جنوب تهران، از لحاظ فقدان مسکن و خدمات اجتماعی متناسب با ورود مهاجران، نمونه مهاجرت بی‌برنامه به شهرهاست. یک مشکل اضافی دیگر این است که تهران فاقد سیستم مدرن فاضلاب است و از شمال تا حدی در محاصره کوهستان‌ها است؛ از این رو فاضلاب و هوای آلوده در بخش سفلای شهر؛ یعنی بخش جنوبی متمرکز می‌شود.

مهاجرت در ایران دارای تمایزات دیگری نیز هست. تا سال‌های دهه شصت مهاجرت به تهران نه از نواحی روستایی، بلکه از شهرهای کوچک‌تر نیز به علت کسادی نسبی اقتصادی در دهه‌های چهل و پنجاه دچار ضعف بود. از دهه پنجاه به این سو شهرهایی نظیر اصفهان و تبریز بخشی از سیل مهاجرت را به خود جذب کرده‌اند، اما به نظر می‌رسد که مهاجرت از برخی ایالات، حداقل بر یک مبنای دائمی، شدیدتر از برخی دیگر باشد. در حالی که نواحی نزدیک به تهران، اصفهان، شیراز و تبریز شاهد نقل و انتقالات مهمی در جمعیت بوده‌اند. نواحی دورافتاده دیگری مثل کردستان و بلوچستان جمعیت بسیار کمتری را از دست داده‌اند.

منبع: «ایران: دیکتاتوری و توسعه»، فرد هالیدی، مترجم: علی طلوعی - محسن یلفانی، تهران، علم، چاپ اول ۱۳۵۸. ص ۱۷۴- ۱۷۵.