اگر وقت داشتید، یک روز سری به تمرین پرسپولیس بزنید. چند ساعت بیشتر زمان نمی‌خواهد. به ورزشگاه کاظمی بروید، یکی دو ساعت آنجا باشید، روی سکو بنشینید و تمرین پرسپولیس را ببینید. تمرینی که در آن برانکو حرف اول و آخر را می‌زند و البته دستیارهای او هم نقشی ویژه دارند. یکی مثل چوک بازیکنان را تمرین می‌دهد، پانادیچ وضعیت دروازه‌بان‌ها را زیر نظر می‌گیرد و البته کریم باقری هم گوشه‌ای ایستاده و بیشتر حواسش به حواشی است تا مسائل فنی.

کریم باقری در پرسپولیس چه نقشی دارد؟ شاید با تماشای تنها یک تمرین پرسپولیس از او ناامید شوید و پیش خودتان بگویید برانکو و همکارانش چندان به کریم باقری بها نمی‌دهند و در کارهای فنی از او استفاده نمی‌کنند. البته این موضوع درست است. کریم باقری نقش ویژه‌ای در تمرین پرسپولیس و طراحی آن ندارد. او یک گوشه می‌ایستد، عملکرد بازیکنان را می‌بیند و در نهایت شاید کنزی بچیند یا در فوتبال درون تیمی یک کاور بپوشد و برای دقایقی پا به پای سایر بازیکنان بازی کند.

این مهم‌ترین کار کریم باقری در پرسپولیس است. فعالیت باقری در تمرین پرسپولیس، شاید کار فوق‌العاده‌ای نباشد و بی‌تاثیر در بخش فنی اما وجود او برای این تیم یک غنیمت بزرگ است. وجود مردی که سال‌ها کایپتان تیم ملی بوده، بازوبند کاپیتانی پرسپولیس را بر بازو بسته و البته سابقه بازی در بوندس‌لیگا و لیگ برتر انگلیس را در کارنامه دارد.

باقری بازیکنی برای چند نسل قبل نیست. اوج فوتبال او در دهه 70 و 80 رقم خورده. یعنی بازیکنانی که در پرسپولیس حضور دارند، جملگی توانایی‌های او را در زمین مسابقه دیده‌اند و به اینکه بازیکن بزرگی بوده ایمان دارند. پس حرف‌شنوی از او را در دستور کار قرار می‌دهند و هرگز در مقام پاسخگویی به او بر نمی‌آیند. اینها نکات مثبتی است که کریم باقری با خود به همراه دارد. یک مربی 44 ساله که شاید از نظر فنی توانا نباشد اما حضورش برای پرسپولیس نیاز است.

کریم باقری با این رزومه، اگر فقط در تمرین حاضر باشد می‌تواند بخش اعظمی از حواشی را مدیریت کند، جلوی یاغی‌ها بایستد و برای آنها قد علم کند. هیچ یک از بازیکنان پرسپولیس افتخاراتی به اندازه کریم باقری ندارند و همین مساله مهمی است که به مربی پرسپولیس اجازه می‌دهد در صورت دیدن خطا، بازیکن را مواخذه کند و از او جواب بخواهد.

یکی از رازهای موفقیت پرسپولیس، وجود کریم باقری است. او بدون اینکه کسی بداند، حواشی را مدیریت می‌کند و اجازه نمی‌دهد خیلی از آنها رسانه‌ای شوند. در استقلال اما خبری از حضور یک دستیار ایرانی و بزرگ که بازیکنان از او حرف‌شنوی داشته باشند، نیست. در دوره‌ای که منصوریان سرمربی استقلال بود، محمد خرمگاه و علی چینی دستیار او بودند و حالا هم قرار است سیروس دین‌محمدی و بیژن طاهری کنار شفر باشند و روی نیمکت بنشینند. البته که هنوز حضور این دو مربی قطعی نشده و فعلا در حد حرف باقی مانده.

دین محمدی یا بیژن طاهری، کدام یک می‌توانند نقش کریم باقری را در استقلال اجرا کنند؟ آیا کاریزمای برخورد با بازیکنان استقلال را دارند؟ به‌عنوان نمونه اگر مهدی رحمتی را مورد مواخذه قرار بدهند، آیا او از آنها حرف‌شنوی خواهد داشت؟ آیا تره هم برای حرف آنها خرد خواهد کرد؟ یا همینطور امید ابراهیمی، خسرو حیدری و پژمان منتظری.

استقلال مبصر می‌خواهد. یکی که برای همین نسل یا یکی دو نسل قبل باشد، بازیکنان او را بشناسند و حرف او را بخوانند. وقتی از آنها جواب خواست، سرشان را پایین بیندازند و پاسخگو باشند. غیبت چنین فردی در استقلال بخصوص در دوران حضور منصوریان بارها به چشم آمد. نمونه‌اش هم اتفاق‌هایی بود که برای مهدی رحمتی رخ داد یا در رابطه با اختلاف منصوریان و کاوه رضایی به‌وجود آمد.

استقلال اگر فصل قبل یا همین فصل یک بزرگتر روی نیمکت داشت، هرگز در دام این حواشی گرفتار نمی‌شد. البته بهتاش فریبا بود اما نسل جدید او و بازی‌هایش را به یاد نداشتند و نمی‌دانستند چه مرد بزرگی است. به همین دلیل حرف او را چندان نمی‌خواندند.

استقلال اگر می‌خواهد با شفر به موفقیت برسد، باید یک مربی جذب کند که هم در کار فنی با تجربه باشد و هم نقش مبصر را به بهترین شکل ممکن اجرا کند. وجود یک مربی با این خصوصیات شاید بتواند برخی از مشکلات استقلال را حل کند. مشکلاتی که از مدت‌ها قبل گریبان استقلال را گرفته و البته مدیران باشگاه هرگز برای رفع آن قدمی بر نمی‌دارند.