سرویس فرهنگ و هنر مشرق - ویژه‌نامه جشنواره فجر ۳۷ - / سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر از ۹ بهمن ماه با برگزاری آئین افتتاحیه بصورت رسمی کار خود را آغاز کرد و جشن سال جدید سینمای ایران فرا رسید. همانند سال‌های گذشته، مشرق در ایام برگزاری جشنواره، نقدهای مختلف و متنوعی از منتقدان و صاحب‌نظران این حوزه را بر فیلم‌های در حال اکران منتشر خواهد کرد. همچنین برای هر روز اکران، گزارشی با عنوان روزنامچه فجر به مخاطبان ارائه خواهد شد که گزارشی از فیلم‌های اکران شده (در سانس اصحاب رسانه و منتقدان) خواهد بود. انتشار نقدهای فنی از منتقدانی با دیدگاههای متفاوت به مخاطبان کمک خواهد کرد تا داوری جامع‌تری نسبت به تازه‌ترین آثار فیلمسازان ایرانی داشته باشند. لازم به تذکر و تأکید است، انتشار این نقدها لزوماً در تمام جزئیات آن، بازتاب‌دهنده نظر مشرق نیست.

*****

نقد شماره ۱۱: فیلم «شبی که ماه کامل شد»

نویسنده: میثم رشیدی مهرآبادی

از اولین ساخته «نرگس آبیار» ۶ سال می گذرد؛ او اما بیشتر از ۶ سال در روند کارگردانی اش رشد کرده است.

اولین فیلم او را (اشیا از آنچه در آینه می‌بینید به شما نزدیکترند) اگر چه به سختی می شد تا آخر تحمل کرد اما انگار آشنایی آبیار با «محمدحسین قاسمی»، هم فیلم هایش را متحول کرد و هم زندگی اش را. تهیه کننده ای که بعدها با هم زوجی هنری تشکیل دادند و پس از «شیار ۱۴۳»، «نفس» و «شبی که ماه کامل شد» را ساختند.

نام «مرتضی اصفهانی» هم از جمله ویژگی های «شبی که ماه کامل شد» است. کسی که در نویسندگی «امکان مینا» (فیلم کمال تبریزی درباره منافقین) نقش داشت و به محمدحسین مهدویان در ماجرای نیمروز، مشاوره اطلاعاتی و امنیتی داد. این نام اگر چه به احتمال زیاد، مستعار است اما بی شک عامل اطلاعات ناب و دست اولی است که از زندگی عبدالمالک ریگی در فیلم «شبی که ماه کامل شد» دیده می شود.

آبیار در «شبی که ماه کامل شد» فاصله ایمنی خود را با «عبدالمالک ریگی» حفظ می کند و به خوبی از مسیر زندگی خصوصی برادرش، به شخصیت او نقب می زند. عبدالحمید، یکی از برادران عبدالمالک است؛ با ویژگی هایی کاملاً متناقض. او عاشق دختری قمی و ساکن تهران می شود تا پیرنگ داستان شکل بگیرد. او و همسرش در ادامه زندگی با حوادثی روبرو می شوند که اگر در تیتراژ ابتدایی فیلم نمی نوشتند «این فیلم بر اساس داستانی واقعی است»؛ نمی شد آنها را باور و هضم کرد.

الناز شاکردوست (در نقش فائزه منصوری، همسر عبدالحمید) پس از بازی در رسوایی (مسعود دهنمکی) چند فیلم دیگر هم بازی کرد اما هیچکدام از آنها، جریان ساز و ماندگار نبودند. او اما امسال با «شبی که ماه کامل شد» بار دیگر خود را به عنوان بازیگری که از شکست های حرفه ای اش درس گرفته و در مسیر تبدیل شدن به یک ستاره واقعی قرار گرفته، معرفی می کند. شاکردوست همانقدر که در دلبری‌های ابتدای فیلم موفق است، از پس درد و رنج ها هم برمی ‌آید و تحیر و غم را در لایه های زیرپوستی بازی اش ارائه می کند.

به همان اندازه که انتخاب الناز شاکردوست و «فرشته صدر عرفایی» (در نقش غمناز، مادر عبدالمالک) حرفه ای و بی نقص است، می توان به برخی انتخاب های دیگر اشکال گرفت.

آبیار در وجوه مردانه «شبی که ماه کامل شد» مانند سکانس های اکشن و پر جنب و جوش فیلمش حتی بهتر از همکاران مردش ظاهر می شود به طوری که باور دکوپاژ دقیق و نفسگیر سکانس تعقیب و گریز کمین نیروهای ایرانی از یک کارگردان زن، سخت می نمایاند.

«شبی که ماه کامل شد» با زمان حدود دو ساعت و نیم اش بی شک برای اکران عمومی به نسخه ای کم حجم تر نیاز دارد و باید صبر کرد و دید که آن نسخه، نمونه ای جذاب تر می شود یا نه...

درباره جشنواره فجر ۳۷ بیشتر بخوانید:

محمد صادق کوشکی: «دیدن این فیلم جرم است» ساختار سپاه را فاسد و ترسو معرفی می‌کند

هم «دیدن این فیلم جرم است» هم فکر کردن به آن! +عکس

قد و قواره سینماییِ آقای ۱۹۵ سانتی! +عکس

آغازی خوب برای فیلمی نه چندان خوب +عکس