به اظهارات دادستان تهران توجه کنید: در پرونده
مطروحه علیه آقای محمود صادقی هشت فقره شکایت خصوصی و سه فقره اعلام جرم عمومی مطرح‌شده
و از طریق مجلس شورای اسلامی و کارگزینی دانشگاه تربیت مدرس احضاریه ارسال‌شده است
و برای اطمینان خاطر روز شنبه (6/9/95) موضوع تلفنی به آقای دکتر علی لاریجانی
ریاست محترم مجلس شورای اسلامی لزوم حضور محمود صادقی در دادسرا اعلام شد و همچنین
با آقای وکیلی عضو هیئت‌رئیسه مجلس در چند نوبت مذاکره تأکید شد برای پرهیز از سوءاستفاده
برخی افراد و جریان‌ها، محمود صادقی در دادسرا حضور یابد که به لحاظ امتناع نامبرده
علیرغم اطلاع از احضاریه شعبه بازپرسی و انجام مصاحبه‌های متعدد که حکایت از اطلاع
وی از احضار به دادسرا داشت، بازپرس دادسرا دستور جلب وی را صادر کرده است.[1]
دادستان در اظهاراتش دو نفر از اعضای مجلس شورای اسلامی اشاره میکند؛ علی لاریجانی و محمدعلی وکیلی.
محمدعلی وکیلی درباره ماجرای صادقی در گفت‌وگو با آنا، درباره تلاش مأموران برای بازداشت محمود صادقی نماینده تهران و عضو فراکسیون امید گفت: بهتر بود اجازه می‌دادند مسائل از طریق گفت‌وگو و در شرایط عادی پیگیری شود. اینکه شبانه به منزل نماینده مجلس مراجعه کنند بازخورد خوبی ندارد و برای نظام حاشیه‌سازی میشود.[2]
اما کسی که این وسط سکوت کرده و باید به سؤالاتی جواب بدهد، علی آقای لاریجانی است، کسی که از هفته گذشته تابه‌حال، چندین بار نام وی به دلیل اظهارنظر بی‌جا یا جانبدارانه برده شده است.
در ماجرای صادقی، دادستان اعلام کرده است برای اطمینان خاطر روز شنبه (6/9/95) موضوع تلفنی به آقای دکتر علی لاریجانی ریاست محترم مجلس شورای اسلامی لزوم حضور محمود صادقی در دادسرا اعلام شد.
حالا سؤال این است که چرا لاریجانی سکوت کرده است؟ چرا لاریجانی با
اینکه می‌دانست قوه قضائیه برای احضار متهم به دادسرا عزم خود را جزم کرده، هیچ عکس‌العملی
نشان نداده و عملاً با سکوت خود باعث این حواشی شده است؟
ای‌کاش آقای لاریجانی به‌جای عجله در تصویب برجام، عجله‌ای برای مجاب کردن صادقی و جلوگیری از حاشیه‌سازی این نماینده نوپا، می‌کرد، ماجرایی که دوباره در دستور کار ضدانقلاب و رسانه‌های حامی داخلی و خارجی‌اش قرار می‌گیرد.
چرا لاریجانی با سکوت خود، حاشیه امن و محتوای رسانه‌ای برای لجن پراکنی‌های به ظاهر خودی‌ها و رسانه‌ها ضدانقلاب مهیا کرده است؟
آیا لاریجانی فقط موظف است که در 20 دقیقه برجام را به تصویب برساند؟ آیا ایشان نمی‌توانست در 20 دقیقه یا بیشتر، به‌عنوان رئیس مجلس، به این نماینده بفهماند که به دلایل قانونی باید خود را در دادسرا حاضر کند و به سؤالات و ابهامات جواب دهد تا از این مسایل غیر اصلی کشور جلوگیری شود؟
آیا نباید رئیس مجلس این مسئله بدیهی را به نمایندگان گوشزد کند که کاری نکنند برای رسانه‌های ضد انقلاب محتوا و موج رسانه‌ای علیه قوا و نهادهای انقلابی نظام ایجاد شود؟ آیا مردم باید به جای امید بستن به قوه مقننه، قضائیه و مجریه، باید نگران اختلافات، ندانم کاری‌های آقایان و سخنگویی بعضی از نمایندگان مجلس برای ضد انقلاب باشند؟
آیا کیان مجلس برای آقای لاریجانی مهم نیست؟ چرا هیچ اسمی از رئیس مجلس در این حواشی و گردوخاک آقای صادقی به چشم نمی‌خورد و همه‌چیز علیه قوه قضائیه است؟ چرا هیچکس به نقش رئیس مجلس در این موضوعات اشاره نمی‌کند؟
اخیراً سکوت رئیس مجلس در موضوعات مختلف، دردسرهایی برای علی لاریجانی
به وجود آورده است: چندی پیش آیت‌الله لاریجانی درباره کوتاهی و سکوت نسبت به متهم
کردن رئیس قوه در مجلس گفت: من از رئیس‌جمهور که تمام‌قد به میدان آمد و قبل
رسیدگی حکم خود را داد تعجب میکنم. کاش عجله نمی‌کردید تا رسیدگی شود.
رئیس قوه قضاییه گفت: آیا اینکه گفتید برای حفظ حقوق اساسی مردم این
کار را کردید آیا برای رئیس قوه قضاییه صدق نمی‌کند. رئیس قوه قضاییه از مردم نیست؟
آملی لاریجانی گفت: لغو سخنرانی یک نماینده یک مسئله است اما شایعه علیه رئیس قوه را مسئول نبودید دفاع کنید؟ برای سخنرانی یک نماینده اظهار نگرانی کردید اما اینکه نماینده لیست امید که به نحوی به شما هم مرتبط است رئیس قوه را متهم کرده آن‌وقت شما وظیفه ندارید این مایه شرمساری نیست؟
وی تصریح کرد: این گلایه را از رئیس مجلس هم دارم اما ایشان منصفانه‌تر گفته است. عرض من به رئیس مجلس این است به رئیس قوه قضاییه در مجلس تهمت زدند و سکوت کردید.
چندی است که علی لاریجانی وارد حاشیه‌هایی در عرصه داخلی شده است که این موضوعات محتوای مناسب برای رسانه‌های ضدانقلاب تولید میکند و علی لاریجانی نیز به شکل شفاف، موضع خود را نسبت به غیرخودی‌ها و بعضاً ضدانقلاب مشخص نکرده است؛ رفتارهایی که اگر در کوتاه‌مدت به نفع لاریجانی باشد ولی قطعاً در بلند مدت به ضرر ایشان تمام خواهد شد.
به نظر می‌رسد رئیس مجلس آن‌قدر هوش سیاسی دارد که بتواند مسیر فراکسیون امید در مجلس ششم را تشخیص دهد، فراکسیونی که به‌تدریج در حال تبدلی به امید ضدانقلاب شده است و بعضی از نمایندگانش، بلندگو یا سخنگوی ضدانقلاب در تریبون مجلس و رسانه‌های داخلی شده‌اند، فراکسیونی که به نوعی راه نیاکانش در مجلس ششم را پیگیری میکند و لاریجانی در چنین شرایطی یا سکوت کرده و یا با مواضع مبهم، به پیچیده‌‌تر شدن حوادث کمک میکند.
