مشرق-قیاس های مع الفارق! این همه داستان فوتبال ایران در روزهایی است که باید جشن بگیریم؛ در کنار هم باشیم. خط کشی ها را پاک کنیم. واقعیت ماجرا این است که فوتبال ایران الان در جایگاهی ایستاده که سال ها بود در حسرت آن انگشت می گزید. ما یک تیم ملی خوب داریم که می تواند همه جام جهانی را وادار به احترام کند. ما بازیکنانی داریم که شایعه رفتنشان به باشگاه های بزرگ ذوق زده مان می کند. ما دو باشگاه بزرگمان، آنها که میلیون ها طرفدار دارند، می توانند در لیگ قهرمانان آسیا نتایج خوب بگیرند و هر بازی ده ها هزار نفر را به ورزشگاه می آوردند؛ اقتصادشان بهتر شده؛ هواداران، مربیان و بازیکنان خود را دوست دارند. تیم های پایه ما به جام جهانی رسیده اند؛ خوب بودند  ...

* انگار هر توسعه ای آواری دارد. آوار روزهای خوب فوتبال هم همین ساخت های قطب های بی دلیل است. تخریب های بی دلیل، تخریب های بی موقع، همه مفتش شده ایم، ذره بین در دست گرفته ایم و گذشته ها را می جوییم. فلان روز، فلان حرف، فلان کار ... آنچه یک روز انجام شده را بدون شرایط مکانی و زمانی آن پررنگ می کنیم و با یک مصادره به مطلوب پرچم می کنیم برای حمله ای تازه ... توجه کرده اید که دو طرف دو قطبی، با واژه های یکسان دیگری را مخاطب قرار می دهند؛ دلال و بقیه واژه های مشابه؟

* واقعیت ماجرا این است که اگر حال امروز فوتبال ما خوب است. اگر دوباره فوتبال برای همه ما مهم شده، اگر می خواهیم از آن حراست کنیم، به خاطر همه این آدم هاست که کنار هم چیده شده اند؛ برانکو، کی روش، شفر، کرانچار، علی دایی و ... نبودن هر کدام از آنها تعادل فوتبال را برهم می زند. ما از برانکو، کی روش و دیگران مصاحبه های جنجالی می خواهیم  یا فوتبالی که بتوان به آن افتخار کرد؟

* واقعیتش این است که من هم برانکو را دوست دارم و هم کی روش را اما هم از مصاحبه های برانکو بیزارم و هم از مصاحبه ها و بیانیه های کی روش. اینکه بحث رسیده به تربیت و مقایسه های کشورهایشان اعصابم را خرد می کند. دو مربی با هم بحث فنی دارند، هردو هم داعیه دارند و ثابت کرده اند که پرفسور فوتبال هستند. چرا مثل پروفسورها بحث نمی کنند؟ چرا اینقدر بچه گانه و دور از منطق به هم حمله می کنند، تهمت می زنند و متلک می اندازند؟ من به شخصه نمی توانم از این ادبیات ذوق زده شوم. شما مختارید! من به این فکر می کنم، فوتبال ایران هم برانکو را می خواهد، هم کی روش را و هم شفر را. برای همین حسرت یک ساختار یا نظام درون فوتبال را می خورم که مرجع رفع این اصطکاک های فنی باشد؛ جای اینکه هر دو پرچم کشورشان را دردست بگیرند و قشون بکشند. جنگ پرتغال و کرواسی بماند برای خودشان! من فکر می کنم ما باید پرچم خودمان را در دست داشته باشیم؛ پرچم ایران را ...

* افشین خماند