به گزارش مشرق، «علی انصاریان» بازیکن سابق فوتبال و بازیگر سینما و تلویزیون در مورد انگیزه حضور خود به عنوان تهیه کننده و بازیگر در عرصه سینما توضیح داد: من فیلم و سینما را با هنرمندانی چون ایرج قادری، بهروز وثوقی، فردین و سعید راد شناختم و اینها آدم هایی بودند که بازی آنها را همیشه دنبال می‌کردم چون نسل ما نسلی بود که همیشه به دنبال قهرمان بود و با قهرمان هم‌ذات پنداری می‌کرد. از قضا برنامه جمعه‌های ما این بود که صبح  به سینما لاله زار می‌رفتیم و یک فیلم می‌دیدیم و بعد ناهار می‌خوردیم و بعد برای تماشای بازی فوتبال به استودیوم می‌رفتیم.

 انصاریان به حضور بروس لی در سینما و تماشای فیلم‌های او، گفت: در همان شرایطی که هر هفته یک فیلم می‌دیدم، ورزشکار هنرمندی به نام بروس لی وارد سینما شد و همه جای دنیا را گرفت. بعد از او هم، آرنولد و فرانکی، جکی چان، جت لی و ... که همگی ورزشکار بودند و به سینما روی آورده بودند. در سینمای ایران نیز پای فردین و بیک ایمان وردی که ورزشکار بودند به سینما باز شد. این موارد داخلی و خارجی انگیزه خوبی در ذهن من ایجاد کرد که هنر و ورزش را جدا از هم نبینم.

 وی با بیان اینکه در آن زمان درصدد بوده کاری انجام دهد که خودش هم آن را دوست داشته باشد، اظهار کرد: البته من هنوز با موضوعاتی چون عاشق شدن دختر پولدار و پسر گدا وبالعکس کنار نیامده‌ام اما در این ژانر بزرگ شده‌ام، اما آدم‌هایی مثل فردین که قهرمان المپیک بوده را دیده‌ام که حال خوبی نسبت به آنها داشتم.

 در فیلم ها از چهره های ورزشی اسطوره نمی سازیم

بازیگر سریال تلویزیونی «پژمان» در ادامه با انتقاد از عدم اسطوره‌سازی از چهره‌های ورزشی در این سال‌ها، تصریح کرد: آدم‌هایی که نسبت به آنها حال خوبی داریم الگوها و اسطوره های ما در زندگی و کار هستند و متاسفانه در زمان خودشان مانده‌اند و بعد از آنها دیگر اسطوره‌ای وجود ندارد. سعید راد از نسل قبلی اسطوره های سینما و ورزش است که او هم خیلی کم کار می‌کند.

 وی به ورود خود به عرصه تلویزیون و سینما اشاره کرد و افزود: با فوتبال راهم را آغاز کردم و زمانی که دستم از نظر مالی پر شد انتخاب کردم تا در کارهایی که دوست داشتم حضور داشته باشم و فیلم بسازم.

 بهترین بازیگرهای سینمای جهان روزی چند ساعت ورزش می‌کنند

تهیه کننده و بازیگر فیلم سینمایی «هدیه» با بیان اینکه ورزش و سینما از هم جداناپذیر است، گفت: بهترین بازیگرهای سینمای جهان روزی چند ساعت ورزش می‌کنند، برای مثال برد پیت در «تروی» و بیشتر فیلم‌هایش بدنش از آمادگی خاصی برخوردار است. بنابراین باید بتوانیم سینما و ورزش را کنار هم قرار دهیم تا ترازویی میزان داشته باشیم و من در شرایط کنونی، سعی کردم در مورد کارهایی که انجام می دهم، فکر کنم. من اصلاً بلد نیستم پلی استیشن بازی کنم و مفهومی برایم نداشت اما تا دلتان بخواهد در اردوها، فیلم می بردم و می دیدم.

 وی، احترام به والدین و خانواده را از مهمترین هدف حضورش در آثار نمایشی دانست و در مورد گذراندن کلاس‌های آموزشی بازیگری بیان کرد: زیر نظر هیچ استاد بازیگری نبودم و من آدمی هستم که با نگاه کردن خیلی خوب یاد می‌گیرم و نقش‌هایم را با نگاه کردن به آدم‌ها یاد می‌گیرم.

 فیلم های ورزشی ما خنده دار هستند

بازیگر فیلم سینمایی «کلاف» در مورد اینکه غفلت سینمای ایران از نمایش تحرک بدنی و ورزش در فیلم‌های سینمایی و تلویزیونی و اینکه این موضوع به چه عاملی برمی‌گردد؟ گفت: فیلم‌هایی با موضوع ورزش فوتبال و کاراته و شمشیربازی ساخته شده است اما به جای اینکه مخاطب را به سمت ورزش سوق دهد بیشتر خنده‌دار است و هیچ چیز سر جایش قرار ندارد.

 وی با بیان اینکه تلویزیون و سینما بسیار می‌تواند بر ورزشکار کردن مردم و بالا بردن این روحیه در آنها تاثیر داشته باشد، خاطرنشان کرد: این تاثیرپذیری خیلی زیاد است چراکه خیلی از آدم‌ها به خاطر تماشای فیلم های راکی، بوکسور شده اند و به خاطر دیدن فیلم های بروس‌لی به سمت تکواندو، کاراته و کونگ فو روی آورده اند. هنوز که هنوز است ما در فیلم‌هایمان نمی‌توانیم صحنه هایی مثل تصادف را خوب به نمایش بگذاریم.

 بازیگر سریال «کیمیا» با تاکید بر اینکه فیلم های ایرانی برای طی کردن مسیر درست نیاز به یک سرمایه‌گذار دارند تا بتوانند روی برگشت سرمایه حساب کنند، گفت: فیلمسازان و هنرمندان از این نظر همیشه در هراس هستند. به جزء ارگان ها و سازمان های دولتی فعلاً هیچ شخصی در ایران پیدا نشده که با رقم های بالا روی فیلم ها سرمایه گذاری کنند.

 باشگاههای ورزشی بدهکار چطور می توانند روی فیلم سرمایه بگذارند؟

وی در پاسخ به اینکه آیا باشگاه های فرهنگی ورزشی در ایران می توانند روی تولید فیلم سرمایه گذاری کنند تا فیلم هایی با کیفیت ورزشی مناسب را شاهد باشیم؟ گفت: از نظر من، عنوان باشگاه‌های ورزشی در ایران فقط به صورت ظاهری «فرهنگی» است و فرهنگی در باشگاه‌ها رواج داده نمی شود و باشگاه هایی که بالای 70 میلیارد تومان بدهکار هستند چطور می توانند در یک فیلم 5 میلیاردی سرمایه گذاری کنند؟ باشگاه ها حتی برای تولید یک فیلم تبلیغاتی از خودشان هم مانده‌اند، مثل ماجرایی که برای مستند «از پرسپولیس تا میلان» پیش آمد.

 انصاریان در پایان سخنانش انجام کار فرهنگی و از جمله فیلم ساختن را کاری دلی برشمرد و گفت: بیشتر تهیه‌کننده ها از جیب خودشان برای ساخت فیلم هزینه می کنند و اگر پس از ساخت، فروش مساوی هزینه باشد، اتفاق خیلی خوبی افتاده است.