به گزارش مشرق، آن‌هایی که اهل بازارگردی هستند، بازار پاچنار را می‌شناسند؛ از بازار بزرگ که وارد شوی، نرسیده به بازار عباس‌آباد، سه راهی خیاط‌ها را که بپیچی داخل، حول و حوش مسجد آذربایجانی‌ها. راسته‌ای که پر است از معتبرترین و گرانترین برندهای دنیا؛ از گوچی و زارا و ماسیمودوتی، تا لی‌وایز و دی‌اندجی؛ اینجا هر برندی که بخواهی پیدا می‌شود با قیمت 80 تا 300 تومان!

اینجا بازار مارک‌فروش‌ها است؛ بازاری که هر نوع مارک لباسی را می‌فروشند و مشتری این بازار، تولیدکنندگان پوشاکی هستند که در تولیدی های همین تهران و شهرهای اطراف، محصولاتشان را تولید می‌کنند با یک برند ترک، ایتالیایی و یا آمریکایی، آن را تحت عنوان پوشاک خارجی روانه بوتیک‌ها می‌کنند.

فروشندگان این مارک‌ها می‌گویند، اینجا همه جور مارک، برای فروش هست؛ از مارک‌های معروف و شناخته‌شده خارجی که عمده فروش این بازار را تشکیل می‌دهد تا مارک‌هایی که با سفارش مشتری به نام تولیدی‌های داخلی و بسته به خواست مشتری، طراحی و تولید می‌شوند. 

اگرچه در این بازار فرقی بین قیمت مارک‌ها و برندهای معروف و غیرمعروف وجود ندارد ولی اجناس داخل مغازه‌های کوچک و حجره‌های نقلی این بازار نشان می‌دهد بازار مارک‌های خارجی حسابی داغ است؛ جالب اینجا است که در قیمت تمام شده این بازار، همه چیز تاثیر گذار است جز نام مارک و برند؛ یعنی بین قیمت تمام شده مارک‌های گرانترین برندهای دنیا با یک برند چینی هیچ تفاوتی نیست؛ اینجا ارزش هر مارک فقط بر اساس ابعاد و جنس، تعداد رنگ بکاررفته در آن تعیین می‌شود نه چیز دیگر.

توی حجره‌های کوچک این راسته، تا سقف لیبل‌های خارجی، دکمه‌های فلزی شلوارهای جین، مارک‌ برندهای معروف و خلاصه هر چیزی که می‌تواند یک لباس را به مشابه خارجی آن شبیه‌تر کند چیده شده. البته در میان همه این برندها و لیبل‌های خارجی، کم نیستند تولیدکنندگانی که سفارش لیبل‌ها را به نام تولیدی خودشان می‌زنند؛ بدون تقلب و بدون سوءاستفاده از نام برندهای خارجی. موضوعی که به گفته فروشندگان این بازار، در چند سال اخیر نسبت به گذشته رشد بیشتری داشته ولی همچنان فروش لیبل‌های خارجی، بخش عمده فروش لیبل‌های بازار مارک‌فروش‌ها را  تشکیل می‌دهد.

یکی از فروشنده‌های جوان این بازار می‌گوید «خیلی از تولیدکننده‌هایی که محصولاتشان در نیاوران، شهرک غرب و پاساژهای معروف و به اصطلاح لاکچری تهران به اسم «اصل ترک و لباس‌های برند» فروش می‌رود، همگی مشتری همین راسته‌اند»؛ یکی یکی اسم می‌برد و آدرس می‌دهد.

می‌گوید: «نه اینکه همه برندفروشی‌ها تقلبی باشند ولی خیلی از آن‌ها در همین جا تولید می‌شوند و مشتری همین بازارند؛ بارها برای خودم اتفاق افتاده که موقع خرید، فروشنده، شلوار یا پیراهنی را به عنوان جنس اصل ترک نشانم داده، در حالی که مارک آن تولید خودمان بوده؛ وقتی توی این کار باشی، راحت می‌شود جنس اصل را از فیک و تقلبی شناخت.»

اما در فضای مجازی هم بازار تولید و فروش لیبل و مارک، داغ است؛ کافی است فقط «فروش مارک و لیبل» را سرچ کنید تا ده‌ها سایت و پیج باز شود که بسته به درخواست مشتری، سفارش گرفته و مارک و لیبل مورد نظر او را طراحی و تولید می‌کنند.

شکی نیست که فروش کالاها و اجناس ایرانی تحت عنوان کالای خارجی و با سوءاستفاده از برندهای تقلبی، فریب دادن مشتری و سوءاستفاده از اعتبار برندهای اصلی است، ولی اینکه چطور اتحادیه‌ها و اصناف اجازه می‌دهند چنین ماجرایی در روز روشن و بدون هرگونه مشکل و مزاحمتی، نه تنها در فضای مجازی، بلکه در بازار مرکزی تهران رقم بخورد جای سوال است.