سرویس فرهنگ و هنر مشرق - فکر نمی‌کنم این فیلم حتی ارزش قلم برداشتن و نوشتن داشته باشد. یا باید گفت تصور نمی‌کنم با پیشینه‌ای که «آرش معیریان» و آثار او دارند حتی این فیلم ارزش یکبار تحمل دیدن را داشته باشد. اما با صبوری بسیار فیلم را دیدم و خب هر چه حدس می‌زدیم درست بود. نکته جالب توجه این بود که فیلم ما را به عرصه تحلیل پدیده دیگری پرتاب می‌کرد. پدیده فیلم عروسی! فیلم عروسی از اوایل دهه ۷۰ تبدیل به مدیومی ‌شد که قواعد خود را داشت و نیت خاصی نیز پشت آن قرار می‌گرفت.

 

 

فیلم عروسی یک ثبت و ضبط بی‌واسطه از یک واقعه زیستی بود که از دید برخی‌ها خنده‌دار و از دید بعضی‌ها بسیار نوستالژیک و قابل دیدن برای چندین و چند بار است. این مدیوم از اثر رسانه‌ای با اینکه مورد تمسخر بسیاری قرار می‌گیرد اما برای اغلب خانواده‌های بخصوص ایرانی مهم است. گویی ثبت و ضبطی اساسی است که باید رنگ و لعاب هم بگیرد. رنگ و لعابی که با موسیقی‌ها و تکنولوژی‌ها و تکنیک‌های صدا و تصویر و جلوه‌های ویژه حالا عجیب غریب‌تر هم شده است. ترفند‌های گوناگونی که برای ارائه این ارائه و ساخت این مدیوم می‌زنند بسیار جالب توجه و البته هزینه بر شده و این کار را نیز تبدیل به مدیومی‌ بورژوازی کرده است، بگذریم….

 

 

 

به گزارش نقد سینما، اما تماشای این مدیوم باید در چه فضا، جایگاه و جغرافیایی صورت بگیرد؟ و توسط چه کسانی… جواب را می‌دانیم. آس و پاس دیدن فیلم عروسی در سالن‌های سینماست و چون سالن سینما برای فیلم است، آس و پاس ناهمگون و عجیب و غریب و خارج از ادراک یک سینمابین و کارشناس سینما می‌نماید. یک جور فیلم عروسی کج و ماوج که به مدیوم خود نیز وفادار نیست. از فیلم فارسی کم‌ اهمیت‌تر است و حتی تکنیک و تکنولوژی در آن کمتر از فیلم عروسی‌هایی است که دیده‌ایم! دیگر کلمه سخیف نمی‌تواند کمال وصف برای آس و پاس باشد. آس و پاس از ژورنالیسم روزنامه‌ای و مجلات زرد هم ناهمگون‌تر و بی‌ارزش‌تر است.

پی‌نوشت: «اصغر نعیمی‌» در برنامه هفت روبروی «مسعود فراستی» قرار گرفت و هر چه می‌توانست گفت. اما حرف مهمش درباره معاش فراستی بود. آس و پاس دغدغه معاش را بیش از هر چیز برای اصغر نعیمی‌ نشان می‌دهد. نوشتن فیلم عروسی!