به گزارش مشرق، فاطمه کرمی، ملی پوش کبدی ایران متولد سال 1375 است. وی از سال 1389 کبدی را آغاز کرده و از سال 1390 به اردوی تیم ملی دعوت شد اما به دلیل برگزار نشدن مسابقات تا سال 1395 پیراهن تیم ملی را بر تن نکرده بود.
او برای نخستین بار در تیم ملی کبدی جوانان موفق شد در مسابقات قهرمانی آسیا در ارومیه با شکست هند به مدال طلا دست یاید. کرمی در مسابقات قهرمانی آسیا در کره جنوبی و گرگان نیز همراه تیم ملی بود. کبدی بانوان در این دو مسابقه بر سکوی سوم ایستاد.
کرمی که در بازی‌های آسیایی 2018 همراه تیم کبدی بانوان بر سکوی نخست آسیا ایستاد، او درباره مشکلات کبدی برای رسیدن به این مدال و خواسته‌های ملی پوشان از مسئولان صحبت کرد.
بعد از ناکامی در مسابقات گرگان چه مراحلی را برای رسیدن به مدال طلای بازی‌های آسیایی 2018 طی کردید؟
4 سال برای حضور موفق در بازی‌های آسیایی زحمت کشیدیم و اردوها از بهمن‌ها به صورت منظم برگزار شد و بین اردوها تنها 3 روز استراحت داشتیم. در مسابقات گرگان با اینکه تیم آماده‌ای داشتیم نتیجه نگرفتیم چون فکر نمی‌کردیم تیم‌ها تا این حد آماده باشند. تیم کره را واقعاً دست کم گرفتیم و در نیمه نهایی برابر این تیم شکست خوردیم. هر کار خدا حکمتی دارد و قبل از بازی‌های آسیایی این باخت باعث شد از خواب بیدار شویم و بدانیم که باید بیشتر تلاش کنیم و هیچ حریفی را دست کم نگیریم. فهمیدیم که باید پله پله همه رقبا را شکست دهیم و به فینال برسیم. خداراشکر در جاکارتا با برنامه پیش رفتیم و مربی و کادر فنی برنامه ریزی درستی داشتند و همه حریفان را پشت سر گذاشتیم؛ به فینال رسیدیم و در نهایت با برنامه و استراتژی هند را شکست دادیم و به مدال طلا رسیدیم.
با این نتیجه چه توقعاتی از مسئولان دارید؟
از ما انتظار می‌رود که این قهرمانی را نگه داریم. نباید فراموش کرد که قهرمان شدن سخت و حفظ قهرمانی سخت‌تر است. وظیفه ما سنگین‌تر شده است. در شرایط سختی تمرین می‌کنیم و یک سالن کبدی مناسب نداریم. امسال برای جاکارتا در اکثر شهرها اردو داشتیم و میزبانی هم خوب بود. به نظر من کبدی احتیاج به یک خانه کبدی در هر استان دارد تا بیشتر شناخته شود. والیبال و هندبال هم با همین روش و حمایت مسئولان به این جایگاه رسیدند. ما هم از مسئولان می‌خواهیم که مانند سایر رشته‌ها از ما حمایت کنند تا این رشته شناخته شود. برای جوایز هم کمی ناراحت هستیم. والیبال در بازی‌های آسیایی در اینچئون به دلیل اینکه اولین رشته تیمی بود که مدال طلا کسب کرد، پاداش کامل دادند. ما هم در کبدی اولین رشته تیمی هستیم که در بخش بانوان مدال طلا آوریم، توقع حمایت داریم و امیدواریم پاداش ما به اندازه مدال طلای انفرادی باشد.
کبدی‌کاران در بحث درآمد و مسائل مالی شرایط خوبی دارند؟
در آمد خاصی نداریم و حالا چون مقام آوردیم شاید بتوانیم به عنوان مربی کار کنیم. در لیگ با ما قرارداد می بندند و یک مبلغ ناچیز برای ما در نظر می‌گیرند اما باز هم به عشق کبدی کار می کنیم. ما فقط حق اردو دریافت می‌کنیم و در لیگ هم مبلغ کمی می‌گیریم که جوابگوی زحمات بچه‌ها نیست. کبدی واقعاً مظلوم است و بهترین بازیکن را در نهایت 5 میلیون تومان جذب می‌کنند. لیگ 4 ماه طول می‌کشد و ما باید به شهرهای مختلف برویم و این مبالغ واقعاً کفاف زندگی ما را نمی‌دهد.
حضور شیلا جین در تیم ملی کبدی بانوان چقدر در کسب این مدال تاثیر داشت؟
او دلسوزانه تمام اطلاعات و علم کبدی خود را در اختیار ما گذاشت. قبلاً هم مربی هندی به ایران آمده بود ولی فقط خانم جین تمام دانش خود را در ایران به کار برد. مربیان قبلی در ایران احساس خطر می‌کردند. جین همیشه می‌گفت که درست است هند کشور من است و روی آن تعصب دارم اما در حال حاضر شما شاگردان من هستید و موفقیت شما برای من مهم است. هندوستان در تلاش است تا جین را برای تیم ملی بانوان خود جذب کند و مدال طلای ما برای او ارزش زیادی داشت. نمی‌توانیم تلاش مربیان قبلی را نادیده بگیریم و آنها هم کار زیادی برای رشد کبدی بانوان کردند. جین هم تلاش و برنامه مربیان قبلی را تکمیل کرد. در این مسابقات 5 نفر از جوانان کنار بزرگسالان تمرین کردیم و این فرصت بسیار خوبی برای ما بود.
مدالتان را به چه کسی تقدیم می‌کنید؟
برای این مدال زحمت زیادی کشیدم و برای من بسیار ارزشمند است. این مدال را ابتدا به رهبر معظم انقلاب و سپس به مردم ایران تقدیم می‌کنم. خانواده‌ام در این زمان برای من زحمت زیادی کشیدند. باید از اولین مربی خودم هم تشکر کنم.
حرف آخر؟
ما با خوشحالی و حمایت‌های مردم انرژی زیادی گرفتیم و مصمم شدیم که به مدال طلا برسیم. خدا را شکر این موضوع محقق شد و دل مردم را شاد کردیم. در این مسیر بارها تصمیم گرفتم کنار بروم اما همیشه یک شعار داشتم؛ اینکه همه سختی‌ها به آن اتفاق بزرگی که رقم می خورد، می‌ارزد.
