طرح آمریکا برای عقیم سازی کشورهای مختلف جهان

طرح «مطالعه امنیتی شماره ۲۰۰» (NSSM)

۲۴ آوریل سال ۱۹۷۴ یعنی حدود ۱۸ ماه پس از انتخاب مجدد «رییچارد نیکسون»، وی از مشاور امنیت ملی خود درخواست کرد تا «رشد جمعیت جهان و تأثیر آن بر امنیت و منافع خارجی آمریکا» را مورد مطالعه قرار دهد بنابراین طرح «مطالعه امنیتی شماره ۲۰۰» از سوی «هنری کیسینجر»، مشاور امنیت ملی وقت آمریکا و دستیاران او تنظیم شد؛ طرحی که تا سال ۱۹۸۹ محرمانه ماند و کیسینجر در آن طرح‌های زیادی برای کاهش چشمگیر جمعیت ارائه داده است.

کشورهای جهان متوجه این طرح مخفیانه شدند که بر اساس آن آمریکا به دنبال کاهش جمعیت کشورهای مختلف جهان است: ۱۳ کشور جهان به طور خاص هدف این طرح بودند: هند، بنگلادش، پاکستان، نیجریه، مکزیک، اندونزی، برزیل، فیلیپین، تایلند، مصر، ترکیه، اتیوپی و کلمبیا.

این طرح سقط جنین را به عنوان یک اقدام کنترل جمعیت تعیین کرد و کمک‌های خارجی آمریکا را به تمایل کشور برای شرکت در برنامه‌های کنترل جمعیت اختصاص داد.

کیسینجر در این طرح می‌نویسد: اکنون جهان غرب، به واردات- صادرات مواد معدنی از کشورهای در حال توسعه وابسته است. اگر رشد جمعیت این کشورها بخواهد مانع توسعه اقتصادی ما و پیشرفت‌های اجتماعی بشود، این بی‌ثباتی به این معنی است که تولیدات آتی و ذخایر معدنی این کشورها نیز با رکود مواجه خواهند شد.

هنری کیسینجر و طرح کاهش جمعیت جهان

مبتکر طرح مطالعه امنیتی شماره ۲۰۰ بر این عقیده است که برای سرعت بخشیدن به تثبیت اقتصاد آمریکا باید ۱۳ کشور در حال توسعه را انتخاب و به آن‌ها توجه کرد.

بر اساس این طرح آمریکا باید برای اینکه به منابع و سرمایه‌های زیرزمینی این کشورها دست یابد جمعیت آن‌ها را به طور چشمگیری کاهش دهد.

کیسینجر در این طرح رشد جمعیت در کشورهای کمتر توسعه یافته را موضوعی «با اهمیت حداکثری» توصیف کرده و می‌گوید که چنین وضعیتی دسترسی آمریکا به مواد معدنی و دیگر مواد خام در این کشورها را به خطر می‌اندازد و این امر تهدید برای امنیت سیاسی و اقتصادی این کشور است.

راه حل این سیاستمدار آمریکایی برای این موضوع «کاهش شدید جمعیت» در این کشورها بود؛ چنین سیاستی در حال حاضر نیز به وسیله «کمک» بین‌المللی آمریکا که اساسا از سوی بانک جهانی مطرح می‌شود در برخی کشورها به کار گرفته می‌شود.

هدف اصلی در این طرح کاهش جمعیت، حفظ دسترسی آمریکا به منابع طبیعی کشورهای کمتر توسعه یافته است.

تاریخچه عقیم سازی در کشورهای مختلف از سوی آمریکا

بر اساس این طرح کشور آمریکا کمک‌های بین‌المللی غذایی و دارویی به کشورهای فقیر به خصوص در آفریقا را منوط به اجرای این برنامه کنترل جمعیت از سوی این کشورها کرده است.

در فاصله سال‌های ۱۹۹۵ تا ۱۹۹۷ حدود ۵ هزار زن در کشور «پرو» به صورت اجباری عقیم‌سازی شدند و بسیاری از زنان در صورت مخالفت با این «برنامه دولت برای کنترل جمعیت» از مزایای اجتماعی گوناگون در پرو محروم می‌شدند.

در سال‌های اخیر گزارش‌هایی از وقایع مشابه در کشور «بولیوی» نیز مشاهده شده است.

در سال ۲۰۱۴ در هند نیز برنامه دولت این کشور برای عقیم‌سازی اجباری در حالی افشا شد که ده‌ها زن در کمپ‌های عقیم‌سازی جان خود را از دست داده بودند، این زنان در ازای دریافت مزایای اجتماعی اقدام به این کار کرده بودند؛ طرحی که از سوی «صندوق جمعیت سازمان ملل»، دولت‌های آلمان، نروژ، انگلیس و بسیاری از سازمان‌های آمریکایی سرمایه‌گذاری شده بود.

این روش‌ها که امروزه نیز می‌توان آن‌ها را در برخی کشورها مشاهده کرد در طرح کیسینجر به طور کامل ارائه شده در ۳ بخش کلی دسته‌بندی شده‌اند:

ترویج قانونی سقط جنین و انگیزه‌های مالی برای کشورهایی که میزان سقط جنین، عقیم سازی و استفاده از روش‌های پیشگیری از بارداری را افزایش می‌دهند.
تسهیل تعلیم کودکان و افزایش مشارکت زنان در بازار کار.
اعمال فشار در کشورهای در حال توسعه برای اجرای برنامه‌های کنترل زایمان (برای مثال، تهیه کمک‌های بشردوستانه در موارد بلایای طبیعی).

شاید بکارگیری برخی از موارد ذکر شده فوق مانند استفاده از زنان در بازار کار یا تعلیم کودکان به خودی خود بحث‌برانگیز نباشد، اما موضوع مورد بحث استفاده از این ابزار در بافتی مشخص موضوعی سؤال برانگیز است؛ (NSSM) آمریکا به طور فعال کنترل تولد و کنترل جمعیت را برای تضمین زنجیره تامین منابع طبیعی کشورهای در حال توسعه ترویج می‌دهد.