به گزارش مشرق، هر چه زمان بیشتری می‌گذرد در تورنمت‌ها و جام‌های بین‌المللی تعداد تیم‌هایی که با دو مهاجم بازی می‌کنند کمتر شده و سیستم تیم‌ها به سمت بازی با یک مهاجم تمایل بیشتری پیدا می‌کند. تیم ملی ایران هم از زمان حضور کی‌روش بیش از همیشه سیستم بازی با تک مهاجم را در دستور کار قرار داده است و حالا دیگر تیم ملی ایران را هم باید جز تیم‌هایی دسته‌بندی کرد که با سیستم دو مهاجمه خداحافظی کرده است.
تیم ملی ایران تا پیش از کی‌روش در جام جهانی‌های گذشته بیشتر بازی با دو مهاجم را تجربه کرده بود.
در جام جهانی ۱۹۷۸ غفور جهانی و حسین فرکی دو مهاجم ایران بودند و در بازی با پرو، حسن روشن جانشین غفور جهانی شد و در هر سه بازی تیم ما دو مهاجم را در ترکیب اصلی قرار داد. در جام جهانی ۱۹۹۸ هم علی دایی و خداداد عزیزی دو مهاجم ایران بودند.
در جام‌جهانی ۲۰۰۶ در بازی اول دایی و هاشمیان در خط حمله به میدان رفتند. در بازی دوم مقابل پرتغال که قدرتمندترین حریف ایران بود برای اولین بار برانکو تیم ملی را با یک مهاجم و با وحید هاشمیان به میدان فرستاد و اولین باری بود که علی دایی نیمکت‌نشین شد. البته در بازی بعد مقابل آنگولا ایران به همان سیستم همیشگی با دایی و هاشمیان بازگشت.
۲۰۱۴ اولین جام‌جهانی بود که ایران با کی‌روش بازی با یک مهاجم را به سیستم اصلی خود تبدیل کرد و در هچ کدام از بازی‌ها آن را تغییر نداد. اگرچه نحوه بازی تیم ملی ایران براساس میزان قدرت حریف، تفاوت داشت اما آنها در تمام بازی‌ها با یک مهاجم به میدان رفتند. اتفاقی که در جام جهانی روسیه هم خواهد افتاد. شاید علامت سوال‌های زیادی در مورد تیم ملی وجود داشته باشد اما مساله‌ای که همه از آن مطمئن هستند این است که تیم کی‌روش تنها یک مهاجم نوک خواهد داشت. اصلی تغییرنیافتنی که حتی بسیاری از مهاجمان تیم ملی را به تغییر پست راغب کرد تا با بازی کردن در پست‌های دیگر شانس حضور خود در تیم ملی را افزایش دهند.
