متن این یادداشت به شرح زیر است: به ایام آغاز به کار دوره جدید مجمع عمومی سازمان ملل متحد نزدیک می‌شویم و امسال نیز همانند سال های گذشته جامعه جهانی با چالش های مهمی روبه رو است که بدون شک خط و مشی جو حاکم بر سخنرانی ها و فضای حاکم بر مجمع را به حواشی خواهد کشید.

کره شمالی و بحران هسته‌ای این کشور احتمالا جدی ترین بحث این مجمع خواهد بود. این بحران که اخیرا نیز به شدیدترین دوران خود رسیده است، بخش بزرگی از جامعه جهانی را درگیر خود ساخته است.

بعد از تهدیدات نظامی ایالات متحده علیه کره شمالی، رئیس جوان این کشور با انجام چندین آزمایش هسته ای و موشکی، قدرت نظامی باور نکردنی خویش را به رخ جهانیان کشید و بار دیگر با استفاده از ترفند " تهدید صلح جهانی به نفع خویش" برای فشار به سایر کشور ها و فشار این کشور ها بر ایالات متحد برای عقب نشینی در این قضیه گام بر میدارد. از طرفی دیگر ایالات متحده و هم پیمانانش در ماه های اخیر به علت فشار های سیاسی حامیان سنتی کره شمالی در شورای امنیت سازمان ملل متحد به نتیجه ی مطلوبی دست نیافتند و این بحران هر روز بیش تر از دیروز به نقطه ی انفجار خود نزدیک شده است.

به نظر می رسد کره جنوبی و ژاپن به عنوان همسایگان کره شمالی و اولین اهداف تهدید شونده از طرف این کشور عمده تمرکز فعالیت های دیپلماتیک خود را بر همین موضوع داشته باشند و محور اصلی سخنرانی های نمایندگان این دو کشور دعوت از جامعه ی جهانی برای اجماع علیه کره شمالی و تشویق سایر دولت ها برای اعمال مواضع سختگیرانه علیه کره شمالی در غیاب حق وتوی هم پیمانان این کشور باشد.

موضوع دومی که بدون شک مورد توجه روسای کشور های مختلف جهان قرار خواهد گرفت، مسئله ی درگیری و مبارزه با داعش است. هر چند به نظر می رسد داعش در حال سپری کردن آخرین روز های حیات فیزیکی خویش است، اما تهدیدات این جریان و ترس از عملیات های تروریستی احتمالی پراکنده در هر نقطه از جهان می تواند بهانه ای برای در صدر قرار گرفتن اهمیت این موضوع سیاسی امنیتی نسبت به سایر موارد گردد.

البته به نظر می رسد با توجه به حجم گسترده ی کشور هایی که مستقیم با این موضوع درگیر هستند (علاوه بر تمامی کشور های خاورمیانه )، تعداد قابل توجهی دیگری از رهبران جهانی این موضوع را محور اصلی سخنرانی های خود قرار دهند.

سومین چالش بزرگ فراگیر جهانی، برنامه ی صلح آمیز هسته ای جمهوری اسلامی ایران است. شاید اینطور به نظر رسد که این چالش صرفا به ایران و اعضای گروه 1+5 محدود شود اما با توجه دامنه ی گسترده ی مراودات اقتصادی ایران و کشور های جهان علی الخصوص در حوزه ی انرژی و ماهیت اقتصادی تحریم های 1+5، این مسئله می تواند در کانون توجه بساری از رهبران جهانی قرار گیرد.

تهدیدات پی در پی رئیس جمهور امریکا مبنی بر بر هم زدن برجام، دلیلی دیگر برای اهمیت این چالش جهانی است. دونالد ترامپ که از همان زمان مبارزات انتخاباتی برای کسب کرسی ریاست جمهوری ایالات متحده امریکا، بار ها به ضعف برجام و لزوم لغو آن اشاره کرده بود، اکنون با حملات متعدد به این توافق جهانی به دنبال لغو و بر هم زدن آن است؛ اما از آنجایی که این توافق بین المللی محصول اراده و زحمات طولانی مدت کشور های درگیر با آن است به نظر می رسد هیچ یک از طرفین تمایلی به بر هم زدن آن نداشته باشند و راهبرد ترامپ از بیان این نوع مواضع کسب دو هدف دیگر است.

اول با تهدید ایران و کشور های اروپایی نوعی باج خواهی بعمل آورد و پایبندی به برجام را مشروط به کسب منافع جدید نماید و دوم با ایجاد شرایطی خاص، ایران را مقصر اصلی برهم زدن برجام معرفی نماید و آن گاه با ایجاد تهدیدات ساختگی از طریق برنامه ی هسته ای ایران، صاحب منافع هنگفتی از جامعه ی جهانی به خصوص کشور های ثروتمند خاورمیانه شود. لذا در جریان برگزاری مجمع عمومی سازمان ملل متحد شاهد سخنرانی و اقدامات متعدد رهبران جهانی پیرامون این حوزه خواهیم بود.

نحوه ی تعامل و مجموعه حواشی مرتبط با عربستان سعودی نیز می تواند به عنوان چهارمین  ابر چالش سیاسی در سطح رهبران جهانی مورد بررسی قرار گیرد.

عربستان سعودی که در حال سپری کردن یکی از پر حاشیه ترین دوران حاکمیتی خود است، تبدیل به چالشی برای کشور های جهان شده است که اگر بگوییم رهبران جهانی حتی از رویارویی با سران این کشور در راهرو های سازمان ملل واهمه دارند، اغراق نکرده ایم! امروز رژیم سعودی یک طرف اکثر جنگ ها و آشوب های جهانی قرار گرفته است و موتور دستگاه جنگ افروزی این رژیم شبانه و روز در حال تکاپو است. جنگ یمن و جنایت های سعودی ها در این کشور، قطع رابطه با قطر و حواشی بوجود آمده پیرامون آن، پشتیبانی از تروریست های تکفیری حاضر در عراق و سوریه و استمرار ابعاد حقوقی و سیاسی فاجعه ی منا از جمله مواردی هستند که می تواند برخورد با این کشور در مقابل دیدگان رسانه ها و سایر رهبران جهانی حاضر در سازمان ملل متحد را تبدیل به یک ابر چالش سیاسی سازد.

پنجمین چالش بزرگ مقابل رهبران جهانی نیز احتمالا در حوزه ی مهاجرت ها رقم خواهد خورد زیرا امروز بحران های امنیتی بوجود آمده بواسطه ی مهاجرت ها در نقاط مختلف جهان با سرعت بالایی در حال افزایش است. مسلمانان میانماری و شهروندان سوری و افریقایی در اروپا از جمله موارد این موضوع هستند. مسلمانان میانماری که امروز تحت تاثیر بی سابقه ترین خشونت ها قرار گرفته اند مجبور به ترک خانه ها و کشور خویش هستند و آن عده نیز که قادر به مهاجرت نیستند محکوم به بدترین شکل ممکن مرگ هستند و این مسئله قطعا مورد توجه حداقل، کشور های اسلامی و کشور هایی که همواره ژست دفاع از حقوق بشر برای خود قائل هستند، قرار خواهد گرفت.

اما در بین شخصیت هایی از رهبران جهانی که مورد توجه رسانه ها و علاقه مندان دنیای سیاست قرار خواهند گرفت می توان در مقام اول به دونالد ترامپ رئیس جمهور ایالات متحده امریکا اشاره کرد که اولین تجربه ی حضور خود در سازمان ملل متحد را تجربه می‌کند. با توجه به سوابق چند ماه گذشته ی ترامپ از حضور در نشست های بین المللی و حواشی گاها عجیب شکل گرفته توسط وی، به احتمال زیاد این حضور ترامپ جنجال و حواشی بسیاری به همراه داشته باشد.

از دیگر شخصیت های موثر و جذاب در این نشست می توان به اردوغان رئیس جمهور ترکیه به علت حوادث بعد از کودتای سال گذشته در این کشور و سردی روابط با اروپا، حجت الاسلام و المسلمین حسن روحانی به علت اتفاقات پیرامون برجام و عزم جمهوری اسلامی ایران برای تعامل حداکثری با کشورهای جهان، آنگلا مرکل صدر اعظم آلمان به علت پر رنگ شدن نقش این کشور در اتحادیه اروپایی بعد از خروج بریتانیا، انریکه پنیا نیتو رئیس جمهور مکزیک به علت درگیری های اخیر با دونالد ترامپ و مون جه این رئیس جمهور کره جنوبی به علت تنش های گسترده ی اخیر با کره شمالی. اما پوتین مرد قهرمان این روز های رسانه های جهان در صورت ایراد سخنرانی در مجمع عمومی می توانست سهم بزرگی از فضای رسانه ای جهان را به خود اختصاص دهد که این اتفاق با عدم حضور پوتین رقم نخواهد خورد.