سرویس جهان مشرق - دانلد ترامپ در طی کارزار انتخاباتی خود و پس از پیروزی در انتخابات، باراک اوباما را به علت ابداع و ایجاد طرح‌هایی که به تصور وی به شدت به کشور و ملت آمریکا صدمه زده بود، محکوم کرد وی، در تمامی مدت فعالیت خود به عنوان یک نامزد جمهوریخواه، دموکرات‌ها و در راس آنها اوباما و هیلاری کلینتون را دچار فساد حکومتی دانست و توانست به عنوان یک غریبه بیرون از سیستم، توجه و نظر مردم زخم‌خورده آمریکا به خود جلب کرده و در نهایت شگفتی بر کرسی کاخ سفید بنشیند.
اما حقیقتی که بسیاری از تحلیلگران و حتی کارتونیست‌ها به آن پی برده و ورای پرده نقد و قلم، آن را به تصویر کشیده‌اند این است که هر دو حزب از یک آبشخور تغذیه شده و یک بازی را اما با دو نقاب رسمی پیش می‌برند. تجربه مردم ایران نیز در دوران تحریم‌ها نشان می‌دهد که دموکرات‌ها از تمامی توان خود در جهت اعمال فشار بر مردم کشورمان دریغ نکردند. در این گزارش به 6 دلیلی که دموکرات‌ها را با جمهوریخواهان می‌توان از یک قماش دانست، اشاره می‌شود.
1. بیش از 10 سال از زمان حمله آمریکا به افغانستان و عراق گذشته و آمریکا همچنان درگیر جنگ در مناطقی است که خود باعث بروز جنگ در آنها شده است. سیاست جنگ‌افروزی آمریکا در هر دو حزب جمهوریخواه و دموکرات یکی است. چه در دوران بوش دوم شاهد حمله این کشور به کشورهای دیگر بودیم و چه در زمان باراک اوبامای دارنده جایزه نوبل صلح. بوش، به افغانستان و عراق حمله کرد و
اوباما پاکستان، لیبی، یمن، و سومالی را مورد حمله قرار داد؛ حال چه بصورت مستقیم و چه در شکل جنگ نیابتی. سپس، با خلق داعش بحران سوریه را بوجود آورد و در کشتار 500 هزار انسان بی‌گناه نقش مهمی را ایفا کرد.
یک اندیشه سیستمیک در دو مغز: بوش جمهوریخواه و اوبامای دموکرات
2. هر دو حزب قادر به کنترل اساسی مخارج دولتی نیستند. 18 تریلیون و 960 میلیارد دلار بدهی آمریکاست و این رقم وحشتناک ناشی از یک عامل مهم در هر دو حزب است. کسری بودجه هم در دولت اوباما غوغا می‌کرد و هم در دولت سلف او بوش. عده‌ای معتقدند که بی‌مسئولیتی هر دو حزب اصلی آمریکا موجب خلق چنین حجمی از بدهی شده و کارشناسان دیگر بر این باورند که نظام خودرأی آمریکا به عنوان یک هژمون اصولا با قلدرمآبی علاقه‌ای به بازپس دادن بدهی‌‌های بین‌المللی خود ندارد؛ حال چه یک جمهوریخواه رییس‌جمهور این کشور باشد چه یک دموکرات.
از چپ به راست: جورج واکر بوش جمهوریخواه، باراک اوبامای دموکرات، جورج دابلیو بوش جمهوریخواه، بیل کلینتون دموکرات، و جیمی کارتر دموکرات
3. هر دو در تضییع حق مردم خود کم نمی‌گذارند. هنوز سوال مشهور مجری شبکه CNN را فراموش نکرده‌ایم که پرسید «چه وقتی یک حکومت می‌تواند مردم خود را بکشد؟». در نزد باراک اوباما و دیوانگان جنگ‌طلبی چون سناتور «جان مک‌کین» جمهوریخواه پاسخ به این سوال روشن است: هر وقت که صلاح بدانیم. آری، صلاح دانستن دولتمردان هر دو حزب را می‌توان در کارنامه فعالیت روسای جمهور آمریکا -خاصه زمان معاصر- به وضوح مشاهده کرد. سرکوب انواع جنبش‌های صلح‌طلب مدنی از جنبش سیاهان «مارتین لوترکینگ» گرفته تا جنبش مسلمانان «مالکوم ایکس» در دهه‌های 60 و 70 قرن بیستم دو نمونه از نمونه‌های بسیار خفقان و نادیده گرفتن حق مردم در دولت‌های جمهوریخواه و دموکرات است. کافی است که در گزارش‌های مستند و مستدل منابع آمریکا بررسی کنیم تا میزان کشتار سالیانه توسط پلیس این کشور و جانبداری روسای جمهور را دریابیم. فقط از آغاز سال 2015 تا 5 نوامبر همین سال، 1011 انسان توسط پلیس کشته شده‌اند که می‌توانید گزارش مستدل آن را از
اینجا و گزارش کشتار شهروندان را از
اینجا بخوانید. سکوت اوبامای دموکرات در مقابل کشتن یک نوجوان 16 ساله با پهپاد و یا کشتن یک کودک 6 ساله در مقابل دیدگان پدر توسط پلیس از جمله واکنش‌های تکان‌دهنده یک رییس‌جمهور در قبال حقوق شهروندی مردم خود بود.
سرکوب جنبش سیاهان در دوران ظلمانی نیکسون و فورد صورت گرفت و گرچه شرایط کمی عوض شده بود اما کارتر دموکرات و ریگان هم همچنان بر ادامه راه اصرار داشتند / از چپ به راست: جرالد فورد جمهوریخواه، ریچارد نیکسون جمهوریخواه، جورج واکر بوش جمهوریخواه، رانلد ریگان جمهوریخواه، و جیمی کارتر دموکرات
4. در زمان کارزار انتخاباتی اوباما و همچنین آغاز دوره‌اش، او هم همچون ترامپ که امروز وی را محکوم می‌نماید، جورج بوش را به انواع کارشکنی و بخصوص بی‌توجهی به حاکمیت قانون متهم می‌کرد. این در حالی است که اوباما هم همان راه و روش بوش را پیش گرفت. بوش و همپالگی‌هایش در پشت کردن به متمم چهارم و پنجم قانون اساسی که همانا عدم ورود به حریم خصوصی مردم و محاکمه عادلانه بود، به قانون پشت کردند. اوباما نیز قانون جدیدالابداعی به نام «قانون اختیار دفاع ملی» شمار بسیاری از بازداشت‌های غیرقانونی بخصوص در مورد اتباع خارجی را صورت داد و در جاسوسی از رهبران کشورهای دیگر و شنود غیرقانونی مکالمات تلفنی آنها که آلمان و فرانسه در راس آن بودند نهایت تلاش را به کار بست.
5. در دوران جورج بوش دوم، شورای امنیت سازمان ملل متحد (UNSC) با تحریک و دستور دولت بوش قطعنامه‌های ۱۷۳۷ را در دسامبر ۲۰۰۶، قطعنامه ۱۷۴۷ را در مارس ۲۰۰۷، و قطعنامه ۱۸۰۳ را در مارس ۲۰۰۸ به تصویب رساند. بوش، همچنین در ژوئن ۲۰۰۶ طبق فرمان اجرایی ۱۳۳۸۲ که به موجب آن دارایی‌های افراد مرتبط با برنامهٔ هسته‌ای ایران توقیف می‌شد، ایران را تحت تحریم قرار داد. اما بیشترین حجم از تحریم‌ها علیه ایران در دولت باراک اوباما صورت گرفت که می‌توان به قطعنامه ۱۹۲۹ شورای امنیت در ژوئن ۲۰۱۰، قطعنامه 1984 در 9 ژوئن 2011، قطعنامه 2049 در 7 ژوئن 2012، قطعنامه 2105 در 5 ژوئن 2013، و قطعنامه 2159 در 9 ژوئن 2014 اشاره کرد. همچنین «لایحه جامع تحریم‌ها، پاسخگویی و عدم سرمایه‌گذاری ایران ۲۰۱۰ (CISADA)» که توسط کنگره دارای اکثریت دموکرات در 24 ژوئن 2010 تصویب شد و در ۱ جولای ۲۰۱۰ توسط دولت اوباما امضا شد. همان لایحه‌ای بود که محدودیت‌ها بر ایران را شدیداً افزایش داد.
تهدید ایران توسط اوباما در سال 2009
از کارشکنی‌های دیگر دموکرات‌ها علیه ایران می‌توان به مخالفت شدید سناتور چاک شومر رهبر اقلیت دموکرات در سنا در قبال توافق هسته‌ای 1+5 با ایران اشاره کرد. وی، به عنوان ریش‌سفید و عضو ارشد دموکرات‌ها در 6 آگوست 2015 بیانیه‌ای صادر کرد که ضمن مخالفت شدید با توافق هسته‌ای، اظهار داشت:
«این توافق موجب باز شدن دست ایران اهریمنی می‌شود تا به اهداف شوم خود در منطقه برسد».
مستند کوتاهی از کارشکنی‌های شومر و دموکرات‌ها
6. یکی دیگر از خصوصیات مشترک بین جمهوریخواهان و دموکرات‌ها، هزینه‌کردهای شخصی به نام بخش خصوصی است. بخش اعظم مالیات مردم آمریکا صرف امور تجاری اعضای دو حزب می‌شود که نمونه بارز آن صرف 100 میلیارد دلار توسط بطور سالیانه برای حزب دموکرات طبق گزارش شبکه CBS است. دموکرات‌ها همگام با جمهوریخواهان بارها ثابت کرده‌اند که بر سر منافع خود با اسراییل، جانفشانی‌های بسیاری می‌کنند و
در هر گردهمایی سالیانه «آیپک» غایت ارادت خود به لابی بزرگ صهیونیسم را نشان می‌دهند که از آن دست می‌توان به رقابت حقیرانه نامزدهای انتخاباتی در هر دوره ریاست جمهوری آمریکا در آیپک، برای جذب آرای سرمایه‌داران صهیونیسم اشاره کرد.
نوآم چامسکی: «در آمریکا اساسا یک حزب وجود دارد. آن هم حزب تجارت است که دو شاخه دارد: دموکرات‌ها و جمهوریخواهان. به نوعی متفاوت نشان می‌دهند اما این گوناگونی را بر اصل سیاست‌های مشابه پیش می‌برند. روی هم رفته، با این سیاست‌ها مخالفم همانطور که اکثر مردم آمریکا مخالف‌اند».
منابع:
http://www.reuters.com/article/iran-nuclear-usa-timeline-idUSL2N1500R1
http://rare.us/rare-politics/rare-liberty/conservatism-today/7-ways-republicans-and-democrats-are-exactly-the-same/
http://dfat.gov.au/international-relations/security/sanctions/sanctions-regimes/iran/pages/iran.aspx
http://www.cnsnews.com/news/article/corporate-welfare-costs-taxpayers-almost-100-billion-fy-2012-cato-report-finds/policy-analysis/corporate-welfare-federal-budget
