیزی که فوتسال‌دوستان را امیدوار می‌کند، بی حاشیه و همدل بودن تیم ملی است؛ بازیکنانی که با وجود کمبودهای بسیار در این مدت، کمتر لب به اعتراض گشودند و به حداقل‌ها قانع بودند چرا که هدفی بزرگتر در سر داشتند. آنها امیدوارند با پشتوانه قهرمانی در جام ملتهای آسیا و کارنامه ایران در دوره های گذشته جام جهانی، اینبار به هدف اصلی خود یعنی صعود به نیمه نهایی و قرار گرفتن در جمع چهار تیم برتر برسند.
