به گزارش مشرق، در فوتبال ایران تا تیمی موفق می شود همه عامل را سرمربی می بینند و وقتی هم تیمی ناکام می شود همه به سرمربی حمله می کنند که این طرز تفکر شک نکنید غلط است و در فوتبال حرفه ای جایگاهی ندارد.
امروز اگر تیم ملی نوجوانان در جام جهانی می درخشد و تا مرحله یک چهارم نهایی بالا می آید البته که به خاطر هوش و ذکاوت عباس چمنیان در مربیگری بوده اما پازل های دیگری هم در کنار عباس چمنیان بودند که در این موفقیت نقش آفرینی کردند. یک مربی تاپ هیچ وقت نمی تواند با یک تیم بد موفق شود.
در موفقیت تیم ملی نوجوانان حمایت های فدراسیون فوتبال نقش داشته. نمونه اش برگزاری اردو در اسپانیا و انجام بازی دوستانه با تیم های فرانسه و مکزیک پیش از شروع جام جهانی که هر دو بازی با پیروزی ایران همراه بود.
می خواهیم بپردازیم به تیم ملی جوانان. تیمی که در اردن و در مصاف با تیم ملی این کشور، سوریه و فلسطین موفق عمل نکرد و نتوانست جواز حضور در جام ملت های جوانان آسیا در اندونزی را به دست بیاورد و بالطبع جام جهانی 2019 را هم از دست داد و این بزرگ ترین ضربه به تیم ملی نوجوانان بود. تیمی که در جام جهانی تا مرحله یک چهارم نهایی بالا آمد و از این پس باید در رده سنی جوانان بازی کند. اما کو تورنمنت؟
آیا تنها فرهاد پورغلامی مقصر این ناکامی بوده؟ به واقع خیر.
این تیم یعنی تیمی که فرهاد پورغلامی به دست گرفته بود یکی دو ماه بود که تشکیل شده بود! البته نه توسط فرهاد پورغلامی و دستیارانش. نفراتی بودند که استعدادیاب های فدراسیون فوتبال آنها را شناسایی کرده بودند و در اختیار فرهاد پورغلامی قرار دادند! این خود یک تصمیم اشتباه است. نگاه استعدادیاب ها قابل احترام اما در کجای دنیا استعدادیاب ها تیم سازی می کنند؟ در کجای دنیا می شود تیم ملی را یکی دوماهه ساخت؟
تاریخ برگزاری بازی های مقدماتی جام ملت ها (گروه e) که البته ابتدا قرار بود در مشهد برگزار شود و بعد به اردن رفت از ماه ها پیش مشخص بود. دقیقا از خیلی وقت پیش. اما تیم در فاصله یک دو ماه مانده به آغاز بازی ها تشکیل شد! آنهم اشاره کردیم تیمی که سرمربی تیم ملی نرفت بازی ها را ببیند و نفرات را تعیین کند. تیمی بود که استعدادیاب های فدراسیون فوتبال تعینش کرده بودند! نگاهی که پیش تر امیر حسین پیروانی – سرمربی قبلی تیم ملی جوانان آن را نپسندیده بود و تاکید کرده بود تیمی می سازد که خودش آن را انتخاب کند.
امروز اگر تیم های ملی فوتسال و فوتبال ساحلی امان موفق اند به این خاطر است که همیشه دایرند اما متاسفانه تیم های ملی پایه همیشه یکی دو ماه پیش از شروع بازی ها دایر می شوند که این یک اشتباه محض است. نمونه اش پیش از این تیم زیر 23 سال. یک ماه پیش از شروع بازی ها در بیشکک به امیر حسین پیروانی گفته شد با تیم زیر 20 سال در این بازی ها حاضر شود و 4 بازیکن کمکی زیر 23 سال را هم همراه خود ببرد. تیم با تمرینات نصف و نیمه و تنها با یک بازی تدارکاتی عازم بیشکک شد و در غیاب بازیکنان استقلال در برابر عمان شکست خورد و حذف شد و به همین بهانه بهمراه تیم 2020 کنار گذاشته شد.
امیر حسین پیروانی اگر مربی خوبی نبود چطور در بازی های مقدماتی جام ملت ها در مشهد تیمش 15 گل به اردن – کویت و نپال زد و گلی نخورد. چطور در جام ملت ها در گروه قطر قهرمان دوره قبل ژاپن صعود کرد و در نهایت با شکست ازبک بعد از 16 سال جهانی شد و در جام جهانی هم بعد از 4 دهه پیروز شد. بی شک اگر تیم ملی جوانان با تمرین بیشترو با بیش از یک بازی تدارکاتی با سنگال مهیای حضور در جام جهانی می شد چه بسا بهتر نتیجه می گرفت.
امروز تیم ملی جوانان در جام جهانی 2017 که می توانست در مقدماتی المپیک تیم 2020 ما باشد فراموش شده و اصلا تمرین نمی کند. حتما این بار هم در فاصله یکی دو ماه مانده به بازی های مقدماتی المپیک تیم ملی امید را تشکیل می دهیم و اگر مثل همیشه شکست بخوریم سرمربی را سیبل می کنیم.
نه همه تقصیرات به گردن فرهاد پورغلامی نبود. ما برای اینکه تیم ملی نوجوانان – جوانان و امید موفقی داشته باشیم تیم هایمان باید همیشه دایر باشند نه اینکه یکی دو ماه پیش از شروع بازی ها آنها با کمک استعدادیاب ها تیم بسازیم و در اختیار مربی قرار دهیم. اینطوری حتی اگر از بازی های مقدماتی هم صعود کنیم در نهایت موفق نخواهیم بود.
