به گزارش مشرق، سی و چهارمین سالگرد جنایت صهیونیست‌ها در اردوگاه‌های «صبرا و شتیلا» در حالی فرا رسیده که جهان هنوز در بهت این جنایت فرو رفته است.

در تاریخ 16 تا 19 سپتامبر 1982 نظامیان صهیونیست به رهبری «آرییل شارون» وزیر جنگ وقت رژیم صهیونیستی و نیروهای «فالانژ» لبنان دست به کشتاری وسیع در اردوگاه‌های «صبرا و شتیلا» زدند، این دو اردوگاه در محله‌های فقیر جنوب بیروت قرار داشت و آوارگان فلسطینی را در خود جای داده بود.

 بر اساس گزارش‌های رسانه‌های فلسطینی، این جنایت به بهانه ترور «بشیر جمیل» رهبر وقت حزب فالانژ لبنان (معروف به کتائب) و به ادعای خونخواهی وی انجام شد؛ همچنین شارون ادعا کرد که سازمان آزادی‌بخش فلسطین که یک ماه پیش از این جنایت لبنان را ترک کرده بودند حدود 3 هزار نفر از اعضایش را در این 2 اردوگاه نگه داشته است و حال باید پاکسازی شوند، اینگونه شد که نظامیان صهیونیست با همکاری مزدوران خود در لبنان روزهای پنج‌شنبه، جمعه و شنبه (16، 17 و 8 سپتامبر) وحشیانه به اردوگاه‌های صبرا و شتیلا هجوم بردند و دست به قتل، شکنجه ، تجاوز به زنان و تکه تکه کردن جسد آنها پرداختند، جنایت به بیمارستان‌های عکا و غزه در نزدیکی این 2 اردوگاه نیز کشیده شد و پرستاران و پزشکان این بیمارستان‌ها را نیز در برگرفت.

این جنایت با نظارت 3 شخص اصلی یعنی آریل شارون، «رافائل ایتان» رئیس ستاد مشترک ارتش رژیم صهیونیستی و «ایلی حبیقه» مسئول امنیتی نیروهای لبنان انجام شد.

روزنامه «نیویورک تایمز» در سال 2012 اسناد سری جدیدی را فاش کرد که حاکی از دخالت طرف‌های آمریکایی در جنایت صبرا و شتیلا بود. این اسناد در مقاله ای تحت عنوان «کشتاری که امکان جلوگیری از وقوع آن وجود داشت» به قلم «سیت انزیسکا» پژوهشگر امریکایی دانشگاه کلمبیا منتشر شده است که توانسته علاوه بر دستیابی به اسنادی مهم از رژیم صهیونیستی، گفتگوهای مقامات آمریکایی در این مدت را به صورت مستند ثبت نماید.

سندی که در تاریخ 17 سپتامبر 1982 صادر شده است، رویدادهای جلسه آریل شارون و «موریس دراپر» فرستاده رئیس جمهور آمریکا به منطقه را نقل می کند.

براساس این سند، شارون به «دراپر» اطمینان داده است که آمریکا را وارد این جنایت نخواهد کرد. شارون خطاب به دراپر گفته بود: اگر نگران آن هستی که تو هم به همراه ما وارد این جریان شوی اشکالی ندارد، آمریکا می تواند به راحتی این موضوع یا اطلاع از آن را انکار کند و ما نیز به نوبه خودمان این امر را انکار می کنیم.

این روزنامه خاطر نشان می کند که این گفتگو نشان دهنده آن است که اسرائیلی‌ها از ورود هم پیمانان لبنانی شان به اردوگاه و آغاز قتل عام اطلاع داشتند.

یک سند دیگر از دیدار فرستاده امریکا با شارون در حضور سفیر امریکا در سرزمین های اشغالی و رافائل ایتان و «یهودا ساگی» رئیس دستگاه اطلاعات نظامی پرده برمی دارد که براساس آن دراپر از موضع امریکا مبنی بر درخواست خروج نیروهای رژیم صهیونیستی از بیروت سخن گفته بود؛ اما شارون در پاسخ وی گفته بود: "تروریست ها هنوز در پایتخت حضور دارند و ما اسامی شان را در اختیار داریم. تعداد آنها 2000 تا 3000 نفر است. ولی باید پرسید که چه کسی امنیت اردوگاهها را تأمین می کند؟".دراپر در پاسخ گفته بود: "ارتش و نیروهای امنیتی لبنان این کار را خواهند کرد".

سر انجام سه روز پس از این گفتگو و بحث و جدل‌های بسیار، نیروهای رژیم صهیونیستی در هفدهم سپتامبر خروج از لبنان را آغاز کردند. این روز بدترین روز کشتار بود. نیروهای سازمان آزادی بخش فلسطین عملا بیروت را تخلیه کرده بودند، و پس از دو شب رعب و وحشت، صبح روز شنبه نیروهای لبنانی فالانژ از اردوگاهها عقب نشینی کردند و آنگاه بود که حجم کشتارها مشخص شد.

این جنایت سر و صدای بسیاری در جهان برپا کرد به نحوی که رژیم صهیونیستی مجبور شد به صورت نمایشی هم که شده کمیته‌ای در این مورد تشکیل دهد، بنابراین «مناخیم بگین» نخست‌وزیر وقت دستور تشکیل کمیته تحقیقاتی «کاهان» به ریاست «اسحاق کاهان» رئیس وقت دادگاه عالی  را در فوریهٔ 1982 میلادی صادر کرد. این کمیته مستقل در نتایج تحقیقاتش آریل شارون را که فرمانده محلی نیروهای ارتش صهیونیستی در منطقه بود، به دلیل سهل‌انگاری و دست کم گرفتن واکنش فالانژهای لبنان، مقصر اعلام کرد.

این کمیته همچنین بگین، رافائل ایتان ودیگر فرماندهان اطلاعاتی را به دلیل عدم اتخاذ تصمیمات مناسب برای جلوگیری از این جنایت مقصر شناخت، در نهایت شارون مجبور به استعفا از منصب خود شد اما وی بار دیگر در سال 2001 با پیروزی در انتخابات به عنوان نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی منصوب گردید گرچه لکه ننگ جنایت صبرا و شتیلا همیشه همراه وی بود.

پس از انتخاب آریل شارون به نخست‌وزیری ، خانوادهٔ قربانیان کشتار با استناد به قانونی که برای اولین بار در سال 1993 در مورد نسل‌کشی «روآندا» اعمال شد و اجازه تعقیب جنایتکاران جنگی را می‌داد علیه شارون اقامه دعوی کردند؛ تحقیقات آغاز شد و ایلی حقیبه در میان فشار شدید رسانه‌ای اعلام کرد حاضر است در مقابل دادگاه شهادت دهد و به نحوی که مسیر گزارش کمیته کاهان را تغییر دهد اما طولی نکشید که وی با 4 تن از همراهانش در سال  2002 به دست اطلاعات رژیم صهیونیستی ترور شدند و در نهایت پس از فشارهای آمریکا و رژیم صهیونیستی دادگاه عالی بلژیک قرار منع تعقیب آریل شارون را برای اتهام جنایت جنگی صادر کرد و دلیل آن نداشتن تبعیت بلژیکی شاکیان در زمان وقوع حادثه اعلام کرد.

بر اساس شهادت «رالف شونمان» نویسنده آمریکایی در مقابل کمیسیون اوسلو در دسامبر 1982 بین 4000 تا 4500 نفر از 12 تابعیت مختلف از جمله فلسطینی، لبنانی، پاکستانی، بنگلادشی، اردنی، ترک و سودانی در این جنایت کشته شدند.