به گزارش مشرق، سیف‌الدین ابومحامد، محمد فرغانی از شاعران استاد قرن هفتم و هشتم هجری است. وی از اهالی فراغانه ماورالنهر بود که در دوره سلطه مغولان و ایلخانیان در آسیای صغیر می‌زیست. فرغانی به سعدی ارادتی تمام داشت و او را در شعر خود ستوده است و با آن استاد بزرگ مکاتبه داشت. وی در سال ۷۴۹ ق در شهر آقسرای ترکیه از دنیا رفت.
این شاعر شعری در سوگ امام حسین(ع) و یارانش سروده است که نشان از ادارت وی به آن حضرت دارد.
ای قوم درین عزا بگریید
بر کشته کربلا بگریید
با این دل مرده خنده تا چند
امروز درین عزا بگریید
فرزند رسول را بکشتند
از بهر خدای را بگریید
از خون جگر سرشک سازید
بهر دل مصطفی بگریید
وز معدن دل باشک چون در
بر گوهر مرتضا بگریید
با نعمت عافیت بصد چشم
بر اهل چنین بلا بگریید
دل خسته ماتم حسینید
ای خسته دلان هلا بگریید
در ماتم او خمش مباشید
یا نعره زنید یا بگریید
تا روح که متصل بجسم است
از تن نشود جدا بگریید
در گریه سخن نکو نیاید
من می‌گویم شما بگریید
بر دنییِ کم بقا بخندید
بر عالم پُر عنا بگریید
بسیار درو نمی‌توان بود
بر اندکی بقا بگریید
بر جور و جفای آن جماعت
یکدم ز سر صفا بگریید
اشک از پی چیست تا بریزید
چشم از پی چیست تا بگریید
در گریه بصد زبان بنالید
در پرده بصد نوا بگریید
تا شسته شود کدورت از دل
یکدم ز سر صفا بگریید
نسیان گنه صواب نبود
کردید بسی خطا بگریید
وز بهر نزول غیث رحمت
چون ابرگه دعا بگریید
