سرویس جهان مشرق - «بنیامین فواد بن الیعاذر»، ژنرال سابق ارتش اسراییل و رهبر پیشین حزب کارگر این رژیم، روز یکشنبه در 80 سالگی بعد از هفته ها دست و پنجه نرم کردن با بیماری های مختلف مرد.

 

الیعاذر که برای درمان در بیمارستانی در تل آویو بستری بود، به علت سکته قلبی و بروز مشکل در روند دیالیز جان سپرد. او در اواخر عمر به دلیل از کار افتادن هر دو کلیه در صف پیوند عضو قرار داشت.

بنیامین بن الیعاذر، در سال 2001 به عنوان رهبر حزب کارگر، از احزاب اصلی رژیم صهیونیستی انتخاب شد و تا 2002 در این سمت بود.

 

او در 1936 در بصره عراق از پدری به نام صالح و مادری به نام فرحا به دنیا آمد و جزو اولین یهودیان «میزراحی» (مشرقی) بود که در این رژیم به مدارج بالا رسید. یهودیان میزراحی در سرزمین های اشغالی به آن دسته از یهودیانی گفته می شود که اصالت آن‌ها به کشورهای غرب آسیا می‌رسد. او که علاوه بر عبری به زبان عربی هم تسلط کامل داشت، اولین وزیر اسراییلی بود که در 1994 با یاسر عرفات، رهبر سازمان آزادیبخش فلسطین دیدار کرد. وی همچنین به داشتن روابط دوستانه با بعضی از رهبران جهان عرب، از جمله حسنی مبارک، دیکتاتور سابق مصر، شهرت داشت.

 

سوابق طولانی او در نظامی‌گری و سیاست رژیم صهیونیستی (30 سال نمایندگی کنست) در اواخر عمر، تحت الشعاع اتهامات سنگین دریافت رشوه قرار گرفت. جریان رسیدگی قضایی به اتهامات او تنها به دلیل وخامت اوضاع جسمی او متوقف شد.

 

در دسامبر 2014، زمانی که او نامزد رقابت بر سر ریاست جمهوری این رژیم بود، 3 روز مانده به انتخابات، از سوی دادستان های پرونده فساد مالی مجبور به کناره گیری از این رقابت و بعدتر از کنست و کلا زندگی سیاسی شد.

پیش از بدنام شدنش برای فساد مالی، او را در رژیم اسراییل به عنوان یک فرمانده و طراح نظامی برجسته می شناختند. او در دوره انتفاضه دوم مردم فلسطین (2003-2001) وزیر جنگ اسراییل بود. او را طراح عملیات «سپر دفاعی» علیه مبارزان فلسطینی می دانند.

 

در کنار شیمون پرز

در 2009، الیعاذر از حامیان پیوستن حزب کارگر به دولت جدید بنیامین نتانیاهو بود، به این شرط که وزارت دفاع از آن رهبر وقت حزب کارگر، ایهود باراک، باشد. او از این ائتلاف به دنبال احیای مذاکرات سازش با فلسطینی ها بود. بن الیعاذر که در سال 2010 از حصول این نتیجه مستاصل شده بود، هشدار داد که بدون مذاکرات سازش با فلسطینی ها، اسراییل به زودی شاهد حمایت جهانی از فلسطینی ها خواهد بود. او اصرار داشت که گفتگوها با دولت محمود عباس ادامه یابد، حتی اگر به معنای توقف موقت شهرک سازی ها باشد.

 

 از چپ: بن الیعاذر، موشه یعالون، آریل شارون

یک سال بعد، وقتی ایهود باراک برای تشکیل یک حزب جدید از حزب کارگر رفت، بن الیعاذر به عنوان رهبر موقت حزب برگزیده شد. او بلافاصله حزب را از ائتلاف با نتانیاهو خارج کرد و در توضیح این خروج به رسانه ها گفت: " تنها انگیزه من (از ائتلاف) روند صلح بود. به نظرم مساله صلح با فلسطینی ها برای دولت اسراییل حیاتی است."

این ژنرال کهنه کار رژیم اسراییل در سال 2013 به روزنامه امریکایی لس‌ انجلس تایمز گفت که جناح راست اسراییل نتوانسته فلسطینی ها را به جدی بودن خود در روند رسیدن به سازش قانع کند، امری که به عقیده او تبعاتش دامن این رژیم را خواهد گرفت.

 

الیعاذر متولد 1936 در عراق بود. در 12 سالگی او، با تشکیل نکبت بار رژیم صهیونیستی (1948)، خشمی عمومی نسبت به اسراییل در جهان عرب ایجاد شد. او در 2011 در یک برنامه تلویزیونی تعریف کرد که مجبور شد بدون خانواده، به همراه گروهی دیگر از یهودیان عراق با پای پیاده راه ایران را در پیش بگیرد. او گفت که در طول سفر از همسفرانش بارها کتک خورد و حتی یک بار نزدیک بود در یک باتلاق غرق شود. قبل از این سفر، مادرش به او گفته بود که در تهران به سراغ عمه متمول خود برود. او نام خانوادگی و آدرس خانه این عمه را به فارسی به الیعاذر نوجوان یاد داده بود. الیعاذر در همان برنامه مدعی شد که وقتی در تهران با ذوق و شوق فراوان و به سختی آدرس خانه مجلل این خویشاوند خود را پیدا کرد، نه تنها او را تحویل نگرفتند، که در را محکم به رویش بستند.

 

گویا این ماجرا تاثیری عمیق و ماندگار بر روان او گذاشت. آن طور که خودش تعریف کرد، در راه برگشت از خانه عمه اش به اردوگاه موقت پناهندگان در تهران، یکسره گریه می کرد، اما ناگهان گریه اش بند آمد:

"....آن جا بود که فهمیدم ماجرا تمام شده است. فهمیدم که باید روی پای خودم بایستم. به خودم گفتم تو دیگر تنهایی.....ایران مرا پوست کلفت کرد. احساسات من نفوذناپذیر است و کسی نمی تواند به احساسات من آسیب بزند، مگر این که خودم بخواهم."

 

بنیامین فواد بن الیعاذر در 1950 به سرزمین های اشغالی مهاجرت کرد. در 1954 وارد ارتش رژیم صهیونیستی شد و به تیپ «گولانی» پیوست و به سرعت پیشرفت کرد. در جنگ کانال سوئز در 1956 شرکت کرد. او در جنگ 6 روزه اعراب و اسراییل(1967) هم به عنوان فرمانده واحد شناسایی «سایرت شاکد»حضور داشت.

از 1968 تا 1970 در جریان نبردهای موسوم به «جنگ فرسایش» war of attrition بین مصر،اردن و سازمان آزادیبخش فلسطین از یک سو و رژیم صهیونیستی، بن الیعاذر تحت فرماندهی قصاب معروف اسراییلی، «آریل شارون» در ستاد فرماندهی جنوب، مسوول واحدهای کماندویی بود که در خاک اردن علیه نیروهای جنبش فتح عملیات می کردند. در جریان یکی از همین عملیات ها، بالگرد حامل او هدف تیراندازی مبارزان فلسطینی قرار گرفت و او از ناحیه پا مجروح شد.

 

در اواسط دهه 1970، او جزو افسران ارشدی بود که تجاوز نظامی به لبنان در 1978 را طراحی کرد. او که مرتبا در لبنان حضور داشت، توانست نیروهای فالانژ(بازوی نظامی مارونی های مسیحی لبنان) را به عنوان اصلی ترین نیروی مزدور اسراییل در لبنان سازماندهی کند. فالانژها عامل کشتار معروف اردوگاه های فلسطینی «صبرا و شتیلا» در غرب بیروت در سپتامبر 1983 بودند که به دستور و نظارت شخص آریل شارون انجام گرفت. همچنین آن ها مسوول ربودن 3 دیپلمات و یک خبرنگار ایرانی از جمله جاویدالاثر حاج احمد متوسلیان در بیروت بودند.

بن الیعاذر در 1981 با درجه سرتیپی از ارتش رژیم صهیونیستی بازنشست شد. آخرین سمت او در ارتش، فرماندهی نیروهای اسراییلی در کرانه باختری بود. او سپس پای در عالم سیاست گذاشت و در 1984 برای اولین بار به عنوان نماینده پارلمان(کنست) انتخاب شد. روندی که تا زمان کنار رفتن اجباریش از سیاست در 2014 ادامه داشت. در حدود 30 سال حضورش در کنست او در دولت های مختلف پست های وزارتی گوناگونی را به عهده داشت که به این شرح بودند:

وزیر مسکن و ساخت و ساز 1992-1996

معاون نخست وزیر 2001-1999

وزیر ارتباطات 2001-1999

وزیر مسکن و ساخت و ساز 2001-2000

وزیر جنگ(در کابینه استادش آریل شارون) 2002-2001

وزیر زیرساخت های ملی! 2005

وزیر زیرساخت های ملی! 2009-2006

وزیر صنعت، تجارت و کار2011-2009

او در 2014 وارد رقابت انتخاباتی برای منصب ریاست جمهوری شد که به دلیل مطرح شدن اتهامات دریافت و پرداخت رشوه از عالم سیاست کناره گرفت. در 2015، دادستان وقت رژیم صهیونیستی، یهودا واینشتاین، علیه او و 10 تن از همکارانش در دوران حضورش در دولت اعلام جرم کرد. او به ارتشاء به مبلغ نیم میلیون دلار متهم شد.

در می 2016، دادستان های پرونده برای این که این سیاستمدار 80 ساله به زندان نیفتد، به او پیشنهاد دادند که به جای حبس، مبلغ 2.86 میلیون دلار جریمه بپردازد که به دلیل وخیم شدن وضعیت پزشکی او کلا قضیه به محاق رفت.