به گزارش مشرق، روزنامه «کیهان» در ویژه‌های خود نوشت:
روزنامه فرهیختگان در این‌باره نوشت: دولت بالاخره به لزوم ایجاد تغییرات در کابینه پی برده؛ تغییراتی که در یک مقطع تلاش می‌شد پرونده‌اش صرفا با کنار گذاشتن محمدباقر نوبخت از سخنگویی دولت، سرهم آید.
نوبخت یکی از کانون‌های انتقادات نسبت به دولت بود و خیلی از حامیان اصلاح‌طلب دولت، او و عملکردش در سازمان برنامه و بودجه را مسبب بخش عمده‌ای از مشکلات موجود می‌دانستند و هر دو پا در یک کفش بر کنار گذاشتنش از سازمان برنامه مصر بودند. رئیس‌جمهور اما ترجیح داد از میان دو سمت نوبخت، تریبون سخنگویی را از او بگیرد و مطالبات رفقای اصلاح‌طلب را به طاق بکوبد!
این اولین اکت مستقیم روحانی در جهت تغییر موازنه کابینه در یک سالگی دولت بود؛ موازنه‌ای که از همان ابتدا نیز کفه اعتدال و توسعه و یاران واعظی و نوبخت، نسبت به جهانگیری و کارگزاران و اصلاح‌طلبان در آن سنگین‌تر بود. ادامه حضور نوبخت در سازمان برنامه البته تنها گام برای تثبیت او و جایگاهش در دولت در مقابل حجم سنگین فشارها و انتقادات نبود. مشاهده نام دو تن از مدیران سازمان برنامه و بودجه در میان چهار گزینه احتمالی برای وزارتخانه‌های «صنعت، معدن و تجارت»، «راه و مسکن»، «تعاون، کار و رفاه اجتماعی» و «اقتصاد» نیز این شائبه را تا حد زیادی تقویت کرد.
در این میان علی‌اکبر حاج‌محمدی گزینه احتمالی پیشنهادی برای وزارت راه و شهرسازی، تا پیش از این مشاور عالی سازمان برنامه و بودجه کشور در امور زیربنایی و عمرانی بوده و فرهاد دژپسند که از او به عنوان گزینه پیشنهادی برای وزارت اقتصاد نام برده می‌شود نیز پیش از این معاون هماهنگی برنامه و بودجه نوبخت در سازمان برنامه و بودجه بود. با چنین ترکیبی این گزاره تقویت می‌شود که همه پذیرفته‌اند تا با محمدباقر نوبخت هماهنگ باشند و او رسما فرماندهی اقتصادی دولت را برعهده گیرد.
روزنامه سازندگی ارگان حزب کارگزاران که طی چند ماه اخیر درگیری تند و تیزی با نوبخت داشته، در تیتر اول خود (تکثیر نوبخت در دولت) نوشت: فهرست تایید نشده وزیران تازه پیشنهاد شده دولت به مجلس به این نگرانی دامن می‌زند که ترمیم کابینه فاقد دورنمای استراتژیک است و نهایتا یک تغییر تاکتیکی و تکنیکی است و بس.
وزرای پیشنهاد شده فاقد جذابیت رسانه‌ای و راهبردی هستند. افکار عمومی از اکثریت این افراد تازه شناخت روشنی ندارد و نخبگان نیز کمتر آنان را می‌شناسند. به طور مشخص دو فرد پیشنهادی برای وزارتخانه‌های اقتصاد و راه تقریبا جز نزد یاران دکترمحمدباقر نوبخت ناشناخته‌اند.
اگر این فهرست تایید شود آنچه در عمل رخ خواهد داد «تکثیر بی‌رویه نوبخت در دولت» است. ما البته با هماهنگی در ستاد اقتصادی دولت و فرماندهی سازمان برنامه و بودجه موافقیم اما فکر می‌کنیم با همه احترامی که می‌توان برای شخصیت و سلوک اخلاقی دکترمحمدباقر نوبخت قائل شد ایشان فرمانده مناسبی برای برون‌رفت دولت از این بحران اقتصادی نیستند.
مطلع هستیم نزدیکترین افراد به رئیس سازمان برنامه و بودجه حتی در حزب اعتدال و توسعه از جابه‌جایی او در دولت و مثلا انتقال به یک وزارتخانه فرهنگی مانند آموزش و پرورش (که دارای سابقه در این حوزه هستند) استقبال می‌کنند اما به هر دلیل این اتفاق تاکنون نه تنها رخ نداده بلکه با فهرست اخیر خطر بسط آن احساس می‌شود.
دکتر نوبخت البته خزانه‌دار معتمد شخص رئیس‌جمهور است اما سازمان برنامه و بودجه فراتر از خزانه‌داری است و مهمترین ویژگی آن دیدبانی استراتژیک دولت در مهندسی اقتصاد و توسعه کشور است.
