به گزارش مشرق، باور اینکه پرسپولیس در همین گام اول از جام حذفی کنار رفته باشد، بسیار سخت است. تیمی که با وجود برانکو ایوانکوویچ جان دوباره‌ای گرفت و تمامی خاطرات تلخ گذشته را فراموش کرده بود، تیمی که راهش برای کسب موفقیت‌های بزرگ در فوتبال ایران را می‌پیمود، حالا اسیر یک تیم دسته دومی اما قابل احترام به نام قشقایی شد و در ورزشگاه حافظیه شیراز، در حالی که نیمه‌ای از استادیوم توسط هواداران سرخپوش، به رنگ قرمز در آمده بود، حذف شد.
این اتفاق، برای هواداران پرسپولیس بسیار گران تمام شد زیرا شکست در مرحله یک‌سی‌ودوم جام حذفی، ناباورانه و شاید مفتضحانه بود. اتفاقی که نباید و اصلاً نمی‌توان به سادگی از کنارش گذشت. یک ناکامی پررنگ برای تیمی که راه کامیابی را در پیش داشت و به خصوص با پیروزی تاریخی مقابل سپاهان در اصفهان، هوادارانش را برای ادامه یافتن یک لیگ با بردهای جذاب آماده کرده بود.
مثل همیشه، هر شکستی باید یکسری مقصر، متهم و قربانی داشته باشد. در نگاه اول، می‌توان خیلی زود با انگشت اشاره، بوژیدار رادوشوویچ دروازه‌بان پرسپولیس را نشان داد و گفت: او بود که حتی یکبار نتوانست مسیر حرکت توپ در هنگام ضربات پنالتی را درست تشخیص دهد. بعد هم از کمال کامیابی‌نیا و شهاب زاهدی که پنالتی‌های حساس و نفس‌گیر را از دست دادند نام برد به عنوان دلایل اصلی شکست، اما اینها، تمام ابعاد ماجرا نیستند.
حالا که پرسپولیس باخته و از جام حذفی کنار رفته، زمان خوبی به دست آمده تا در مورد دیگر مقصران ماجرا صحبت کرد.
شجاعت بی‌موقع یا تصمیم اشتباه؟
اولین نگاه به شکست، تصمیم برای انجام بازی است. وقتی برانکو ایوانکوویچ می‌دانست نیمی از تیمش در اردوی ملی حضور دارند، اصلاً چرا قبول کرد که بدون ملی‌پوشان و البته در غیاب دو مدافع میانی دیگر یعنی آنتونی گولچ که قهر کرده و پلی‌یانسکی که مصدوم شده، به شیراز سفر کند؟ این انتخاب، یک شجاعت بی‌موقع بود یا یک تصمیم اشتباه؟ در 7 هفته قبلی لیگ ثابت شده بود خط حمله تیم مشکلاتی دارد و بخش جدیدی از این مشکلات را در آئینه دیدار مقابل قشقایی دیدیم اما خط دفاع پرسپولیس با کمترین چالش و مشکل در ماه‌های گذشته همراه بود. خط دفاعی که مقابل قشقایی، به خاطر تغییر لیست مسافران به شیراز، کاملاً دچار تغییر شده بود.
حریف را دست‌کم گرفته بودند
وقتی پرسپولیس با ارائه بازی زیبا و قابل تحسین از سد سپاهان گذشت، تمرینات این تیم تعطیل شد با توجه به اینکه کادرفنی و مدیریتی باشگاه می‌دانست بخشی از تعطیلی پیش‌رو، برای انجام دیدارهای حذفی است اما بدون توجه به این قضیه، مربیان پرسپولیس به همراه بازیکنان خارجی به خانه برگشتند تا در کنار خانواده به استراحت بپردازند. سایر بازیکنان نیز از تعطیلات استفاده کردند و حتی یک جلسه تمرین ریکاوری هم نداشتند. پرسپولیسی‌ها دوشنبه، یک تمرین سبک داشتند؛ سه‌شنبه و چهارشنبه زیر نظر برانکو تمرین کردند و پنج‌شنبه نیز مسافر شیراز بودند. مشخص است تیمی که با این شرایط، آن هم بدون ایجاد هماهنگی بین بازیکنانش راهی سفر می‌شود، حریفش را دست‌کم گرفته است.
فاصله باورنکردنی بین دو لیست
از همه این مسائل بگذریم؛ پرسپولیس قبول کرد بازی کند و در شیراز با ترکیبی کاملاً تغییر یافته که برای اولین بار از آن رونمایی می‌شد به زمین رفت اما در همان نیمه اول مشخص شد بین تیم اصلی و نفرات ذخیره، فاصله‌ای باورنکردنی وجود دارد. در فصلی که مدیران باشگاه می‌دانستند تقویم بازی‌ها فشرده است، باید نیمی از تیم در اردوهای بلندمدت ملی حضور داشته باشند، تیم نیاز به مهره‌های تاثیرگذار روی نیمکت دارد و هر بازیکنی که در لیست قرار می‌گیرد باید در پست خود یک نخبه باشد، اقدام به جذب یارانی را کرد که کیفیت فنی‌شان در غیاب بازیکنان ملی‌پوش مشخص شد. مدافعان کناری به تعداد انگشتان دو دست در طول 120 دقیقه موفق به انجام نفوذ نشدند، بازیکنان جوان هیچ باری از روی دوش تیم برنداشتند و بازیکنانی که سابقه درخشش در تیم‌های دیگر را داشتند، نتوانستند کار خاصی در زمین انجام دهند. با توجه به اتفاقی که در شیراز افتاد، باید برانکو و همکارانش بار دیگر بر عملکردشان در زمان نقل و انتقالات مطالعه داشته باشند. این همه فاصله بین لیست تیم اصلی و لیست ذخیره‌ها عجیب نیست؟
بازی بی‌نظم، پرسپولیس بهم‌ریخته
در زمین بازی، با تیمی بهم ریخته مواجه بودیم. تیمی که در دقایق ابتدایی، به راحتی دو فرصت ایده‌آل گلزنی را از دست داد و وقتی روی یک غافلگیری، بر اثر اشتباه مدافعان و دروازه‌بان خود، دروازه‌اش را باز شده دید، رو به انجام بازی کاملاً احساسی آورد و به لحاظ تاکتیکی، به تیمی شلخته و بی‌نظم بدل شد. این تیم، هر موقعیتی را از دست داد و هر چه از زمان بازی گذشت، با استرس بیشتری به توپ ضربه زد. خیلی زود، تاکتیک‌های فوتبال زیبا که برانکو به تیم تزریق کرده بود را از یاد برد و بدون هیچ تمرکزی، فقط می‌خواست روی ارسال‌های مستقیم به گل برسد. بعد از ده‌ها ارسال توپ روی دروازه حریف، بالاخره به گل رسیدند اما اگر پرسپولیس همان بازی تک‌ضرب و ترکیبی خود را انجام می‌داد، نیازی به تحمل این همه استرس نبود.
خریدهای خارجی چه کردند؟
این هم سوال دیگری است که باید مسئولان باشگاه پاسخگوی آن باشند. پرسپولیس 4 بازیکن خارجی دارد. پلی‌یانسکی مصدوم شد و به شیراز سفر نکرد. آنتونی گولچ هم قهر کرده و به ایران برنگشت. بوژیدار با اینکه به خاطر پوشش دادن فضای پشت سر دفاع در زمان ضدحمله حریف، خسته به نظر می‌رسید اما هرگز در ضربات پنالتی موفق نبود و ولادیمیر پریمیوف نیز جدا از گلی که به ثمر رساند، در طول بازی نشان داد نمی‌تواند مهره قابل اعتمادی در غیاب مهدی طارمی یا وحید امیری باشد. آیا این خریدهای خارجی توانایی ستاره شدن در پرسپولیس را دارند؟
چرا پنالتی تمرین نکردند؟
سوال دیگر اینکه، چرا در تمرینات پرسپولیس قبل از بازی با قشقایی، خبری از تمرین پنالتی نبود؟ یعنی خیال بازیکنان و کادرفنی تا این حد از کسب پیروزی در طول بازی راحت بود که به خودشان زحمت انجام تمرین پنالتی ندادند؟ از سوی دیگر، چطور ممکن است با وجود غیبت سیدجلال حسینی، محمد انصاری، آنتونی گولچ و پلی‌یانسکی، شانس بازی به آخرین مدافع تخصصی در لیست تیم یعنی حامد آقایی برای بازی در دفاع آخر نرسد؟ این به چه معناست؛ اینکه سرمربی تیم، اعتماد زیادی به بازیکنان جوان ندارد.
به هر حال پرسپولیس بازی را باخته و دیگر هیچ شانسی برای ادامه جنگ در تورنمنت حذفی ندارد. این هم از بدشانسی‌های برانکو است. فصل قبل به خاطر ناداوری تائید شده توسط کمیته داوران، مقابل ذوب‌آهن باخت و حذف شد، این بار به خاطر ضرر انتقال بازیکن به اردوی تیم ملی مجبور شد در شیراز به میدان برود و با دست خالی راهی تهران شود. حالا که این تیم حذف شده، خیلی‌ها آه می‌کشند که ای کاش بدون بازیکنان ملی‌پوش، پرسپولیس حتی از عوارضی تهران هم رد نمی‌شد چه رسد به انجام بازی مقابل تیم لیگ دویی قشقایی.
این اتفاق، برای هواداران پرسپولیس بسیار گران تمام شد زیرا شکست در مرحله یک‌سی‌ودوم جام حذفی، ناباورانه و شاید مفتضحانه بود. اتفاقی که نباید و اصلاً نمی‌توان به سادگی از کنارش گذشت. یک ناکامی پررنگ برای تیمی که راه کامیابی را در پیش داشت و به خصوص با پیروزی تاریخی مقابل سپاهان در اصفهان، هوادارانش را برای ادامه یافتن یک لیگ با بردهای جذاب آماده کرده بود.
مثل همیشه، هر شکستی باید یکسری مقصر، متهم و قربانی داشته باشد. در نگاه اول، می‌توان خیلی زود با انگشت اشاره، بوژیدار رادوشوویچ دروازه‌بان پرسپولیس را نشان داد و گفت: او بود که حتی یکبار نتوانست مسیر حرکت توپ در هنگام ضربات پنالتی را درست تشخیص دهد. بعد هم از کمال کامیابی‌نیا و شهاب زاهدی که پنالتی‌های حساس و نفس‌گیر را از دست دادند نام برد به عنوان دلایل اصلی شکست، اما اینها، تمام ابعاد ماجرا نیستند.
حالا که پرسپولیس باخته و از جام حذفی کنار رفته، زمان خوبی به دست آمده تا در مورد دیگر مقصران ماجرا صحبت کرد.
شجاعت بی‌موقع یا تصمیم اشتباه؟
اولین نگاه به شکست، تصمیم برای انجام بازی است. وقتی برانکو ایوانکوویچ می‌دانست نیمی از تیمش در اردوی ملی حضور دارند، اصلاً چرا قبول کرد که بدون ملی‌پوشان و البته در غیاب دو مدافع میانی دیگر یعنی آنتونی گولچ که قهر کرده و پلی‌یانسکی که مصدوم شده، به شیراز سفر کند؟ این انتخاب، یک شجاعت بی‌موقع بود یا یک تصمیم اشتباه؟ در 7 هفته قبلی لیگ ثابت شده بود خط حمله تیم مشکلاتی دارد و بخش جدیدی از این مشکلات را در آئینه دیدار مقابل قشقایی دیدیم اما خط دفاع پرسپولیس با کمترین چالش و مشکل در ماه‌های گذشته همراه بود. خط دفاعی که مقابل قشقایی، به خاطر تغییر لیست مسافران به شیراز، کاملاً دچار تغییر شده بود.
حریف را دست‌کم گرفته بودند
وقتی پرسپولیس با ارائه بازی زیبا و قابل تحسین از سد سپاهان گذشت، تمرینات این تیم تعطیل شد با توجه به اینکه کادرفنی و مدیریتی باشگاه می‌دانست بخشی از تعطیلی پیش‌رو، برای انجام دیدارهای حذفی است اما بدون توجه به این قضیه، مربیان پرسپولیس به همراه بازیکنان خارجی به خانه برگشتند تا در کنار خانواده به استراحت بپردازند. سایر بازیکنان نیز از تعطیلات استفاده کردند و حتی یک جلسه تمرین ریکاوری هم نداشتند. پرسپولیسی‌ها دوشنبه، یک تمرین سبک داشتند؛ سه‌شنبه و چهارشنبه زیر نظر برانکو تمرین کردند و پنج‌شنبه نیز مسافر شیراز بودند. مشخص است تیمی که با این شرایط، آن هم بدون ایجاد هماهنگی بین بازیکنانش راهی سفر می‌شود، حریفش را دست‌کم گرفته است.
فاصله باورنکردنی بین دو لیست
از همه این مسائل بگذریم؛ پرسپولیس قبول کرد بازی کند و در شیراز با ترکیبی کاملاً تغییر یافته که برای اولین بار از آن رونمایی می‌شد به زمین رفت اما در همان نیمه اول مشخص شد بین تیم اصلی و نفرات ذخیره، فاصله‌ای باورنکردنی وجود دارد. در فصلی که مدیران باشگاه می‌دانستند تقویم بازی‌ها فشرده است، باید نیمی از تیم در اردوهای بلندمدت ملی حضور داشته باشند، تیم نیاز به مهره‌های تاثیرگذار روی نیمکت دارد و هر بازیکنی که در لیست قرار می‌گیرد باید در پست خود یک نخبه باشد، اقدام به جذب یارانی را کرد که کیفیت فنی‌شان در غیاب بازیکنان ملی‌پوش مشخص شد. مدافعان کناری به تعداد انگشتان دو دست در طول 120 دقیقه موفق به انجام نفوذ نشدند، بازیکنان جوان هیچ باری از روی دوش تیم برنداشتند و بازیکنانی که سابقه درخشش در تیم‌های دیگر را داشتند، نتوانستند کار خاصی در زمین انجام دهند. با توجه به اتفاقی که در شیراز افتاد، باید برانکو و همکارانش بار دیگر بر عملکردشان در زمان نقل و انتقالات مطالعه داشته باشند. این همه فاصله بین لیست تیم اصلی و لیست ذخیره‌ها عجیب نیست؟
بازی بی‌نظم، پرسپولیس بهم‌ریخته
در زمین بازی، با تیمی بهم ریخته مواجه بودیم. تیمی که در دقایق ابتدایی، به راحتی دو فرصت ایده‌آل گلزنی را از دست داد و وقتی روی یک غافلگیری، بر اثر اشتباه مدافعان و دروازه‌بان خود، دروازه‌اش را باز شده دید، رو به انجام بازی کاملاً احساسی آورد و به لحاظ تاکتیکی، به تیمی شلخته و بی‌نظم بدل شد. این تیم، هر موقعیتی را از دست داد و هر چه از زمان بازی گذشت، با استرس بیشتری به توپ ضربه زد. خیلی زود، تاکتیک‌های فوتبال زیبا که برانکو به تیم تزریق کرده بود را از یاد برد و بدون هیچ تمرکزی، فقط می‌خواست روی ارسال‌های مستقیم به گل برسد. بعد از ده‌ها ارسال توپ روی دروازه حریف، بالاخره به گل رسیدند اما اگر پرسپولیس همان بازی تک‌ضرب و ترکیبی خود را انجام می‌داد، نیازی به تحمل این همه استرس نبود.
خریدهای خارجی چه کردند؟
این هم سوال دیگری است که باید مسئولان باشگاه پاسخگوی آن باشند. پرسپولیس 4 بازیکن خارجی دارد. پلی‌یانسکی مصدوم شد و به شیراز سفر نکرد. آنتونی گولچ هم قهر کرده و به ایران برنگشت. بوژیدار با اینکه به خاطر پوشش دادن فضای پشت سر دفاع در زمان ضدحمله حریف، خسته به نظر می‌رسید اما هرگز در ضربات پنالتی موفق نبود و ولادیمیر پریمیوف نیز جدا از گلی که به ثمر رساند، در طول بازی نشان داد نمی‌تواند مهره قابل اعتمادی در غیاب مهدی طارمی یا وحید امیری باشد. آیا این خریدهای خارجی توانایی ستاره شدن در پرسپولیس را دارند؟
چرا پنالتی تمرین نکردند؟
سوال دیگر اینکه، چرا در تمرینات پرسپولیس قبل از بازی با قشقایی، خبری از تمرین پنالتی نبود؟ یعنی خیال بازیکنان و کادرفنی تا این حد از کسب پیروزی در طول بازی راحت بود که به خودشان زحمت انجام تمرین پنالتی ندادند؟ از سوی دیگر، چطور ممکن است با وجود غیبت سیدجلال حسینی، محمد انصاری، آنتونی گولچ و پلی‌یانسکی، شانس بازی به آخرین مدافع تخصصی در لیست تیم یعنی حامد آقایی برای بازی در دفاع آخر نرسد؟ این به چه معناست؛ اینکه سرمربی تیم، اعتماد زیادی به بازیکنان جوان ندارد.
به هر حال پرسپولیس بازی را باخته و دیگر هیچ شانسی برای ادامه جنگ در تورنمنت حذفی ندارد. این هم از بدشانسی‌های برانکو است. فصل قبل به خاطر ناداوری تائید شده توسط کمیته داوران، مقابل ذوب‌آهن باخت و حذف شد، این بار به خاطر ضرر انتقال بازیکن به اردوی تیم ملی مجبور شد در شیراز به میدان برود و با دست خالی راهی تهران شود. حالا که این تیم حذف شده، خیلی‌ها آه می‌کشند که ای کاش بدون بازیکنان ملی‌پوش، پرسپولیس حتی از عوارضی تهران هم رد نمی‌شد چه رسد به انجام بازی مقابل تیم لیگ دویی قشقایی.
