گروه جهاد و مقاومت مشرق - حمید داودآبادی رزمنده و نویسنده دفاع مقدس در مطلبی نوشت:

چند ماهی بود که در کردستان بودم. عدم وجود امنیت، درگیریها، حوادث و اتفاقاتی که می افتاد، بدجوری اعصابم را به هم ریخته بود.
ماموریتمان که تمام شد، همه عجله داشتیم هر چه زودتر برگردیم تهران. قصدم این بود سریع بروم جنوب تا به عملیات بعدی برسم!
کردستان نَفَسم را گرفته بود. اگر می کشتنم، دیگر به کردستان بازنمی گشتم.

از ساعت 4 عصر، هیچ امنیتی در جاده ها نبود و غروب به بعد تا خود صبح، کل منطقه می افتاد دست ضدانقلابیون.
صد کیلومتری بین سقز تا سنندج فاصله بود. آن هم جاده ای کوهستانی که هر پیچ و گردنه اش برای کمین زدن عالی بود!
ساعت 4 بود که قصد حرکت کردیم. هر چه مسئولین سپاه گفتند نروید، از بس خسته و داغون شده بودیم، حاضر بودیم در کمین ضدانقلاب بیفتیم، ولی آن شب را دیگر تا صبح در سقز نمانیم!

حمید داودآبادی - نفر اول از راست / کردستان – سقز / پاییز 1362

در مسیر، پایگاه های ارتش با تعجب به اتوبوس ما 40 نفر، که فقط با یک وانت و تیربار دوشکا و در جلو و یکی در عقب حمایت می شد، نگاه می کردند.

به هر صورتی که بود در تاریکی شب وارد پادگان سنندج شدیم. صدای صلوات با نفس راحت در هم آمیخت.
از شادی نمی دانستیم چه کنیم. در پوست خود نمی گنجیدیم. الله اکبر ... خدایا شکرت ...
مهم این بود که دیگر داشتیم از کردستان می رفتیم! انگاری از جهنم نجات پیدا کرده بودیم! جهنمی که خود آمدن به آن جا را انتخاب کرده بودیم!

وقتی اتوبوس کنار آسایشگاه توقف کرد و از آن پیاده شدیم، چشمم به نوشته روی دیوار افتاد. در جا خشکم زد. یخ کردم. سردم شد. مات ماندم و مبهوت.
با خطی نه چندان قشنگ، جمله ای بسیار زیبا بر دیوار پادگان نوشته بودند که تنم را به لرزه انداخت: "اگر عاشق مردم کُرد نباشی، نمی توانی در کردستان خدمت کنی!
شهید محمد بروجردی فرمانده سپاه کردستان"