به گزارش مشرق، «معصومه طاهری» در یادداشت روزنامه «جوان» نوشت:
آن‌قدر سریال نساختیم که باعث شده تاریخ فراموش بشود و نسل جوان انقلاب با منافقین آشنا نشوند هر سال مستندها و گزارش‌های تکراری، روزهایی که با ترورهای خونین ماندگار شدند مانند هفت تیر یا هفته دولت که فقط با برپایی چند همایش و صرف هزینه، بدون هیچ خروجی قابل‌توجهی تمام می‌شوند و هر سال آزادانه و به راحتی منافقین بعد از انواع جنایاتی که انجام داده‌اند در فرانسه گرد هم می‌آیند و با مظلوم‌نمایی دم از حقوق بشر می‌زنند اما اعتراض خاصی در این باره صورت نمی‌گیرد تا افکار عمومی حقیقت را دریابند.
فرهنگ فقط گفتن و خواندن نیست، بلکه خواستن هم هست، رسانه‌های ما مجازات این افراد را باید بخواهند و پیگیر باشند نه‌تنها از خود آنها و حامیان به‌اصطلاح حقوق بشر و سازمان‌های بین‌المللی بلکه از دستگاه‌های خودمان نیز همین طور.
اگر سیستم فرهنگی ما فشل نبود اول از همه خودمان را توبیخ می‌کردیم که چرا ساکتیم و در مقابل خون ۱۷ هزار ایرانی بی‌گناه و مانور سیاسی و فرهنگی منافقین در پاریس که هر سال با هیاهوی زیادی برگزار می‌شود، دیپلماسی فرهنگی ما کاری نمی‌کند؟!
حقیقت آن است که ما در عرصه بین‌المللی هم آن‌گونه که باید و شاید دیپلماسی فرهنگی نداشته‌ایم و همان‌گونه که گفته شد رسانه‌های ما باید اول خودمان را نقد کنند که چرا در تاجیکستان دو بنیاد فرهنگی ما تعطیل می‌شود؟! چرا در قبال این همه شانتاژ خبری نهادها و سازمان‌های ما دست‌شان این‌قدر خالی است و متأسفانه گاه دست‌های‌شان پر از خوراک‌هایی برای منافقان است و فعالان ضدایرانی.
به جشنواره کن امسال نگاهی بیندازید، فیلم‌هایی در داخل کشور و با بودجه ملی تولید می‌شوند تا حرف‌های منافقان را در پاریس مهر تأیید بزنند و رسانه‌ای کنند. جشنواره مدافعان حرم یک ماه پیش در تهران برگزار شد ولی در بخش بین‌الملل به حد نصاب نرسید چراکه نهادهای بین‌المللی ما تقریباً هیچ کاری نمی‌کنند.
بله ما سایت‌ها و شبکه‌هایی داریم و رایزن‌هایی، اما محتوای آنها چیست؟! سایت‌ها بیشتر خبر ترجمه می‌کنند؛ خبرهایی که گاه ارزش محتوایی چندانی هم ندارند و برخی شبکه‌های ما حتی برای داخل کشور هم خوراک‌های‌شان بیگانه است. مثلاً آی‌فیلم به هر بهانه و به هر طریق فقط می‌خواهد آنتن خود را پر کند. رایزن‌های فرهنگی هم به نظر می‌رسد باید خارج از کشور خودمان به سؤال و جواب کشیده شوند؛ متأسفانه این یک حقیقت است که به بهانه صهیونیستی بودن فضای برخی از کشورها یا رسانه‌های آنها از نزدیک شدن به آنها دوری کرده‌ایم. صهیونیستی بودن بهانه خوبی است برای تنبلی‌ها و کم‌کاری‌های ما.
رئیس مرکز اسلامی فاطمه‌الزهرای برزیل چندی پیش درگفت‌وگو با «جوان» به همین موضوع اشاره کرده و گفته بود: وقتی وارد برزیل شدیم با تعدادی نکنید و نروید و نمی‌شود روبه‌رو شدیم که بعداً فهمیدیم برای فرار است عده‌ای از مسئولان این بهانه‌ها را می‌آورند !
این موضوع درباره بسیاری از فعالیت‌های بین‌المللی ما هم صدق می‌کند و در واقع سیستم فرهنگی ما به‌جای اینکه انقلاب را کمک کند اغلب مانند دیده‌بانی برای ترمز کشیدن انقلابیون شده است؛ انقلابیونی که برای دفاع از انقلاب اسلامی با کار فرهنگی حساب شده و عمیق به میدان می‌آیند. این حرف سنگینی بود که بشنویم در امریکای جنوبی و برزیل سیستم فرهنگی ما در عرصه بین‌الملل آن‌قدر سکوت کرده و به بهانه صهیونیستی بودن کاری کردند که در برزیل مردم، ایرانیان شیعه را همان داعش تصور کنند!
هنوز فراموش نکرده‌ایم که در بازی‌های جام جهانی ۹۸ وقتی تیم ملی ایران بازی داشت در همین فرانسه فیلم دروغین و ضد ایرانی «بدون دخترم هرگز» را در تلویزیون فرانسه پخش کردند البته ما اعتراض کردیم، ولی فایده نداشت درحالی‌که حبیب‌الله کاسه‌ساز می‌گوید: پس از پخش مستند ادواردو آنیلی دیگر آن فیلم ضد ایرانی پخش نشد، زیرا دست ما پر بود.
پاسخ آنهایی که می‌گویند نمی‌شود و نمی‌توانیم را همان شبی که منافقین آن گردهمایی کذایی را داشتند، جوانان آتش به اختیار کشورمان دادند، با همه محدودیت‌ها و ممنوعیت‌ها کمپین آتش به اختیارها در توئیتر طوفان به‌پا کرد و در کمتر از چند ساعت نه با دروغ و روبات، بلکه کاملاً حقیقی هشتک #IranHatesMEKضد سازمان منافقین ترند جهانی شد.
