به گزارش مشرق، «سید رحیم نعمتی» در یادداشت روزنامه «جوان» نوشت:

امریکا کمتر از دو روز پس از حمله هوایی به نیروهای سوری در نزدیکی شهر دیرالزور سعی دارد به هر نحو ممکن آن حمله را توجیه کند. آن حمله در ساعات اولیه روز پنج‌شنبه هشتم فوریه اتفاق افتاد که جنگنده‌های امریکایی تحت پوشش ائتلاف ضد داعش به ستونی از ادوات و نیروهای سوری و متحدانش حمله کردند. یک مسئول بلندپایه امریکایی در ساعات اولیه بعد حمله گفت: بیش از ۵۰۰نظامی و شبه‌نظامی با پشتیبانی توپخانه و تانک‌های ارتش سوریه و مجهز به سامانه‌های موشکی در هشت کیلومتری شرق خط فاصل میان نیروهای سوریه دموکراتیک و نیروهای دولتی در حال حرکت بودند که مورد حمله هوایی قرار گرفته و دست‌کم ۱۰۰ نفر از آنها کشته شدند. این مسئول حمله هوایی به آن نیروها را اقدامی دفاعی خواند اما بعد از نامه اعتراضی دولت سوریه به سازمان ملل و سخنان لاوروف و به خصوص اینکه معلوم شد ادعای امریکایی‌ها در مورد هماهنگی با روسیه در مورد این حمله خلاف واقع بوده، وزیر دفاع امریکا مجبور شد باز ادعای دفاع از خود را برای توجیه آن حمله تکرار کند و بگوید:«آن حمله برای دفاع از خود بود. ما قصد نداریم درگیر جنگ داخلی در سوریه شویم.»

این توجیه جیمز ماتیس نشان می‌دهد که امریکایی‌ها متوجه پیامد سنگین آن حمله شده‌اند چرا که نامه اعتراضی دولت سوریه به سازمان ملل به لحاظ حقوق بین‌الملل موجه بوده و می‌توان آن را سندی در سازمان ملل حاکی از تجاوز نظامی امریکا در سوریه قلمداد کرد که می‌تواند در حکم جنایت جنگی این کشور به شمار بیاید. علاوه بر این، سخنان وزیر خارجه روسیه برای امریکایی‌ها نمی‌تواند بدون پیامد باشد. سرگئی لاوروف با گفتن اینکه امریکا در سوریه به سمت تجزیه این کشور می‌رود، دیدگاه مسکو را نسبت به سیاست و برنامه امریکا در سوریه بر مبنای این موضوع بیان کرد در حالی که تا به حال مقامات روسی سعی داشتند از طرح این موضوع آن هم به این میزان از صراحت خودداری کنند.

در واقع، روسیه از زمان ورود نظامی به سوریه از سپتامبر ۲۰۱۵ سعی داشت امریکا را به همکاری نظامی در این عرصه دعوت کند و در عمل هم خط تماس‌هایی بین دو طرف در این جهت برقرار شد. روسیه به این روش به دنبال رویارویی با امریکایی نبود و حتی وقتی که جنگنده‌های امریکایی دو سال قبل به نیروهای ارتش سوریه در اطراف فرودگاه دیروالزو حمله کردند یا وقتی که امریکا با موشک‌های تام‌هواک در آوریل ۲۰۱۷ به پایگاه هوایی الشعیرات سوریه حمله کرد، روسیه سعی کرد خود را در مقابل امریکا قرار ندهد هرچند که از آن حملات انتقاد می‌کرد. حالا این واکنش لاوروف می‌تواند روسیه را به سمت تقابل با امریکا بکشاند و به همین جهت است که هدر ناوئرت، سخنگوی وزارت خارجه امریکا، علاوه بر ماتیس سعی در توجیه حمله امریکا داشته. وی می‌گوید: «واشنگتن برای تجزیه سوریه برنامه‌ای ندارد و تنها هدف امریکا برای حضور در سوریه نابودی داعش است.»

روشن است که ادعای ماتیس یا ناوئرت در مورد مبارزه با داعش یا دفاع از خود صرف لفاظی برای توجیه آن حمله است و واقعیت را باید در ورای این نوع ادعاها دید.

این حمله امریکا در مقطع فعلی پیام روشنی به ترکیه می‌دهد که اگر به فکر ادامه عملیات شاخه زیتون است و به خصوص اینکه بخواهد ماشین جنگی خود را به سمت منبج حرکت بدهد، امریکا ساکت نمی‌شود و برای دفاع از نیروهای دموکراتیک سوریه حاضر به انجام این نوع حملات است.

این پیام با رد و بدل شدن برخی سخنان تحریک‌آمیز از سوی دو طرف و به خصوص سخنان اخیر رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور ترکیه، قابل توجیه است که در مورد حضور مستشاران امریکایی در منبج هشدار داده بود و از قصد جدی خود برای حرکت ماشین جنگی‌اش به سمت منبج گفته بود، حتی اگر آن مستشاران در آنجا باشند.

از سوی دیگر، امریکا با این حمله هم به روسیه و هم سوریه هشدار می‌دهد که نیروهای دموکراتیک سوریه خط قرمزش هستند و هر جا که این نیروها حضور داشته باشند با جدیت تمام از آنها دفاع می‌کند. روشن است که این پیام همخوان با قوانین و قواعد بین‌المللی نیست و مدعای نامه سوریه به سازمان ملل مبنی بر تجاوز نظامی امریکا به خاک کشورش و ارتکاب جنایت جنگی با این حمله توجیه‌پذیر است.

این چیزی نیست که امریکایی‌ها ندانند اما سعی می‌کنند با این نوع لفاظی‌ها مثل آنچه ماتیس یا ناوئرت می‌گویند از ابعاد حقوقی و سیاسی عمل خود بکاهند اما باز نمی‌توانند واقعیت امر را بپوشانند که با حمایت نظامی در این سطح از نیروهای دموکراتیک سوریه در عمل سرزمین‌های تحت تصرف این نیروها را از کل سوریه جدا کرده‌اند.

این چیزی جز تجزیه سوریه نیست که امریکا در عمل انجام داده و تنها با توسل به زور به کار خود ادامه می‌دهد و نابودی داعش در سوریه هم باعث شده توجیه مبارزه با این گروه هم برای امریکا جز ادعایی نخ‌نما چیز دیگری نباشد. امریکا به این نحو دور جدیدی از تقابل را در سوریه رقم می‌زند که خواه ناخواه باعث کشیده شدن ارتش سوریه و متحدینش و حتی روسیه به تقابل با آن است و خط قرمزی که به نام نیروهای دموکراتیک سوریه کشیده، نمی‌تواند برای مدت طولانی پایدار بماند.