به گزارش مشرق، اصلیترین راه برای پیشرفت در هر حوزهای، پشتوانهسازی و سرمایهگذاری روی ردههای سنی پایه است. در فوتبال، این مساله بسیار مشهود است و حتی میتوان به جرات گفت که فوتبال آسیا از همین طریق خود را به فوتبال روز جهان نزدیک میکند.
کشورهای ژاپن و کره جنوبی با تکیه بر همین اصل، فوتبال خود را به رشد خوبی رساندهاند. آنها فوتبالیسیتهای جوان و نوجوان خود را به آکادمیهای معتبر جهانی میفرستند یا مربیان متخصصی کار در رده پایه را به کشور خود میآورند تا از این راه به پیشرفت دلخواه برسند.
کشورهایی مانند امارات و قطر هم با همین شیوه فوتبال خود را بسیار توسعه بخشیدهاند و کم کم خود را به جمع بزرگان نزدیک میکنند.
نکته مهم در این زمینه حفظ سرمایههای جوان و نوجوان در این کشورها است. فوتبالیستهای کرهای، ژاپنی، قطری یا اماراتی که در مسابقات جام ملتهای آسیا در رده نوجوانان بازی کردهاند، در رده جوانان و امید و بزرگسالان هم بازی میکنند و سالها در اوج حضور دارند.
بازیکنان جوان و نوجوان در کشورهای اروپایی صاحب فوتبال هم از این نظر بسیار پیشرفتهاند و فوتبالیستهای پایه این کشورها در تیمهای باشگاهی خوب بازی میکنند و به تدریج خود را به بهترین شرایط میرسانند.
در ایران اما وضعیت متفاوت است. بیشتر ملیپوشان نوجوان و جوان در ایران عضو باشگاههای معتبر نیستند و حتی برخی از آنها اصلا عضو باشگاه نیستند. بسیار پیش آمده که یک فوتبالیست نوجوان یا جوان به دلیل درخشش در تیم ملی مورد توجه باشگاهها قرار گرفته است؛ روندی که باید بر عکس باشد.
همچنین تعداد زیادی از ملیپوشان جوان و نوجوان ایران پس از یک دوره خاص و شرکت در مسابقات آسیایی یا جهانی و تجربه حضور در رویدادهایی مثل جام ملتهای آسیا یا جام جهانی در رده پایه، فراموش میشوند و دیگر از آنها خبری شنیده نمیشود.
به عنوان مثال به ترکیب تیم ملی جوانان ایران که 16 سال پیش به جام جهانی راه یافت، نگاهی بیندازید. در آن سال بازیکنانی مثل اسماعیلی، قاسمی، لطفی، حدادی، صالحی نژاد، کاشی، عاشوری، کاظمیان، معدنچی، فلاحی و مبعلی حضور داشتند. از این تعداد تنها سه بازیکن توانستند در ردههای بالاتر هم به تیم ملی برسند و موفقیتهای نسبی پیدا کنند. از آن سه تن نیز اکنون فقط ایمان مبعلی است که هم چنان فوتبال بازی میکند و توانسته خود را در لیگ برتر فوتبال حفظ کند.
برای حفظ سرمایههای خود چه کردهایم؟ تیمهای ملی نوجوانان و جوانان ایران در فاصله چند هفته به جام جهانی راه یافتهاند و بازیکنان آنها به خوبی میتواند پشتوانه مناسبی برای تیم ملی بزرگسالان باشد، اما این اتفاق تنها در صورتی رخ میدهد که این بازیکنان حفظ شوند و به ورطه فراموشی سپرده نشوند.
کشورهای ژاپن و کره جنوبی با تکیه بر همین اصل، فوتبال خود را به رشد خوبی رساندهاند. آنها فوتبالیسیتهای جوان و نوجوان خود را به آکادمیهای معتبر جهانی میفرستند یا مربیان متخصصی کار در رده پایه را به کشور خود میآورند تا از این راه به پیشرفت دلخواه برسند.
کشورهایی مانند امارات و قطر هم با همین شیوه فوتبال خود را بسیار توسعه بخشیدهاند و کم کم خود را به جمع بزرگان نزدیک میکنند.
نکته مهم در این زمینه حفظ سرمایههای جوان و نوجوان در این کشورها است. فوتبالیستهای کرهای، ژاپنی، قطری یا اماراتی که در مسابقات جام ملتهای آسیا در رده نوجوانان بازی کردهاند، در رده جوانان و امید و بزرگسالان هم بازی میکنند و سالها در اوج حضور دارند.
بازیکنان جوان و نوجوان در کشورهای اروپایی صاحب فوتبال هم از این نظر بسیار پیشرفتهاند و فوتبالیستهای پایه این کشورها در تیمهای باشگاهی خوب بازی میکنند و به تدریج خود را به بهترین شرایط میرسانند.
در ایران اما وضعیت متفاوت است. بیشتر ملیپوشان نوجوان و جوان در ایران عضو باشگاههای معتبر نیستند و حتی برخی از آنها اصلا عضو باشگاه نیستند. بسیار پیش آمده که یک فوتبالیست نوجوان یا جوان به دلیل درخشش در تیم ملی مورد توجه باشگاهها قرار گرفته است؛ روندی که باید بر عکس باشد.
همچنین تعداد زیادی از ملیپوشان جوان و نوجوان ایران پس از یک دوره خاص و شرکت در مسابقات آسیایی یا جهانی و تجربه حضور در رویدادهایی مثل جام ملتهای آسیا یا جام جهانی در رده پایه، فراموش میشوند و دیگر از آنها خبری شنیده نمیشود.
به عنوان مثال به ترکیب تیم ملی جوانان ایران که 16 سال پیش به جام جهانی راه یافت، نگاهی بیندازید. در آن سال بازیکنانی مثل اسماعیلی، قاسمی، لطفی، حدادی، صالحی نژاد، کاشی، عاشوری، کاظمیان، معدنچی، فلاحی و مبعلی حضور داشتند. از این تعداد تنها سه بازیکن توانستند در ردههای بالاتر هم به تیم ملی برسند و موفقیتهای نسبی پیدا کنند. از آن سه تن نیز اکنون فقط ایمان مبعلی است که هم چنان فوتبال بازی میکند و توانسته خود را در لیگ برتر فوتبال حفظ کند.
برای حفظ سرمایههای خود چه کردهایم؟ تیمهای ملی نوجوانان و جوانان ایران در فاصله چند هفته به جام جهانی راه یافتهاند و بازیکنان آنها به خوبی میتواند پشتوانه مناسبی برای تیم ملی بزرگسالان باشد، اما این اتفاق تنها در صورتی رخ میدهد که این بازیکنان حفظ شوند و به ورطه فراموشی سپرده نشوند.