تدوین آیین نامه اجرایی امنیت شغلی کارگران شاغل در مشاغل غیرمستمر، در تبصره (۱) ماده (۷) قانون کار بر عهده وزارت کار بود که در ادوار مختلف، به فراموشی سپرده شد تا سرانجام پس از ۲۸ سال از زمان تصویب این قانون در مجمع تشخیص مصلحت نظام در سال ۱۳۶۹، قراردادهای کارگران این نوع مشاغل تعیین تکلیف شود.

بر اساس ماده ۲ این آیین نامه، حداکثر مدت موقت برای کارهایی که ماهیت آنها جنبه غیرمستمر دارد، ۳ سال تمام شمسی است و انعقاد قرارداد موقت بیش از ۳ سال برای این قبیل کارها با هر تعداد کارگر اعم از اینکه به صورت متوالی یا متناوب باشد، ممنوع است.

در ماده ۳ آیین نامه تاکید شده است: قرارداد کار کارگر یا کارگرانی که به صورت متوالی یا متناوب برای انجام «کارهایی که طبیعت آنها جنبه غیرمستمر دارند»، پس از گذشت ۳ سال از تاریخ ایجاد آن کار یا تا تا پایان کار، دائمی محسوب خواهد شد و کارفرما نمی‌تواند بعد از این مدت و قبل از پایان کار، بدون دلیل موجه و رعایت مواد ۲۷ و ۱۶۵ قانون کار، نسبت به اخراج کارگری که به آن کار مشغول بوده است، اقدام نماید.

پیش نویس آیین‌نامه «تعیین سقف زمانی قراردادهای موقت برای مشاغل غیرمستمر»، اواخر اردیبهشت در کمیته روابط کار شورای عالی کار با حضور نمایندگان کارگری و کارفرمایی تهیه شده بود و پس از تعیین حداکثر مدت ۳ ساله قرارداد موقت با کارگران مشاغل غیرمستمر، از سوی احمد مشیریان، معاون روابط کار به ربیعی پیشنهاد شد.

هر چند نمایندگان کارفرمایی مخالف سقف زمانی واحد برای تمام مشاغل غیرمستمر بودند و پیشنهاد دادند سقف قرارداد موقت در این نوع مشاغل باید به نسبت پروژه متغیر باشد، اما بر اساس پیش نویس ارائه شده از سوی وزیر کار، میانگین زمان اختصاص یافته به پروژه‌های دارای ماهیت غیرمستمر اعم از کوچک، متوسط و بزرگ، حداکثر ۵ سال است و تعیین مدت زمانی بالاتر از ۳ سال، به عنوان سقف زمانی قرارداد موقت با کارگران فلسفه وجودی این آیین نامه را از بین می‌برد.

این آیین نامه صرفا موضوع تبصره یک ماده ۷ قانون کار با هدف ساماندهی شغلی «کارگران مشاغل غیرمستمر» است و شامل همه کارگران و کارفرمایان نمی شود و در صورت تصویب در هیأت وزیران، حداکثر مدت «قرارداد موقت» در کارهای غیرمستمر، ۳ سال خواهد بود و پس از این مدت، کارفرما مکلف به انعقاد قرارداد دائم با کارگر تا پایان پروژه است.

کارهای غیرمستمر چه مشاغلی را شامل می شود؟

بر اساس پیش نویس این آیین نامه، مشاغل غیرمستمر به کارگاه‌هایی که برای انجام ماموریتی خاص ایجاد شده اند و مقرر شده که این ماموریت در تاریخ معینی به اتمام برسد را شامل می شوند. پروژه های سدسازی، راه‌سازی، ساخت کارخانه و نظایر آنها، از جمله مشاغل غیرمستمر هستند.

همچنین از دیگر مصادیق مشاغل غیرمستمر بر اساس پیش نویس این آیین نامه به شرح زیر است:

در کارگاه هایی که حیات آنها مقید به زمان خاصی نیست و در طول زمان تداوم دارند، مشاغلی که جزو فعالیتها و وظایف اصلی کارگاه و مشاغل پشتیبانی کارگاه (مشاغلی از جمله طبخ و توزیع غذا، امور حمل و نقل، خدمات فضای سبز، تعمیر و نگهداری ساختمان، تاسیسات نظایر آنها نیستند)؛ نظیر ساخت سوله، ساختمان یا خط تولید جدید و نظایر اینها؛ اعم از اینکه کارگر توسط کارفرمای اصلی به کارگرفته شود یا توسط پیمانکار.

همچنین مرخصی استعلاجی، مرخصی بارداری و زایمان، انجام خدمت نظام وظیفه و نظایر آنها از شرایط توقف موقت اجرای قرارداد کار است.

بر اساس این گزارش، اجرایی شدن این آیین نامه در انتظار تصویب هیأت وزیران است.