سرویس جهان مشرق - روز 4 ژانویه، دولت میانمار (برمه) گزارشی منتشر کرد که بر اساس آن«هیچ مدرک متقنی که دعاوی مطرح شده درباره پاکسازی نژادی علیه اقلیت مسلمان روهینگیا را تایید کند، وجود ندارد».

لیکن به نظر می رسد که کمیسیون تهیه کننده این گزارش- که توسط آنگ سان سو کی، مشهورترین چهره میانمار تشکیل شده است- تنها به حفظ وجهه خود در میان اکثریت بودایی کشور می اندیشد و کار چندانی با پی جویی حقیقت ندارد. آنگ سان سو کی، برنده جایزه صلح نوبل در سال 1991، وزیر خارجه فعلی و مشاور دولت میانمار است.

این گزارش، شواهد گسترده و متعدد از تجاوز به زنان روهینگیایی را رد می کند و درباره خبرهای مرتبط با قتل، آتش زدن، بازداشت های غیرقانونی و شکنجه این اقلیت مسلمان سکوت پیشه کرده است. به علاوه، این گزارش با مستمسک قرار دادن این مساله که هنوز جمعیتی از روهینگیایی ها در ایالت «راخین» در غرب میانمار زندگی می کنند.

 

دعاوی مطرح شده درباره «نسل کشی» را هم رد کرده است. همچنین به زعم این گزارش، چون ساختمان های اسلامی مانند مساجد ویران نشده اند، پس هیچ تخریبی هم علیه منازل و ساختمان های متعلق به روهینگیایی ها صورت نگرفته است. با این وجود، قراین مبنی بر پاکسازی نژادی، محکم و متعدد است.

مدارک پاکسازی نژادی

مقامات میانمار، خبرنگاران و ناظران را از ورود به ایالت راخین منع می کنند که این امر، تایید مستقل دعاوی مطرح شده را دشوار می کند. کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل، زید رعد الحسین گفت که ایجاد این محدودیت ها کوته بینانه، غیرسازنده و حتی از روی بی عاطفگی است. اما از این هم غیرقابل قبول تر، انکار کامل پاکسازی نژادی است که با وجود عدم امکان تایید مستقل، رویدادی آشکار است. پاکسازی نژادی را «تبعید جمعی یا کشتار جمعی یک گروه نژادی توسط گروه نژادی دیگر تعریف کرده اند» و این دقیقا چیزی است که در میانمار شاهد آن هستیم.

دولت بنگلادش اعلام کرده که در دو ماه گذشته حدود 50.000 روهینگیایی از مرزهای این کشور عبور کرده اند. به علاوه، از 2012 به این سو، حدود 170.000 مسلمان(عمدتا روهینگیایی» از میانمار گریخته اند. بسیاری از آن ها به چنگ قاچاقچیان انسان افتاده اند.

تصاویر ویدیوی منتشر شده که ظاهرا پیکرهای حدود 300 روهینگیایی را که توسط ارتش میانمار کشته شده اند، نشان می دهد. به علاوه، گزارش هایی وجود دارد که ارتش برمه شماری از شهروندان بی گناه مسلمان را به تلافی حملات شبه نظامیان روهینگیایی(که برای دفاع از خود دست به تشکیل گروه های مسلح زده اند) کشته است.

سازمان دیده بان حقوق بشر(HRW) گزارش داد که بین 10 تا 18 نوامبر 2016، 820 خانه در 5 روستای روهینگیایی به آتش کشیده شد(توسط بوداییان افراطی). به علاوه، این سازمان قبلا از طریق تصاویر ماهواره ای تایید کرده بود که 430 ساختمان متعلق به مسلمانان ویران شده است. این احتمال هم وجود دارد که تراکم پوشش های جنگلی، بخش هایی از ویرانی ها را در مناطق مسلمان نشین، در تصاویر ماهواره ای پوشانده باشد.

یک بیانیه منتشر شده توسط گروه حقوق بشری «Fortify Rights» فاش می کند که دولت میانمار حدود 120.000 مسلمان(عمدتا روهینگیایی) را در 40 اردوگاه محبوس کرده است. شرایط در اکثر این اردوگاه ها بسیار نامطلوب است و بیماری های گوارشی ناشی از آب آلوده و گرسنگی، محبوسان را رنج می دهد.

اکثریت بودایی علیه اقلیت مسلمان

بحران از ژوئن 2012 آغاز شد، زمانی که روابط میان اکثریت بودایی و اقلیت مسلمان بر سر ادعای تجاوز و شکنجه یک زن بودایی توسط روهینگیایی ها که به سرعت میان بودایی ها پخش شد، تیره گردید. خیلی زود شورش ها و درگیری ها به کل استان راخین گسترش یافت و دست کم 200 کشته و هزاران آواره به جای گذاشت. در این درگیری ها پلیس و ارتش میانمار یا سکوت پیشه کردند یا در کنار گروه های بودایی متعصب به سرکوب مسلمانان پرداختند. در سال های بعد، مصادیق خشونت، قتل، شورش، آتش زدن و ادعاهای تجاوز سیر صعودی داشت.

طبق گزارش های تاریخی، سابقه حضور روهینگیایی ها در برمه به قرن 8 میلادی می رسد. سازمان ملل ، این اقلیت را یکی از ستمدیده ترین اقلیت های دنیا معرفی کرده است. آن ها تا سال 1982 شهروند کامل برمه محسوب می شدند. در این سال حکومت نظامی این کشور، حق شهروندی آنان را سلب کرد.

دولت میانمار هنوز هم حق شهروندی را از آنان دریغ می کند. اکثریت غالب بودایی های ایالت راخین، این اقلیت را نه برمه ای، که «بنگالی» می خوانند. آن ها کل جمعیت روهینگیایی را مهاجرانی از کشور همسایه، بنگلادش، به حساب می آورند، که این شامل اجداد چندین نسل قبل تر این اقلیت هم می شود.

قفل سکوت «بانوی صلح»

تاکنون، آنگ سان سو کی، هیچ کار قابل ملاحظه ای برای بحران اسنانی جاری در میانمار صورت نداده است.به نظر می رسد که او، به قیمت نادیده گرفتن درد و رنج ده ها هزار مسلمان میانماری، جانب اکثریت بودایی کشور را گرفته است. مساله مهم تر این که او حتی از به کار بردن لفظ «روهینگیایی» هم برای این اقلیت تحت ستم خودداری می کند. این در حالی است که همکاران نزدیک او هم همان واژه «بنگالی» را برای مسلمانان این کشور به کار می برند که هم نشان تحقیر و هم بیگانه دانستن آن هاست.

در حالی که این برنده جایزه صلح نوبل، که به مدد تبلیغات گسترده غربی ها تبدیل به «اسطوره صلح و دموکراسی» در شرق دور شده است، مرتب از «شان و ارزش هر شخص انسانی» سخن می گوید، حتی از اذعان به هویت هموطنان روهینگیایی خود هم اباء دارد.