به گزارش مشرق، یافته‌های دو پژوهش مرتبط، علاقه مضاعفی را برای پژوهش به همراه آورده است که به ارائه‌دهندگان خدمات بهداشتی کمک خواهد کرد تا ارتباط‌ها را بهتر درک کرده، روش‌های مداخله‌ی زودهنگام را شناسایی نموده و از شروع بیماری قلبی یا عوارض دیابت پیشگیری کنند.
استیسی نایت، پژوهشگر موسسه قلب مرکز پزشکی Intermountain و نویسنده مسئول این مقاله می‌گوید:
«درک بیولوژی اینکه چگونه پروتئین‌ها با دیگر سلول‌های بدن تعامل دارند، می‌تواند مراقبت از بیمار را بهبود بخشیده و به پزشکان کمک کند تا از عوارض فاجعه باری مانند حمله قلبی، سکته یا مرگ جلوگیری کنند. یافته‌های این پژوهش‌ها می‌تواند به توضیح افزایش سطوح تری‌گلیسیرید که اغلب رخ داده و منجر به عوارض قلبی عروقی در بیماران دیابتی می‌شود، کمک نماید.
بیشتر بخوانید:
رژیم غذایی پرفیبر به درمان دیابت نوع ۲ کمک می‌کند
نشانه‌های حمله قلبی در افراد مختلف
نتایج این دو پژوهش که در مورد مسیرهای پروتئینی هستند، در جلسات علمی کالج آمریکایی قلب و عروق در اورلاندو ارائه شده‌اند.
طبق این نتایج، در بیماران دیابتی، سطوح بالای تری‌گلیسیرید با بیماری قلبی و سکته ارتباط دارد. سطوح بالای هموگلوبین A۱C نیز با افزایش عوارض مانند رتینوپاتی دیابتی مرتبط است.
در یکی از پژوهش‌ها، پژوهشگران ۲۶۴ بیمار را که در پژوهشی تحت عنوان FACTOR-۶۴ شرکت داشتند بررسی کردند. پژوهش FACTOR-۶۴ یک آزمایش بالینی بود که برای کاهش خطر بیماری‌های قلبی عروقی در بیماران دیابتی طراحی شده بود. از آزمایش SOMAscan نیز برای تعیین سطوح بیش از ۴۰۰۰ پروتئین در پلاسما استفاده شده بود.
پژوهشگران دریافتند که رابطه معنی‌داری میان مسیر پروتئین‌های سمافورین و پلکسین وجود دارد و هر دوی آن‌ها با رتینوپاتی دیابتی ارتباط دارند. این مشکل، یکی از عوارض دیابت است که در آن سطوح بالای گلوکز در خون به رگ‌های خونی شبکیه چشم آسیب می‌زند.
دکتر نایت می‌گوید:
«ما دریافتیم که افزایش پروتئین‌ها در این مسیر می‌تواند منجر به افزایش هموگلوبینA۱C شود یا اینکه افزایشA۱C پروتئین‌ها را در این مسیر افزایش می‌دهد. ما نیاز داریم که این رابطه را بیشتر بررسی کنیم تا چگونگی تأثیر این دو عامل را بر هم متوجه شویم.
دومین پژوهش، همان جمعیت بیماران از پژوهش FACTOR-۶۴ را بررسی کردند و سه مسیر پروتئینی را شناسایی کردند که با سطوح تری‌گلیسیرید رابطه معنادار داشت: پروتئین اتصالی فاکتور رشد شبه انسولین، ایمونوگلوبین و فیبرنکتین.
بااین‌حال، پژوهش‌های بیشتر برای کمک به پزشکان برای درک بهتر رابطه بین سطوح تری‌گلیسیرید و این سه مسیر پروتئینی، مورد نیاز است.
دکتر نایت می‌گوید:
«این یافته‌های ابتدایی باعث شد لحظه‌ای مکث کنیم و شروع به پرسیدن سؤال‌های بیشتر درباره این ارتباط کنیم. امیدواریم این مسیرها بیشتر بررسی شوند تا تعیین شود مداخلات کجا باید اعمال شوند تا خطر عوارض قلبی عروقی در بیماران دیابتی کاهش یابد.
