به گزارش مشرق، باشگاه‌های فوتبال ایران هیچوقت علاقه چندانی به بایگانی شماره‌های تاریخی نشان نداده‌اند اما گاهی امتحان‌های شکست‌خورده متوالی آن‌ها را وادار کرده که برای مدتی یک شماره را به محاق بسپارند. بعد از بیت‎سعید تا مدت‌ها شماره هفت در استقلال مشتری پیدا نخواهد کرد اما این فقط استقلالی‌ها نیستند که چیزی به نام شماره نحس دارند. اعتبار دادن به سحر و طلسم، با روح منطق و سختکوشی در تضاد است اما همه فوتبالی‌ها، همیشه مقادیری از خرافات را با خودشان حمل می‌کنند. علاوه بر این، بر تن کردن یک شماره خاص، نوع نگاه به یک بازیکن را تغییر می‌دهد و بعضی از فوتبالیست‌ها، هرگز زندگی در فشار را یاد نگرفته‌اند.

مثل استقلال، عدد هفت به پرسپولیسی‌ها هم وفادار نبوده . این شماره نام علی پروین را برای قرمزها تداعی می‌کند اما همه فوتبالیست‌هایی که در سال‌های گذشته وارث شماره سلطان قرمزها بوده‌اند، خیلی زود به بن‌بست نزدیک شده‌اند. هفت، قربانیان زیادی در پرسپولیس گرفت. اواسط دهه هفتاد، «حامد کاویانپور» و «حمید استیلی» خیلی زود از انتخاب این عدد پشیمان شدند و شماره‌های دیگری برای خودشان انتخاب کردند. آرزوی بزرک پروین، رسیدن شماره 7 به تنها پسرش بود. «محمد پروین» اما حتی به استانداردهای پدرش نزدیک هم نبود و در اوج جوانی با فوتبال خداحافظی کرد. ماجرا زمانی عجیب‌تر شد که شماره هفت در اختیار میثم سلیمانی قرار گرفت. بازیکنی که به محض دریافت این پیراهن تاریخی، مصدوم شد و حتی نتوانست در یک مسابقه نیز برای سرخپوشان به میدان برود. «حسین بادامکی» و «حمید علی عسکری» بازیکن دیگری به شمار می‌رفتند که از نحوست هفت فرار کردند و به اعداد 11 و 26 پناه بردند.

با «سروش رفیعی» به نظر می‌رسد هفت بالاخره صاحب مطلوب‌اش را پیدا کرده است. همه روایت‌های مربوط به این شماره اما موجب شده بود خانواده این بازیکن به شدت نگران پیراهن طلسم‌شده سروش باشند. رفیعی بعد از اولین بازی برای تیم برانکو، اعتراف کرد که خانواده‌اش با پوشیدن پیراهن هفت پرسپولیس مخالف بوده‌اند. سروش دوران بدی را در لباس قرمز سپری نکرد اما در پرسپولیس به کیفیت گذشته‌اش نرسید و در همین باشگاه بود که ناگهان از فهرست بازیکنان مدنظر کارلوس کی‌روش برای تیم ملی خط خورد. بعد از سروش رفیعی، هیچ بازیکنی ریسک پوشیدن شماره هفت پرسپولیس را نپذیرفت اما تنها این عدد نبود که پوشیدن‌اش به ریسک‌کردن نیاز داشت.