به گزارش گروه خواندنی های مشرق به نقل از مهر، یک سینمای عادی، فیلم را با سرعت 24 فریم بر ثانیه می گیرد، یک دوربین تلویزیونی در سیستم "پال" با سرعت 25 فریم در ثانیه و در سیستم NTSC با سرعت 29.97 فریم بر ثانیه فیلمبرداری می کند، درحالی که یک دوربین با سرعت بالا حداکثر 250 هزار فریم در ثانیه فیلمبرداری کند.
به منظور بالاتر بردن سرعت دوربینهای فیلمبرداری با سرعت بالا می توان از دستگاه الکترونیکی ویژه ای به نام "سیستمهای تصویر ساز" (CCD) استفاده کرد. با کمک این دستگاهها می توان سرعت را به بیش 25 میلیون فریم بر ثانیه افزایش داد.
در گذشته از دوربینهای مجهز به فیلم استفاده می شد بنابراین، زمان لازم برای نوردهی به فیلم در این دوربینها از اهمیت بالایی برخوردار بود. به طوریکه این دوربینها به نور بسیار شدیدی نیاز دارند تا بتوانند حداقل 40 هزار فریم بر ثانیه فیلمبرداری کنند، اما امروز دوربینهای عکاسی- ویدیویی دیجیتالی با سرعت بالا رواج یافته اند که ثبت عکس و فیلم را امکانپذیر می کنند.
پیشرفتهای اخیری که در قالب دستگاههای تبدیل کننده عکس به بازار راه یافته اند می توانند وضوح تصویر زودگذر در حدود 50 پیکوثانیه (برابر با 20 میلیارد فریم بر ثانیه) را ارائه کنند. این دستگاهها نور حادثه (فوتونها) را به جریانی از الکترونها روی یک "فوتو- آند" تبدیل می کنند.
