وی ادامه داد: این‌که برخی در بیرون و در آمریکا استدلال می‌کنند که ایران از روح توافق پیروی نمی‌کند بی‌معنی است و واژه "روح" جایگاه حقوقی ندارد. در عین حال منصفانه است گفته شود که بسیاری از اقدام‌های ایران در منطقه غیر قانونی است. پس بیان آن‌که این اعمال موجب نگرانی می‌شود نباید زمینه‌ساز اعمال مجدد تحریم‌ها باشد.

همچنین بازنگری مجدد برجام برای تمدید مدت زمان برخی از محدودیت‌های آن، بیشتر مزاحم کار بازرسی‌ها است و موجب سرپوش نهادن بر گسترش برنامه‌های موشکی ایران می‌شود. البته در عمل نیز این کار کاملا غیر قابل اجرا است زیرا ایران و بیشتر (یا همه) امضا کنندگان برجام این درخواست‌ها را رد می‌کنند.

ریچارد هاس سپس نوشت: این توافق نتیجه یک تلاش جمعی بود. یکجانبه‌گرایی آمریکا در حال حاضر می‌تواند شکل دهی جبهه مشترک علیه ایران را در آینده بسیار دشوارتر کند.

در اینجا نیز یک مشکل فوری نیز وجود دارد. اگر آمریکا اقدام‌هایی کند که باعث رفع مشکل برجام شود و ایران نیز فعالیت‌های هسته‌ای را از سر گیرد یک «بحران» در زمانی که ایالات متحده درگیر کره شمالی است، ایجاد می‌شود.

از دیدگاه نویسنده، تمرکز کوتاه مدت بر سخنان و اعلامیه‌ها و نه «رفتار ایران» اشتباه است. زیرا در کوتاه مدت جهان باید با ایران که به یک قدرت مبدل شده و در پی بازسازی مناطق بزرگ خاورمیانه است مقابله کند. پس آنچه که نیاز است سیاست محاصره ایران در سراسر منطقه از جمله حمایت از کُردها در شمال عراق و سوریه و همچنین گروه‌های دیگر و کشورهایی است که علیه ایران فشار می‌آورند.

در بلندمدت نیز چالش برخورد با نقص‌های برجام، به ویژه شروط زوال‌پذیر آن است. توافق هسته‌ای تنها مسئله هسته‌ای را «متوقف» و نه رفع کرده است. مفاد مهم توافق در هشت یا سیزده سال منقضی می‌شود و در آن زمان بازرسی‌ها مانع از اجرای بسیاری از پیش شرط‌های برنامه هسته ای ایران در ساخت سلاح اتمی نمی‌شود.

در خاتمه این یادداشت آمده است: نمی‌توان چون برخی تصور کرد که اهداف و رفتار ایران در طول 10 یا 15 سال آینده معتدل شود.

بدین ترتیب، با یک ایران جاه طلب و قدرتمند با طیف وسیعی از چالش‌های دیگر در خاورمیانه مواجه خواهیم شد که بدون برجام این چالش‌ها دشوارتر خواهند شد.