او پیراهن خوش یمن تیم ملی ایران را به تن کرد که در چهار جام جهانی قبلی بر تن بازیکنان موثر تیم ملی بوده است. در سال 1978 حسن نظری، در سال 98 نادر محمدخانی و در دو جام جهانی 2006 و 2014 آندرانیک تیموریان این لباس را پوشیدند. جالب است که این سه بازیکن در تمام سه بازی تیم ملی در جام‌های جهانی بازی کرده‌اند. حالا سامان قدوس با این پیراهن موثر کارش را با تیم ملی ایران آغاز کرد.

در نخستین نمایش، قدوس دچار نوعی سرگردانی و عدم هماهنگی طبیعی با روش بازی و دیگر بازیکنان بود. البته کی‌روش در این بازی تیمی جدید و تقریبا ناهماهنگ را به میدان فرستاده بود و شاید اگر قدوس به ترکیب تیمی که در بازی‌های رسمی به میدان می‌رفت، اضافه می‌شد خیلی راحت‌تر می‌توانست با روش بازی و تاکتیک‌های تیمی هماهنگ شود. با وجود این او حتی در این شرایط نشان داد بازیکنی با سطح توانایی مناسب است و می‌تواند در بازی‌های بین‌المللی مهم تیم ملی مهره‌ای تاثیرگذار باشد.

سامان قدوس در ابتدای بازی در پست وینگر راست بازی کرد و شاید همین باعث شده بود که سمت راست تیم ملی عملکرد بهتری از سمت چپ داشته باشد.

 او در بخش هجومی تیم ملی در بازی برابر توگو تنها بازیکنی بود که توانایی نفوذ و بازی ترکیبی در سمت راست را داشت و بیشتر حملات موثر تیم ملی نیز در نیمه اول از همین سمت رقم خورد. البته او مثل دو مهاجم دیگر تیم ملی سیال و در حرکت بازی می‌کرد و با جابه‌جایی سعی داشت در نقاط مختلف زمین حضور داشته باشد. در نیمه دوم اما مهاجم شماره 14 و جدید تیم ملی نوع و سبک بازی‌اش را در تیم ملی ثبت کرد.

او با سرعت و تکنیک بالا از سمت چپ به مرکز زمین زد، با یکی دو حرکت بدن خودش را پشت محوطه جریمه رساند و از همانجا با یک شوت محکم توپ را به سمت دروازه شلیک کرد. دروازه‌بان توگو توپ را دفع و توپ برگشتی را کریم انصاری‌فرد تبدیل به گل کرد. برای اینکه بدانیم این گل چقدر تحت تاثیر سبک و توانایی‌های بازی قدوس است کافی است به فیلم گل‌های این بازیکن در فصل اخیر رقابت‌های فوتبال باشگاهی نگاه کنیم.

 او با سرعت، توان بدنی، تکنیک و قدرت شوتزنی بالایش گل‌های زیبا و مهمی را از پشت محوطه جریمه و بعد از حرکت پا به توپ از میانه‌های زمین به ثمر رسانده است. گل اول تیم ایران در برابر توگو نیز از آن گل‌هایی بود که امضای سامان قدوس را می‌توان پای آن دید.

سبک بازی سامان قدوس انگار همانی است که کارلوس کی روش می‌خواهد. همه می‌دانند روش بازی تیم ملی براساس دفاع و ضدحمله است و آنچه مشخص است اینکه در جام جهانی و رقابت با تیم‌های بزرگ این روش به شکل تام اجرا خواهد شد. به همین دلیل است که سرمربی تیم ملی همواره بازیکنانی را انتخاب می‌کند که در دو بخش تدافعی و تهاجمی کارکرد متعادلی داشته باشند.

حضور نداشتن بازیکنانی مثل سروش رفیعی یا محسن مسلمان در تیم ملی نیز می‌تواند ریشه در همین تفکر کی‌روش داشته باشد که بازیکنانی را می‌خواهد که با قدرت بدنی بالا بتوانند در زمان دفاع و البته ضدحملات نقش موثری ایفا کنند. سامان قدوس همان بازیکن است.

 بازیکنی با سرعت بالا و توان بدنی و تکنیک مناسب که نه تنها در ضدحملات می‌تواند نقشی ویرانگر را برای حریفان بازی کند در عین حال می‌تواند در ساختار تدافعی تیم نیز جایگاه ویژه‌ای داشته باشد.