به گزارش مشرق، اشتباهات استقلال در نقل و انتقالات تمامی ندارد، کنار گذاشتن نیروهای با تجربه و به کارگیری مدیران نو در این عرصه در واقع تبعاتی دارد که هر روز ابعاد تازه‌ای از آن پیدا می شود.
ماجرای گم شدن ۴۰ هزار دلاری که قرار بود ریوالدو بگیرد و نگرفت و در نهایت رفت و تا مدت ها حراست فیزیکی وزارت ورزش به دنبال آن می گشت، قرارداد آندو که وسط فصل فسخ شد، خریدهای بسیار گرانقدر برای سکو مثل حاج محمدی، افشین، برزای، مجیدی و میعاد یزدانی یک طرف، اجازه فسخ قرارداد به کرار که رفتنش جام را از استقلال گرفت و نخریدن حتی یک بازیکن از لیست پرویز مظلومی (مهدی مومنی در لیست نیم فصل مظلومی نبود) در نیم فصل سال قبل و رد کردن طالب لو، فخرالدینی، عمران زاده و برهانی طرف دیگر بود که بحث نوع قراردادها پیش آمد.
هفته قبل بختیار رحمانی حرف از جدایی از استقلال زد، البته خودش این را نگفت بلکه برخی رسانه ها چنین نوشتند و طبق معمول بازیکن منتی سر هوادار گذاشت و اعلام کرد به خاطر آنها (نه به خاطر قرارداد و نه به خاطر منصوریان و ..) در استقلال می ماند. هنوز آن حرف ها تمام نشده بود که خبر جدایی کاوه رضایی و خداحافظی او از استقلال به صورت مستند با بندهای قرارداد منتشر شد.
بحث اصلی اینجاست: بسیار از مربیان بزرگ شنیده ایم بازیکنی که دلش با تیم نیست باید از تیم برود. این حرف را کی روش، پروین، امیر قلعه نویی و ... بارها گفته اند و البته خودشان همیشه این مهم را رعایت نکرده اند اما این جمله بسیار معروف است.
با همه این احوال اما بازیکنان استقلال یک به یک می خواهند از استقلال بروند یا لااقل اینکه لفظش را می آیند و بعد منت می گذارند. پرسش این است که آیا اینها دلشان با استقلال است؟ یا با وعده و وعید به این تیم آمده اند؟ آیا فقط قراردادهای میلیاردی و بندهای وسوسه برانگیز قراردادها بوده که آنها را به استقلال آورده است؟ آرش افشین، برزای و غیره هم هر روز ساز جدایی کوک می کنند، برخی از اسپانیا پیشنهاد دارند و برخی دیگر می خواهند بروند جایی که بتوانند بازی کنند.
بحث اصلی در این زمینه این است: استقلال یک سری بازیکن عاشق از دست داد که به قول مربیان بزرگ دلشان با این تیم بود، بازیکنانی مثل طالب لو، برهانی و عمران زاده و به جای آنها باید بازیکنانی فنی تر اما همراه با تیم می گرفت که چنین نکرده است. آنها به جای اینها، بازیکنانی گرفته اند که هر روز و هر هفته نغمه جدایی سر می دهند و دلشان با این تیم نیست. اینها اگر مارادونا و مسی و رونالدو هم که باشند فرقی ندارد، به هر حال یا رفتنی اند و یا دل چرکین هایی هستند که همه تمرکزشان استقلال نیست. و این بدترین اتفاق برای استقلال است و بزرگترین اشتباه ها.
استقلال با آن بازیکنان که اصلا به پیشنهادهای دیگر توجه نمی کردند (برهانی همیشه بدون جروبحث نفر اول قراردادها بود و عمران زاده و طالب لو بدون پول قرارداد می بستند) سوم لیگ بود و به فینال حذفی رسیده بود. حالا در رده پنجم در انتظار روزهای بهتر است. وقتی همه را با وعده و وعید به استقلال بیاورند، این بازیکنان با وعده های بالاتر هم از استقلال می روند.
شاید البته این بازیکنان تا آخر فصل هم در استقلال بمانند اما مشخص است که دلشان با این تیم نیست. این را علیرضا منصوریان هم تلویحا تایید کرد که چندین بازیکن دیگر استقلال هم به خاطر شرایط قراردادشان می توانند از استقلال جدا شوند. این نشان می دهد موقع عقد قرارداد مسئول باتجربه و کاربلدی بالای سر کار نبوده است.
ماجرای گم شدن ۴۰ هزار دلاری که قرار بود ریوالدو بگیرد و نگرفت و در نهایت رفت و تا مدت ها حراست فیزیکی وزارت ورزش به دنبال آن می گشت، قرارداد آندو که وسط فصل فسخ شد، خریدهای بسیار گرانقدر برای سکو مثل حاج محمدی، افشین، برزای، مجیدی و میعاد یزدانی یک طرف، اجازه فسخ قرارداد به کرار که رفتنش جام را از استقلال گرفت و نخریدن حتی یک بازیکن از لیست پرویز مظلومی (مهدی مومنی در لیست نیم فصل مظلومی نبود) در نیم فصل سال قبل و رد کردن طالب لو، فخرالدینی، عمران زاده و برهانی طرف دیگر بود که بحث نوع قراردادها پیش آمد.
هفته قبل بختیار رحمانی حرف از جدایی از استقلال زد، البته خودش این را نگفت بلکه برخی رسانه ها چنین نوشتند و طبق معمول بازیکن منتی سر هوادار گذاشت و اعلام کرد به خاطر آنها (نه به خاطر قرارداد و نه به خاطر منصوریان و ..) در استقلال می ماند. هنوز آن حرف ها تمام نشده بود که خبر جدایی کاوه رضایی و خداحافظی او از استقلال به صورت مستند با بندهای قرارداد منتشر شد.
بحث اصلی اینجاست: بسیار از مربیان بزرگ شنیده ایم بازیکنی که دلش با تیم نیست باید از تیم برود. این حرف را کی روش، پروین، امیر قلعه نویی و ... بارها گفته اند و البته خودشان همیشه این مهم را رعایت نکرده اند اما این جمله بسیار معروف است.
با همه این احوال اما بازیکنان استقلال یک به یک می خواهند از استقلال بروند یا لااقل اینکه لفظش را می آیند و بعد منت می گذارند. پرسش این است که آیا اینها دلشان با استقلال است؟ یا با وعده و وعید به این تیم آمده اند؟ آیا فقط قراردادهای میلیاردی و بندهای وسوسه برانگیز قراردادها بوده که آنها را به استقلال آورده است؟ آرش افشین، برزای و غیره هم هر روز ساز جدایی کوک می کنند، برخی از اسپانیا پیشنهاد دارند و برخی دیگر می خواهند بروند جایی که بتوانند بازی کنند.
بحث اصلی در این زمینه این است: استقلال یک سری بازیکن عاشق از دست داد که به قول مربیان بزرگ دلشان با این تیم بود، بازیکنانی مثل طالب لو، برهانی و عمران زاده و به جای آنها باید بازیکنانی فنی تر اما همراه با تیم می گرفت که چنین نکرده است. آنها به جای اینها، بازیکنانی گرفته اند که هر روز و هر هفته نغمه جدایی سر می دهند و دلشان با این تیم نیست. اینها اگر مارادونا و مسی و رونالدو هم که باشند فرقی ندارد، به هر حال یا رفتنی اند و یا دل چرکین هایی هستند که همه تمرکزشان استقلال نیست. و این بدترین اتفاق برای استقلال است و بزرگترین اشتباه ها.
استقلال با آن بازیکنان که اصلا به پیشنهادهای دیگر توجه نمی کردند (برهانی همیشه بدون جروبحث نفر اول قراردادها بود و عمران زاده و طالب لو بدون پول قرارداد می بستند) سوم لیگ بود و به فینال حذفی رسیده بود. حالا در رده پنجم در انتظار روزهای بهتر است. وقتی همه را با وعده و وعید به استقلال بیاورند، این بازیکنان با وعده های بالاتر هم از استقلال می روند.
شاید البته این بازیکنان تا آخر فصل هم در استقلال بمانند اما مشخص است که دلشان با این تیم نیست. این را علیرضا منصوریان هم تلویحا تایید کرد که چندین بازیکن دیگر استقلال هم به خاطر شرایط قراردادشان می توانند از استقلال جدا شوند. این نشان می دهد موقع عقد قرارداد مسئول باتجربه و کاربلدی بالای سر کار نبوده است.
