به گزارش مشرق، سردار محمدرضا یزدی فرمانده سپاه محمد رسول الله(ص) تهران بزرگ و فرمانده گردان عمار در عملیات تنگه ابوقریب در حاشیه مراسم گرامیداشت «حماسه‌سازان ابوقریب» در خصوص واقعه تنگه ابوقریب اظهار کرد: ماجرای تنگه ابوقریب در روزهای پایانی هشت سال دفاع مقدس اتفاق افتاد؛ روزهایی که عراق و همپیمانانش همه تلاش خود را بر این داشته بودند که ایران را به میز مذاکره بنشانند چون می‌دانستند شکست در قاموس جمهوری اسلامی نیست.

وی ادامه داد: بر همان اساس آنها در روزهای پایانی جنگ حرکتی را کردند تا بتوانند در پای میز مذاکره دست برتری را داشته باشند. آنها به کشور ما هجوم آوردند و شلمچه یکی از نقاط استراتژیک که دست نیروهای خودی بود را پس گرفتند, حلبچه شهری را که مردمش را با شیمیایی به شهادت رسانده بودند و دست ما بود را هم پس گرفتند و همینطور فاو را هم پس گرفتند. بعثی‌ها جنایت خود را از این هم بالاتر بردند و هواپیمای ایرباس ما را در آسمان خلیج فارس منهدم کردند و 290 نفر از مردم ما را به شهادت رساندند, در این شرایط بود که حرکت خود را به سمت پل نادری ادامه دادند. آمده بودند تا دوباره بخشی از خاک ما را تصاحب کنند.

سردار یزدی بیان کرد: آن روز شرایط رزمندگان بسیار سخت بود و انگیزه ها و قوت ها کاهش پیدا کرده بود ولی با وقوع آن واقعه رزمندگان امتحان بزرگی را با همین ندا که باید به سمت دشمن برویم و جلوی آن را بگیریم پس دادند و به میدان آمدند. آن روز هیچ کسی اجبار نشد, چون قرار بود رزمندگان به مرخصی بروند و حتی عده ای هم تا خرم‌آباد رفته بودند ولی با شنیدن این موضوع برگشتند.

فرمانده گردان عمار در عملیات تنگه ابوقریب در تشریح این واقعه گفت: آمدیم در منطقه ابوقریب در مقابل دشمن ایستادیم. دشمنی که تا بُن دندان مسلح بود و رزمندگان ما سلاح به حد کافی نداشتند و حتی در کافی آب هم نبود و جلوی دشمن در تنگه ابوقریب گرفته شد و رزمندگان ما با همان انگیزه های قبلی برای دفاع از کشور و دین و ناموس ایستادند. در همان یک روزی که این اتفاق افتاد می توانیم بگوییم جنگ یک بار دیگر تجربه کردیم. نداشتن آتش توپخانه, توپخانه سنگین, شهدایی که در نزد دشمن باقی مانند یا نداشتن آب مثل عملیات کربلای 5 و عملیات رمضان که به حمدالله با وجود این مشکلات رزمندگان ایستادگی کردند.

سردار یزدی همچنین در خصوص فیلم تنگه ابوقریب و واکنش ها نسبت به این فیلم اظهار کرد: واکنش ها به این فیلم حاکی از احساس افتخار است و مردمی که همراه آنها فیلم را با آن نگاه می‌کردیم احساس می‌کردم به نوع دیگری به رزمندگان نگاه می‌کنند. به خصوص چند نفر از خانواده شهدا که احساس می کردند که بچه هایشان چقدر ایستادگی کردند و خاطرات آن دوران برایشان تداعی شد. قاعدتا در هر رمان و کتاب و فیلم در خصوص جنگ نوشته یا ساخته شده نمی شود تمام حادثه را نشان داد ولی این فیلم  و بخشی از آنچه که از آن واقعه ارائه شد,هنرمندانه بود.