به گزارش مشرق، احسان گل محمدی روزنامه نگار و فعال رسانه ای در اینستاگرام درباره حضورش در مراسم ختم «سلطان سکه» اینگونه نوشت:

حوالی خیابان وزرا، مسجدی که با جستجوی نام آن در اینترنت با این جمله مواجه می شوید: "یکی از مساجد مبله و بسیار مجلل با معماری ایرانی-اسلامی با محیطی مناسب جهت برگزاری مراسم ترحیم.این مسجد در بخشهای آقایان و خانمها دارای ۲۴۰ صندلی مبله میباشد."

برای حضور در مراسم ختم «وحید مظلومین» معروف به سلطان سکه که سه روز پیش اعدام شد به مسجد ولیعصر (عج) که به مسجد خوزستانیهای مقیم مرکز مشهور است رفتم.

قبل از ورود به مسجد با فرد جوانی که در مقابل مسجد ایستاده بود و به مهمانان خوش آمد می‌گفت حال و احول کردم؛ گفت خیلی خوش آمدید؛ حرف او را قطع و خودم را معرفی کردم؛ گویا گزارشی که در مورد "وحید" نوشته بودم را خوانده بود؛ گفت "خواهش می کنم! خواهش میکنم. در این مدت استرس فراوانی به ما وارد شد ای کاش به جای این مراسم به مراسمی که قرار است در بازار برگزار شود بیایید"؛ سخن او را قطع کردم و گفتم "یعنی برای خواندن فاتحه هم در مراسم حضور پیدا نکنم؟"این جمله را که گفتم گویی مقداری از عصبانیت او کم شد و گفت خواهش میکنم، بفرمایید داخل!

شنیده بودم که برخی از نزدیکان وحید مظلومین معتقدند رسانه ها موجب شدند تا این اتفاقات رقم بخورد و به همین خاطر رابطه خوبی با رسانه ها ندارند،اما با این رفتارها در این مورد به یقین رسیدم.

از او در مورد نسبتش با «وحید مظلومین» پرسیدم؛ گفت یکی از بستگان

چند حدس در مورد نسبت او با سلطان سکه زدم اما در پاسخ به همه آنها جمله بالا را تنها تکرار کرد: "یکی از بستگان همین!"

اما مشخص بود یکی از آشنایان نزدیک، مظلومین است چرا که همه حاضرین او را می شناختند و به او تسلیت می‌گفتند.

وارد سالن شدم؛ با اینکه دقیقا ساعت 16 و آغاز مراسم بود صندلی ها تقریبا پر بود؛ به مرور افراد رفتند و افراد جدید آمدند اما همچنان صندلی ها پر بود و عده ای در سالن مسجد ایستاده به آیات قران گوش می کردند!

در میان مراسم، یکی از بستگان وحید مظلومین از متصدیان، درخواست صندلی کرد اما صندلی های اضافه هم کفاف جمعیت را نداد.

با توجه به درخواست بستگان وحید مظلومین در مراسم کنجکاوی نکردم که چند نفر از حاضرین فامیل هستند و چند نفر از هم صنفان او هستند اما یکی از حاضرین که به نظر می رسید از زمره بازاریان حاضر در مراسم باشد به نفر کناری خود گفت بازاریان آمدند.

از طرفی با توجه به اینکه هیچ یک از حاضرین گریه نمی کردند به نظر می رسید که از بستگان درجه یک او نبودند و یا هنوز در شوک اعدام او بودند؛ چراکه جز دختر جوانی که با بغض به نفر سمت راست خود گفت: "دنیا ارزشی ندارد و واقعا دنیا دو روز است!" فردی را گریان در مراسم ندیدم.

حاضرین،  مانند مراسم های معمول ختم با هم صحبت نمی کردند گویی، فقط آمده‌اند تا حاضری بزنند و بروند! و حرف و بحثی باهم ندارند. تقریبا همه حضار به قاری قرآن خیره شده بودند و با سکوت آیات قران را می شنیدند.

قاری اول حدودا 30 دقیقا آیاتی از قرآن را خواند؛ آیاتی درباره ویژگی های جهنمیان و بهشتیان، ترجمه یکی از آیاتی که خوانده شد این بود: " آنان در دنیا خوشگذران بودند و همواره بر گناه بزرگ پافشاری می‌کردند. "

وقتی قران خواندن قاری اول با "صدق الله العلی العظیم" به پایان رسید، همه منتظر حضور یک واعظ و مداح بودند، اما بلافاصله قاری دوم به پشت تریبون رفت و ادامه آیات را قرائت کرد.

در مجالس ترحیم معمولا  مداحی در ابتدا به معرفی مجلس ختم میپردازد و بعد از آن طبق معمول و رسوم مجالس ترحیم مداح به نیابت از حاضرین به خانواده عزادار تسلیت میگوید و به نیابت از خانواده معزا از حضور کلیه افراد در مجلس تشکر می کند و اسامی حاضرین شاخص و صاحبان مجلس را اعلام می کند و بعد هم واعظی در مورد موضوعاتی مانند شب اول قبر و سؤال نکیرین، عالم برزخ، قیامت و… صحبت می کند.

نکته قابل توجه اینکه هیچکدام از این دو بخش در مراسم وحید مظلومین اجرا نشدند؛ بعد از پایان مراسم هم که از یکی بستگان «سلطان سکه» علت عدم حضور واعظ در این مراسم را پرسیدم گفت "تمایل شخصی"

از جای خود بلند شدم تا از مسجد خارج شوم، در هنگام خروج از مسجد یکی از بستگان وحید مظلومین دوان دوان به سمتم آمد و بسته ای را با اصرار فراوان به من داد: بسته ای که در آن کتاب دعایی بود که تصویر وحید در صفحه نخست آن حک شده بود، پشت جلد این کتاب دعا قیمت آن نیز درج شده بود: "30 هزارتومان"

بیرون از مسجد، از چند نفر پرس و جو کردم؛ که می دانند مراسم چه کسی در این مسجد برگزار می شود؛ هیچکس نمی دانست؛ گویی آنطور هم که مطرح می شود سلطان سکه مشهور نبود، نکته دیگر اینکه با وجود اینکه "وحید" گفته بود در سال ۵۶ دیپلم گرفته و دیگر ادامه تحصیل نداده است اما در بنر مقابل در از او به عنوان مهندس وحید مظلومین یاد شده بود.